Nauka umiejętności: zakładanie pieczęci (poziom niski)

1/8
10 luty 1980

Udo uznał, że do pracy przy mechanizmach przyda mu się również coś innego - a dokładniej pieczęcie. Nie był nastawiony do świata tak, by być w stanie zakładać klątwy, ale pieczęcie nie powinny stanowić dla niego problemu. Wiedział, że na niektóre cenne przedmioty klienci szukali dobrych zabezpieczeń, a pieczęcie sprawdzały się zdecydowanie lepiej od takich zaklęć. Zaczął oczywiście od kupienia podręcznika na ten temat, a kiedy już się naczytał znalazł również nauczyciela, by na dobry początek pokazał mu podstawy. Na dobry początek miał nałożyć pieczęć na swój podręcznik, która uniemożliwiłaby rzucanie na tę książkę zaklęć - przynajmniej tych prostych, podstawowych.
Oczywiście najpierw sam pokazał mu proces nakładania i kazał mu go po prostu powtórzyć. Udo nie musiał póki co wymyślać własnej zagadki, mechanizmu, nic nie musiał liczyć, jedynie zrobić dokładnie to, co jego korepetytor. Dlatego wziął podręcznik, potrzebne rzeczy i wytężył maksymalnie skupienie, nim wziął się do roboty. Zajęło mu to dwa razy dłużej niż nauczycielowi - nie miał wyuczonych ruchów, jeszcze nie pamiętał dokładnie kolejności działania, co jakiś czas musiał też dopytywać mężczyznę o kolejny krok. Korepetytor w międzyczasie pisał książkę i pił herbatę, więc niekoniecznie odpowiadał od razu. Wreszcie jednak Shacklebolt skończył i dał do oceny swoje dzieło.
Ku zdziwieniu obu wyszło mu to idealnie. Opłaciło się młodzieńcowi zainwestować tyle czasu w naukę. Żeby dopełnić dzieła mężczyzna wytłumaczył Udo kolejne kroki w ściąganiu własnej pieczęci i tą czynność zadał jako pracę domową, aby poćwiczył ściąganie własnych wytworów. W końcu powinien umieć robić także to, choćby wtedy gdy klient chciałby zmienić właściwości pieczęci.
!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 2

2/8
17 luty 1980

Po ostatnim sukcesie nauczyciel zaczął uczyć młodzieńca, jak tworzyć szyfry i zagadki na najprostsze pieczęcie. Wydawało się to logicznym ruchem, skoro Udo dawał radę je tworzyć mając szkic projektu czy jak go tam nazwać. Tłumaczenie trochę trwało, tak jak wspólne obliczanie i tworzenie ostatecznego szyfru, więc dopiero następnego dnia mieli sprawdzić efekt. Mężczyzna nie powiedział, czy szyfr Shacklebolta jest idealny czy całkiem bez sensu, bo uznał, że najlepszą nauką będzie szukanie potem ewentualnego błędu, więc młodzieniec mocno się stresował. Źle by się czuł, gdyby tą kwestię całkowicie zawalił.
W dalszym ciągu miał ćwiczyć nakładanie na swoim podręczniku. Nie żeby to go zmartwiło, wątpił, że się zniszczy. A nawet jeśli to owszem, pieniądze pójdą w błoto, ale wyglądało na to, że rady nauczyciela bardziej mu się przydadzą.
Wreszcie przystąpił do pracy. Tym razem działał pewnie i prawie nie zadawał pytań mężczyźnie, który dla odmiany czytał książkę i pił kawę. Zajęło mu to też mniej czasu, choć dalej w tym względzie mogło być lepiej. Parę razy się zawahał, czy dobrze robi, ale tych zawahań było jednak o wiele mniej. Na pierwszy rzut oka zdawało się, że lepiej sobie radzi. Wreszcie skończył
Niestety, okazało się, że w obliczeniach pomylił się kilkukrotnie i pieczęć nawet mu nie wyszła. Zamiast tego rozsypała się w proch. Udo nie rozumiał jak do tego doszło - był pewien, że wszystko zrobił jak trzeba. Okazało się, że nie do końca. Kolejną godzinę spędził ze swoim nauczycielem na analizowaniu błędów oraz tłumaczeniu, jak należy robić podobne szyfry. Choć dziś mu nie wyszło, Shacklebolt sporo jednak wyciągnął z dzisiejszej lekcji.
!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 1

3/8
28 luty 1980

Spotkał się ze swoim mistrzem pod koniec lutego, jako, że mężczyzna dopiero wtedy znalazł czas dla swojego ucznia w postaci Udo. Shacklebolt nie miał do niego o to żalu, wiedział jak czasami ciężko znaleźć czas na nawet najprzyjemniejsze rzeczy, zresztą jego nauczyciel nie życzył sobie za naukę nie wiadomo ile galeonów. Nie miał żadnych powodów do narzekań. Umówili się z rana, jako że później młodzieniec miał co nieco do zrobienia.
Miał, jak poprzednio, za pomocą rad, instrukcji i wyjątkowo jednego rozdziału z podręcznika opracować szyfr od pieczęci, po czym nałożyć ją na tenże podręcznik. Przez chwilę nauczyciel zastanawiał się, czy nie dać Udo presji czasowej, ale uznał, że skoro ostatnim razem jego uczniowi nie wyszło, to nie ma co zawyżać przedwcześnie poprzeczki. W takim wypadku mężczyzna zrobił sobie herbatę, wziął gazetę. przygotował długopis jakby chciał rozwiązać krzyżówkę po czym zajął się sobą czekając na rezultaty. W międzyczasie Udo w pocie czoła robił obliczenia, a gdy nadszedł dobry moment zaczął robić pieczęć. Starał się nie popełnić poprzednich błędów z nadzieją, że nie popełni także nowych. Po półtorej godzinie postanowił pochwalić się tym, co udało mu się zrobić.
Niestety, za mało uważnie czytał podręcznik i słuchał nauczyciela, przez co zaczął mieć problem z mówieniem, a dodatkowo usłyszał, że powinien wziąć się w garść. No cóż, w tym wypadku pozostało mu mieć nadzieję, że przed powrotem do pracy odzyska zdolność mowy w stu procentach.
!rzut k6

Rzucam kością k6.

Wynik 1-6: 1