Sierociniec im. Roberta Southeya

Sierociniec im. Roberta Southeya

Z zewnątrz wygląda całkiem przyjemnie. Jest utrzymany w ciepłych jasnych barwach, a z tyłu budynku widnieją rysunki stworzone przez dzieci. W środku jednak nie wygląda to najlepiej, a wszystko przez kiepskiej jakości meble, które ledwo się trzymają i rozsypujące się ściany. Mimo to wychowankowie sierocińca zawsze w dobrych nastrojach podbiegają do nowo przybyłych gości, a to wszystko za sprawą wspaniałego podejścia dorosłych, którzy są odpowiedzialni za ich wychowanie. Trafiają tu przede wszystkim mugolskie dzieci.

3 września 1980

Chociaż o ile było mu wiadomo, Frances udało się już zastąpić swoją świętej pamięci sówkę inną, tym razem ponownie zdecydowała się na usługi jednego ze swoich skrzatów-ogórkowych pomagierów. Spiczastouchy stworek wręczył Poole'owi kopertę tak nudną i pospolitą, że aż niepasującą do znajomej mu Krukonki. Czyżby nie chciała zwracać niepotrzebnej uwagi na tę konkretną korespondencję? Zapewne takie myśli nawiedziłyby głowę młodego mężczyzny, gdyby poświęcił chociaż chwilę zastanowieniu. Woskowa pieczęć pękła z zadziwiającą łatwością, bo już po chwili okazało się, że nie ona była zabezpieczeniem. Był nim szyfr, którym ręka Frances zapisała wiadomość. Na całe szczęście znała swojego byłego partnera na tyle dobrze, by poprawnie ocenić jego możliwości w sferze rozpracowywania łamigłówek, a jednocześnie w razie wypadku zdradzić naprawdę niewiele. Tylko dlaczego chciała się z nim spotkać w sierocińcu? Oby to nie miało związku z żadnymi niechcianymi ciążami...
Dom dla sierot na pewno był mugolski, na co wskazywał już sam adres. Najbezpieczniej (a raczej najwygodniej) było przenieść się siecią fiuu z Glasgow do Dziurawego Kotła, a potem zwykłym, niemagicznym autobusem. Dopiero gdy tak wgapiał się w mijane za szybą budynki, wpadł na pomysł, że umówione spotkanie mogło dotyczyć czegoś o wiele bardziej skomplikowanego, niż zrzekanie się praw rodzicielskich w mugolskim bidulu. Ciekawe tylko czy Nate otrzymał podobną wiadomość? W końcu obaj byli w to zamieszani. Niestety przyjaciela nie widział od kilku dni, co miało zapewne związek z Gringottem.
Podziękował kierowcy i wysiadł na przystanku oddalonym jedynie kilka kroków od terenu sierocińca. W zasadzie już stąd można było dojrzeć fasadę ceglanego budynku. Przekroczył bramę z czarnych prętów, jednocześnie czując nieprzyjemne napięcie. Znalazł się w dość niecodziennym miejscu, w dodatku z nikłymi podpowiedziami co do charakteru samego spotkania, a nigdzie nie mógł dostrzec gęstych włosów w kolorze blond czy tych okrągłych, brązowych oczysk. Nie musiał jednak czekać zbyt długo na pojawienie się jakiegoś towarzystwa.
- Kim jesteś? - Odezwał się dzieciak ledwo odrastający od ziemi. Wpatrywał się w gościa ciekawskim, ale też trochę wojowniczym spojrzeniem, jakby był gotowy zaraz wygonić intruza.
- Yyy... - Dobre pytanie. Mógł zawczasu zastanowić się nad jakąś przykrywką. - Czekam na kogoś - powiedział, co w sumie nie było kłamstwem.
- Na kogo?
- Na... koleżankę.
- Na swoją DZIEWCZYNĘ? - Chłopiec zachichotał. Był chyba w tym wieku, gdy dziewczyny są be.
- To nie jest moja dziewczyna - odburknął mu Louis, który swoim obecnym zachowaniem wskazywał, że chyba jednak nie odstaje wiekiem od swojego nowego, młodszego co najmniej o połowę kolegi.
Nastała chwila ciszy, która nie trwała jednak zbyt długo.
- A dlaczego niebo jest niebieskie?
- Bo... Nie wiem, zadajesz trudne pytania. Nie jestem żadnym profesorem.
- Widziałeś tę chmurę? Wyglądała jak lizak! Czemu? - Dzieciak wydawał się niewzruszony brakiem pomocnej odpowiedzi.
- Nie masz nic innego do roboty? Nie jestem żadnym nienawidzącym dzieci dziadem, ale... No wiesz, czekam na kogoś - powiedział na wydechu. Chętnie jeszcze pogawędziłby z tym dzieciakiem, szczególnie że było mu go trochę żal z powodu całej tej jego przykrej, domniemanej sytuacji rodzinnej (a raczej nierodzinnej), ale obawiał się, że w tym przypadku Louis musiał być sam. Jeśli cel spotkania miał związek z Zakonem Feniksa, nie mógł mieć towarzystwa. Tym bardziej mugolskiego i nieletniego.
- Piłka mi wpadła na dach... Ten wysoki - sierota wskazała palcem na jedną z przybudówek, która chyba była garażem - a pani Fitzpatrick powiedziała, że nikt nie da rady jej zdjąć. Utknęła i już - tak mówi.
Poole wydał z siebie głośne westchnienie.
- Dobra, zdejmę ci ją - powiedział w końcu. Gdyby tylko mógł wyjąć różdżkę, zabawka raz-dwa znalazłaby się na ziemi, ale nic z tego. Dzieciak nie przestawał się w niego wpatrywać. Wkrótce przenieśli się pod ścianę wspomnianego budynku, który zresztą wydawał się teraz dwa, albo nawet trzy razy wyższy. Trzeba było być naprawdę lekkomyślnym odważnym, żeby zdecydować się na taką wspinaczkę po rynnie.
- Łap - odrzucił piłkę dzieciakowi, który wydał z siebie zadziwiająco głośny okrzyk triumfu. - Tylko jak ja stąd teraz, kurwa, zejdę - spytał już bardziej pod nosem, spoglądając w dół. W dodatku daleki od niego dół. Skok stąd wiązałby się z połamanymi nogami i to na sto procent. Zostawało więc znów posiłkować się pordzewiałą rynną licząc na to, że utrzyma się ściany. Zasapany, trochę zmęczony, ale wyposażony w lekki zastrzyk adrenaliny, w końcu znalazł się na stabilnym bruku.

Wynik d5: 3

Z zewnątrz budynek prezentował się porządnie. Musiał mieć swoje lata, ale z pewnością dbano o to, żeby jak najdłużej posłużył jego mieszkańcom. Po drodze nie spotkały Louisa żadne trudności, dotarł bezpiecznie na miejsce. Ze względu na swoje pochodzenie i obycie w mugolskim świecie, uniknął krzywych spojrzeń i może jedynie kilku młodzików, wyglądało tak, jakby chętnie się z nim sprawdzili za jakimiś garażami. Nikt go też nie śledził. Pogoda dopisywała. Spokojnie i słonecznie. Zapowiadał się dobry dzień, pomimo znikomej ilości otrzymanych informacji. Ostatnie wydarzenia i jeszcze narastające problemy z pocztą dawały jasny sygnał, że tym bardziej należało uważać na to, co się pisze i do kogo.
Chłopczyk, zapewne czujący się w obowiązku sprawdzać każdego, kto postanowi zawędrować w te okolice, nie zamierzał tak zostawić Poole'a. Im dłużej rozmawiali, tym lepiej czuł się w jego towarzystwie. Najwyraźniej czarodziej musiał na nim zrobić dobre wrażenie. Najwyraźniej z panią Fitzpatrick nie było tak fajnie. I jeszcze miał ściągnąć piłkę!
- No dajesz. Nie boisz się, że spadniesz? - zawołał za nim. - Ale trzymam kciuki, żebyś nie spadł, dobra? Bo mogliśmy razem zagrać. Bo pewnie ta twoja KOLEŻANKA nie przyjdzie tak szybko. Dziewczyny wiecznie się spóźniaaająąą.
Przewrócił odrobinę oczami i wystawił język na samą myśl o dziewczynach, bo przecież były paskudne. Obrzydliwe i takie... takie...
- A czy to prawda, że dziewczyny to kosmitki z innej planety i przybyły, żeby nas zdominować? - najwyraźniej do głowy chłopca bardzo szybko wpadały nowe pytania. - Albo wiesz co... nie rozmawiajmy o tym. Bo pani Fitzpatrick znowu będzie na mnie zła, a nie chcę by się gniewała, bo ostatnio to często bywa smutna. Odkąd wydarzyło się tyle złych rzeczy.
Kopnął w bruk, robiąc odrobinę posępną minę, ale zaraz się rozchmurzył jak przyszedł mu do głowy nowy pomysł, a Louis znowu znalazł się obok niego.
- A weźmiesz mnie na barana i pobawisz się ze mną? - jasnoniebieskie oczy wpatrywały się w niego z błyskami nadziei. - Proooszę. Proszę. Powiem ci coś fajnego. Naprawdę. Tylko nie idź. Może być fajnie, jakbyś był ze mną w drużynie, to wtedy pokazałbym Freddiemu i Jay'owi, że jestem lepszy, bo znam ciebie, a ty przecież jesteś duży i silny. Odważny.

Jakby był gburem, to byłoby jakoś tak łatwiej. Warknąć na dzieciaka, pogrozić mu i sprawić, że zwieje do tej całej pani Fitzpatrick szybciej, niż spłoszony hipogryf. Podobny scenariusz może i był całkiem prawdopodobny w przypadku Louisa, któremu skończyłaby się cierpliwość - i pewnie miałby potem kosmicznego kaca moralnego - ale nie, gdy Gryfon miał nie najgorszy humor.
- Mogłem umówić się z tobą, że jak oddam ci tę cholerną piłkę, to zostawisz mnie w spokoju, cwaniaku - trudno było powiedzieć czy jego słowa były faktycznym zwrotem do chłopaka, który odzyskał swoją własność, czy jakimś wyrazem zawodu nad własną skłonnością do działania, aniżeli do uprzedniego pomyślunku.
- Już dawno by przyszła, ale pewnie się wstydzi takiego tłumu - udało mu się nawet wtrącić odpowiedź między kolejnymi już słowami kilkunastoletniego towarzysza, któremu ewidentnie brakowało rozmówców. Może i Poole zwróciłby większą uwagę na te wtrącenia o złych rzeczach, gdyby nie fakt, że po krótkich oględzinach polegających na oklepywaniu kieszeni doszedł do dość przykrego wniosku - nie miał już przy sobie ani jednego papierosa, a dziecięca gadanina wcale nie pomagała utrzymać nerwów na wodzy. Oho, chyba wspomniany wcześniej nie najgorszy humor miał niedługo odejść w zapomnienie.
- Dobra, słuchaj młody, miło było, ale ja serio nie mam na to czasu - wyrzucił z siebie niezbyt przyjemnym tonem. Dając się ponieść gwałtownie narastającym emocjom. - Więc albo pójdziesz pobawić się ze swoimi kolegami, albo piłka znowu wyląduje na dachu.

---

Używam zawady Nałogowiec.

Chłopiec z ust ułożył małą podkówkę, starając się zapanować nad drobnym drżeniem małych warg. Mężczyźni musieli być przecież silni, panować nad swoimi emocjami, a nie tak łatwo się im oddawać. Chciał też, żeby nikt nie musiał się o niego martwić, a równocześnie nie mógł nic poradzić na to, że lgnął do Louisa. Być może coś w byłym Gryfonie sprawiało, że wychowanek sierocińca, czuł z nim więź i chciał z nim spędzić więcej czasu. Brązowe włosy podskakiwały przy każdym gwałtowniejszym ruchu dziecka, kręcącego się w pobliżu Poole'a.
- Od razu cwaniaku - chłopiec odrobinę się obruszył, ale w jasnoniebieskich oczach błysnęły psotne iskierki, jakby ucieszyła go ta odpowiedź. Dopiero kolejne słowa czarodzieja sprawiły, że ten odrobinę skurczył się i zrobił się cichy. Najwyraźniej uruchomiło to pewne nieprzyjemne wspomnienia.
- Czemu wszyscy dorośli są takimi... takimi... DUPKAMI?! - wątła pierś gwałtownie unosiła się i opadała, a chłopiec nie mogąc wytrzymać, mając już właściwie zeszklone oczy, kopnął Louisa w kostkę i zaczął uciekać z piłką w stronę parku znajdującego się przy sierocińcu, zapewne nie chcąc, żeby ten zobaczył jak bardzo go zabolała ta odmowa. Dziecięca nadzieje natrafiły na górę lodową w postaci rozdrażnienia Louisa, wywołanego przez nałóg. W jednym z okien budynku mignęła twarz starszej kobiety, poprzecinana zmarszczkami, a wyraz dezaprobaty tylko dodawał jej lat. Otworzyła je na oścież, wystawiając część ciała przez nie by mieć lepszy widok na to, co działo się na zewnątrz.
- Billy! BILLY WRACAJ TU NATYCHMIAST! - wołała za nim wychowawczyni, ale chłopiec ani myślał na to reagować. Albo jej nie słyszał, albo udawał, że nie słyszy. Wbiegł między drzewa i zniknął z zasięgu ich wzroku. - Billy!
Głowa gwałtownie się zwróciła w stronę Louisa, a dostojny kok ułożony z siwych włosów, podskoczył w miejscu.
- Ty! Przyprowadź go lub się stąd wynoś, bo z łobuzami nie zamierzam rozmawiać - zlustrowała go jeszcze, gniewnie marszcząc brwi i nie czekając na odpowiedź, zamknęła z trzaskiem stare okna, nieco krusząc tym samym jedną ze ścian.

Obserwował, jak mina dzieciaka zmienia się z rozdrażnioną w bliską płaczu. I nim zdążył cokolwiek powiedzieć, zreflektować się pod wpływem nagłych wyrzutów sumienia, oberwał od urwisa w kostkę.
- Ty mały chujku... - wymamrotał pod nosem, mając przy tym co najmniej niezadowoloną minę. Jednocześnie obserwował małego agresora, który puścił się biegiem. I tyle byłoby z wyrzutów sumienia, bo właśnie na podwórku pojawił się drugi obrażony dzieciak. Ten tutaj był tylko trochę większy.
Zza pleców Poole'a dobiegł obcy głos, którego właścicielkę potrafił sobie wyobrazić bez najmniejszego problemu. Obrócił się gwałtownie, witając postać podstarzałej kobiety zmarszczonymi w konsternacji brwiami. Jakby nie do końca rozumiał skąd ona się tam w ogóle wzięła. A co najważniejsze - ani trochę nie przypominała Fran, a bardziej McGonagall z innej rzeczywistości.
- Sama go sobie goń, ty stara ruro - wybąkał, gdy drzwi kłapnęły, a postać znikła, wcześniej nie dając szansy na żadną odpowiedź. Tkwił tak przez chwilę w miejscu, zemszcząc pod nosem. I pewnie by tak sterczał do wieczora, gdyby jakimś cudem w jego głowie nie pojawił się cichy głos rozsądku. A może wcale nie czekasz na Fran, ty baranie? W końcu to babsko powiedziało, że chce z tobą gadać, nie?
Westchnął ciężko, obejrzał się jeszcze na drzwi, a potem ruszył w miejsce, w którym zgubił Billy'ego z oczu. Dalej czując puls w miejscu, gdzie czubek buta zetknął się z goleniem. Po drodze udało mu się nawet wysupłać z paczki papierosa, by wetknąć go zaraz między wargi i odpalić mugolską zapalniczką. Teraz gdy już wciągnął dym do płuc, miał wrażenie, że wcześniej oddychał niepełnym powietrzem.
- Billy! - Zawołał, rozglądając się między drzewami, krzewami i parkowymi ławkami. - Billy, no chodź, nie bądź wredny! - Oho, czyżby duży dzieciak dalej był obrażony? Może tak, może nie, ale w każdym razie nie zanosiło się na żadne przeprosiny z jego strony. - Wyłaź! Pójdziemy zaraz do... Kevina i Chrisa, czy jak im tam było - close enough. - Przecież żartowałem z tą piłką, nigdzie ci jej nie wyrzucę.

Z dziećmi to nie była prosta sprawa, a kiedy jeden natrafił na drugiego to sprawa potrafiła się zagmatwać. Starsza kobieta zniknęła na tyle szybko, że nie zdążyła dosłyszeć jakichkolwiek słów padających od strony Louisa, co miało swoje zalety. Frances nadal nie było i nic póki co nie świadczyło o tym, że prędko miała się pojawić. Billy był diabelnie szybki, co mężczyzna odkrył musząc ruszyć za nim w pościg. Donośny głos początkowo nie dał rezultatów, mogła to być wina letniego wiatru, który nagle się zerwał lub tego, że chłopiec nie chciał ujawnić swojej pozycji.
- Nawet dobrze mnie nie słuchałeś a i tak odmówiłeś! Dlaczego miałbym ci wierzyć? - rozległ się odrobinę piskliwy głos z jednego z drzew. - Chciałem tylko, żebyś spędził ze mną trochę czasu i się pobawił, a ty kazałeś mi spadać. Dlaczego mam z tobą nagle iść? Pewnie też mnie kopniesz i zaczniesz krzyczeć. I w ogóle... w ogóle to nie jesteś taki fajny jak sądziłem.

---

Louis, żeby sobie pomóc, możesz skorzystać z rzutu kością przy każdej użytej zagrywce, która ma za zadanie przekonać chłopca do ciebie (mogą to być słowa lub działania). Rzucasz wtedy kością k100, żeby ustalić na ile ci się udało. W zależności od tego jak to rozpiszesz i czego użyjesz, możesz otrzymać ode mnie modyfikatory. Żeby chłopiec się przekonał, musisz uzyskać przynajmniej 2 sukcesy.
1-60 - chłopiec ci nie wierzy, nadal jest nieufny, nie zamierza się ruszać z drzewa, a żeby tego było mało, zaczyna w ciebie rzucać dojrzewającymi żołędziami.
61-100 - nastrój się zmienia, chłopiec nieco się uspokaja, kontynuuje z tobą rozmowę i zdaje się być coraz bardziej przekonany do tego, żeby zejść i z tobą pójść (+10 do kolejnego rzutu na moc zastosowanej zagrywki).

Zdecydowanie musiał rzucić te papierosy w diabły. Dzieciak był szybki, jak Znicz, w dodatku podobnie zwinny, a nie do końca sprawne płuca sportowca (ależ oksymoron!) wcale nie pomagały. Na szczęście Louis nie zmarnował całego popołudnia na poszukiwaniach. Wkrótce zlokalizował chłopaka na którymś z drzew, co zdecydowanie grało na korzyść dorosłego (przynajmniej w teorii) mężczyzny - urwis chyba nie planował się przemieszczać.
- Kopnę cię jak zaraz nie zejdziesz (1) - burknął tym swoim obrażonym tonem, jednak zrobił na tyle głośno, że jego słowa jakimś cudem dotarły aż do korony dębu. Bez wątpienia nie spodobało się to chłopakowi, bo zaczął ciskać w Louisa żołędziami. - Dobra, dobra, ała! Przecież to był tylko żart! - Próbował zapewnić młodego, jednocześnie unosząc ręce nad głowę, by zasłonić się przed gradobiciem owoców.
- No chodź. Nie chcę ci obiecywać, że się zagramy, bo nie wiem ile mam czasu, a chyba takie obiecanki bez pokrycia są dużo bardziej gówniane. Chyba muszę spotkać się z tą całą panią Fitzgerald, a nie wyglądała na kogoś, kto dałby mi jeszcze pięć minut, bo muszę... - nakopać dzieciakom w piłkę nożną? - dokończyć mecz. (2)
Dzieciak chyba zaczął faktycznie słuchać, co Poole ma do powiedzenia, a przynajmniej skończył ciskać twardymi żołędziami. To chyba dobry znak, nie?
- Dam ci piątaka, jak zejdziesz, tylko odwołaj to, że nie jestem fajny. (3)

---

1.

Wynik d100: 99

2.

Wynik d100: 95

3.

Wynik d100: 100

Pozycja nie została zmieniona. Billy najwyraźniej nie miał możliwości lub nie chciał się przemieszczać. Patrząc na rozstawienie drzew, jakiekolwiek przeskoki między nimi mogłyby być ryzykowne. Zwłaszcza dla chłopca, który z łatwością mógłby sobie coś połamać. Pierwsze słowa nie spotkały się z uznaniem, a wręcz rozdrażniły wychowanka sierocińca, który posłał istną lawinę żołędzi w stronę Louisa.
- Głupi ten żart! - podsumował głośno chłopiec ani myśląc przestać rzucać leśnymi owocami. Louis za bardzo mu podpadł i w sumie ta zabawa trochę mu odpowiadała. Tak jak zainteresowanie, które właśnie zaczął mu okazywać czarodziej. Ale pewnie za nic by się do tego nie przyznał. Pociągnął odrobinę nosem, licząc, że wiatr to zamaskował i przestał dłużej płakać.
- Lepiej - oświadczył po chwili ciszy, przestając dłużej go atakować żołędziami. - Pani Fitzpatrick nie lubi czekać. Prawda.
Decyzja o zejściu na dół została podjęła w chwili, gdy Louis wypowiedział ostatnie słowa i to takim tonem, że Billy postanowił mu uwierzyć i zaufać. Zszedł zgrabnie z drzewa, nabijając sobie kilka siniaków i z bardzo poważnym wyrazem twarzy stanął przed mężczyzną. Musiał, co prawda, zadzierać nieco głowę, ale jasnoniebieskie oczy, noszące nadal ślady po niedawnym płaczu, odważnie wpatrywały się w zielone odpowiedniki.
- Zastanowię się. Zepsułeś to teraz musisz na nowo zasłużyć na fajność. Tak to działa - i nie czekając na odpowiedź, ruszył do przodu, zerkając jednak sporadycznie do tyłu.
- Zagraj z nami jak będzie po wszystkim to może coś z ciebie będzie i ta KOLEŻANKA nie ucieknie od ciebie z krzykiem - dodał już weselszym tonem, bo ta gra słów nadal go bawiła. - A czemu drzewa rosną takie wysokie?
Nie mógł się powstrzymać przed ostatnim pytaniem, a kiedy dotarli przed budynek, wysypała się z niego grupa dzieciaków. Billy do nich dołączył i zaczął coś pospiesznie opowiadać, zerkając znacząco na Louisa.
- Słyszałem, że pan umie różne sztuczki. Czy to prawda? - grubszy chłopak, wciskający jabłko, spojrzał oczekująco na czarodzieja.
- Daj se siana Jay, Billy pewnie znowu za bardzo się rozmarzył. Poza tym, co też taki dorosły by chciał z nim robić? Na pewno ściemnia. Zawsze tak jest.
- Wcale nie! - zaprzeczył gwałtownie Billy, rzucając w jednego z chłopców piłką. Rozpoczęły się miedzy nimi przepychanki, które trwały, aż do momentu pojawienia się starszej kobiety, która wcześniej zerkała przez okno.
- Już, już, cisza. Idźcie się grzecznie bawić na boisku - powiedziała tonem, nieznoszącym sprzeciwu. Dzieci posłusznie czmychnęły na tyły, na placyk, który zapewne służył za miejsce gier. Rozpoczęła się zabawa, a z budynku wyszła jeszcze jedna kobieta, młodsza i z naręczem rozmaitych przedmiotów, w tym z koszykiem z różnymi przekąskami dla dzieci. Posłała krótki uśmiech i ciche "dzień dobry" w stronę Louisa, zanim ruszyła w stronę grupki, która obecnie bawiła się w ganianego.
- Widzę, że poradziłeś sobie z zadaniem w miarę szybko. Dobrze się składa - odezwała się w końcu starsza wychowawczyni, lustrując go całego z pewną dozą sceptycyzmu. - Zaraz sprawdzimy jak sobie dalej poradzisz. Wejdźmy do środka. Na czas rozmowy, powinien być względny spokój.
Skierowała się do budynku, wchodząc pod niewielkie zabudowanie i otwierając jednym, precyzyjnym ruchem wejściowe drzwi. Główny korytarz był pusty, z kuchni wydobywały się zapachy, świadczące o tym, że zbliżała się pora obiadowa. Podczas dalszej trasy, jeden z starszych kocurów otarł się o jego kostki, głośno przy tym mrucząc i zaraz czmychnął.
- Nazywam się Virginia Fitzpatrick, ale zwracaj się do mnie po prostu pani Fitzpatrick. Frances wspominała o tym, że się pojawisz, chociaż wedle jej słów miało być was dwóch - rzuciła mu dość ostre spojrzenie, jakby podejrzewała, że to była jego sprawka, że liczba osób się nie zgadzała. - Liczę, że będziesz się zachowywał się kulturalnie podczas swojego pobytu i nie sprawisz, że zacznę żałować swojej decyzji.
Po przejściu dwóch pięter, znaleźli się na miejscu. Dokładnie mówiąc w jej gabinecie w którym czekał na nich mężczyzna.
- Panie Bulstrode, myślę, że możemy zaczynać - kobieta zajęła miejsce za biurkiem, wskazując drugie wolne krzesło Louisowi.

---

Louis, trzymasz się tego, co wylosuje i powie ci Theodore.

Theodore, od tego momentu zaczynasz. Zgodnie z tym, co podesłałam ci na PW i trzymając się tego, co jest poniżej. Rzucasz kością k10, żeby sprawdzić, co was obowiązuje i o co należy się opierać.

Każdy z was musi wymienić przynajmniej po 2 posty na głowę. Jeśli będzie potrzebna reakcja pani Fitzpatrick, podrzucę w międzyczasie krótkiego posta fabularnego.

Kreatywne wykorzystanie przez was posiadanej przewagi/umiejętności na pani Fitzpatrick, skutkuje potencjalną możliwością przerzutu waszej kości. Wykonujecie jednak wtedy rzut k5 na skuteczność tego ruchu, gdzie 1-3 oznacza porażkę i gniewne zmarszczenie czoła przez kobietę, a 4-5 to sukces i otrzymanie łaskawszego spojrzenia. Za ciekawe podejście do tematu, możliwe jest otrzymanie ode mnie korzystnych modyfikatorów.

Rozwiń

1,3,8 - zaczepienie o ucieczce z Azkabanu i o przestępstwach dokonanych w świecie mugoli, ale przy użyciu jednego z szyfrów, który Louis będzie musiał spróbować złamać. Oboje wykonujecie rzut k100, gdzie twój wynik oznacza siłę szyfru, a u Louisa zdolność do wyciągnięcia i zrozumienia, o co w tym właściwie chodzi. Dwukrotna porażka Louisa skutkuje możliwością wręczenia mu wymyślonego przez ciebie zadania w obrębie sierocińca i po konsultacji z panią Fitzpatrick. Dwukrotne zwycięstwo Louisa skutkuje otrzymania informacji, które będą dla niego przydatne w kolejnym etapie (+5 do rzutu w kolejnym etapie).

2,5,9,10 - weryfikacja z pozoru nudnej dokumentacji, która wskaże problem z prześladowaniami niedaleko sierocińca. Jest to starannie przez ciebie ukryte w morzu innych informacji, a po namierzeniu tego przez Louisa, wysyłasz go we wskazane miejsce. Sam też się tam udajesz, ale osobno, żeby móc go obserwować. Louis musi wykonać rzut k3 na przeszkodę, która mu się tam trafi. 1 to staniecie oko w oko z napakowanymi mugolami, którzy zaczynają cię obrażać, wyzywać i wyraźnie szukać zaczepki. 2 to pojawienie się dziewczyn, które zaczynają go prowokować, żeby wspólnie wziął z nimi udział w zabawie w dręczeniu grubego, związanego przez nich dzieciaka mugola. 3 to wejście w trakcie nieprzyjemnej potyczki, gdzie czarodziej celował różdżką w mężczyznę, wyposażonego jedynie w nóż. Od razu na wstępie kazał ci spadać, bo inaczej z twojej winy tamten zaraz go popamięta.
Theodore może ich poprowadzić, żeby działali zgodnie z jego rozkazami, a jeśli nie to możesz ich po prostu wspomnieć w swoim poście.

4,6,7 - przyszykowane przez ciebie paczki zostały zaprezentowane Louisowi, a jego zadaniem, które mu zadałeś, było dostarczenie ich w różne miejsca sierocińca, który był potężnym budynkiem. Paczek jest dokładnie 3. Przy każdej z nich Louis musi wykonać rzut kością k15, gdzie 1-10 oznacza minieksplozję i utracenie zawartości, a 11-15 prawidłowe umieszczenie na miejscu. Jeśli wszystkie z nich uda mu się umieścić, otrzyma on przydatne informacje, które przydadzą mu się w kolejnym etapie (+5 do rzutu w kolejnym etapie). W innym przypadku otrzyma on zadanie wymyślone przez ciebie. Zawada A po co liczyć sprawdza, że ostatnia z paczek znika mu na chwilę z oczu i zostaje przechwycona przez ciebie. To, czy ją dasz mu od razu czy nie, zależy od ciebie.

---

3 września 1980

---

Dość wczesnym popołudniem pojawił się w sierocińcu, by napić się lawendowej herbatki z panią Fitzpatrick w oczekiwaniu na Louisa i Nate'a. Słyszał za drzwiami pałętające, brykające dzieciaki, które wprawiały w Theodore'a w dobry nastrój. Jednak przyszedł tutaj w konkretnym celu zgodnie z wytycznymi jakie dostał od Zakonu Feniksa. Potrzebował również swoistego przygotowania się do operacji, by zweryfikować kumpla z drużyny. Co prawda, znał Louisa dość płytko, był gwiazdą, z którą nie zamieniał więcej słów niż padały na treningach czy meczach. Ubrany dostojnie, wręcz elegancko jak na Bulstrode'a przystało niewątpliwie w oczach kobiety czuł się najważniejszym gościem w sierocińcu. Pomimo wszystko potrzebował zachować stoicki spokój i czekać, aż Louis zjawi się w gabinecie. Był całkiem nieźle urządzony, zważywszy na to jak stary był budynek. Jego zamiłowanie do architektury sprawiało, że Theodore przechodząc rozglądał się z zafascynowaniem wymalowanym na twarzy porośniętą krótką brodą. Sierociniec był przedwojenny, a po przejściu progu potężnych wejściowych drzwi, miał wrażenie, że trafił do szpitala psychiatrycznego. Gdzieniegdzie rozrastająca się z każdym rokiem pleśń, zbutwiałe schody, skrzypiące drzwi. Gdyby miał więcej czasu sam by to posprzątał.
— Witaj Louis, a gdzie twój kolega? Spóźni się? — Theodore rozejrzał się wzrokiem po gabinecie, a potem obsypał pytającymi spojrzeniami panią Fitzpatrick. Sama mu mówiła, że Nate miał zjawić się na miejscu. Westchnął ciężko, gdyż nie był to najlepszy początek. — W porządku, zacznijmy.
Wprawdzie można by było zastanowić się co robi Bulstrode w mugolskim sierocińcu i Louis miał prawo znać odpowiedź na to pytanie. Był gotów coś napomknąć o tym, ale powinien zataić jak najwięcej informacji ze względów bezpieczeństwa. W jakiś sposób musiał wdrążyć w Louisa w szczegóły, a to nie należało do prostych rzeczy. Gdyby miał wybór zaprosiłby go na szklankę whisky i omówiliby to w zacisznym miejscu gdzie dopytałby go o poglądy. Zresztą Dumbledore nie mógł robić wszystkiego za nich wszystkich. Zaufanie można było zbudować najlepiej gdy stoi się przed trudnym wyborem i sytuacją wymagającą poświęceń. Theodore sam doskonale wiedział, że sierociniec wypełniony mugolskimi dziećmi to nieciekawe miejsce, ale by sprawdzić wiarygodność nowego członka Zakonu było przedstawienie sytuacji w jak najbardziej subtelny sposób. Dopił lawendową herbatę, dostrzegłszy, że dzbanek jest już pusty.
— Świat jest bardzo niespokojny, dzieci w takich miejscach potrzebują stałej opieki, co jest dla wychowanków jak i pani Fitzpatrick bardzo ważne. — Zaczął niskim, ździebko ściszonym głosem. — Chciałbym zapytać jak wygląda ten świat w twoich oczach. Bo widzisz... ucieczki wszelkiego rodzaju są surowo zabronione, a karanie innych za pochodzenie jest dzisiaj największą zbrodnią jaką można dokonać. Może domyślasz się, że muszę trzymać rękę na pulsie gdy dojdzie do nieszczęść. W przypadku tych dzieciaków, nikt nie chciałby, żeby stała im się straszna krzywda. Pani Fitzpatrick na pewno byłaby bardzo smutna z tegoż powodu.
Objął Louisa swoim spojrzeniem wrednego dyrektora. Zazgrzytał zębami, licząc, że pani Fitzpatrick nie dorzuciłaby zbędnych komentarzy na temat bezpieczeństwa i procedur jakie tutaj panowały. Podejrzewał, że zdążyła Louisowi je napomknąć, gdy szli do gabinetu.
Theodore nie znosił obijać w bawełnę, szczerze powiedziawszy wolał wyłożyć wszystkie karty na stół. Czuł się pozbawiony siły woli, bowiem potrzebował jedynie paru mrugnięć od Louisa, który zrozumiałby aluzję do jakiej bił. Rzekomy list zapraszający na spotkanie w sierocińcu, namowy Frances by dali mu szansę... Theodore nie był aż tak bezduszny, by nie wyciągać ręki do innych. W tym przypadku potrzebował sygnału, że aluzja została zrozumiana. Odchrząknął, jakby w gardle powstał ciężki kamień, który próbował zdławić.
— Czasem odnoszę wrażenie, że znikający rodzice powoduje, że dzieciaki ukrywają się w takich miejscach jak to. Dostają co tylko możemy im dać, ale z autopsji wiem, że potrzebna jest rodzina. — Westchnął ciężko, plotąc palce ze sobą. — Nie chcą tu być, ale muszą dla swojego bezpieczeństwa. Nie uważasz, że to całkiem przytłaczająca sytuacja? Trafiają tu sieroty, bo rodzice zginęli w najróżniejszy sposób.
Spuścił wzrok na wypolerowane, dębowe biurko, a z podstawki odsunął od siebie papier z dokumentacją dzieci oraz sprawozdań wychowawców.

---

Losowanko!

Wynik d10: 9

Rzucam dodatkowo

Wynik d100: 93

Nastąpiła zmiana wyników rzutów z przyczyn niewiadomych, co zostało skonsultowane z Mistrzem Gry i wszystkimi osobami biorącymi udział w sesji. Tak jakby ktoś trzeci czytał i zastanawiał się co tu się dzieje.

---

Louis był już zmęczony tym coraz liczniejszym zbiorowiskiem dzieci. Pewnie byłby w stanie poświęcić na to nieco większe pokłady cierpliwości, gdyby po to tu przyszedł. Tymczasem sylwetki Frances nie było nawet na horyzoncie. Zamiast niej pojawiła się tajemnicza pani Fitzpatrick, a wraz z nią jeszcze więcej niewiadomych.
– To jakiś test? – Spytał dość bezpośrednio, gdy tylko młodsza pracownica, za którą powiódł wzrokiem, znikła mu z oczu. I tak jak się spodziewał, nie otrzymał żadnej odpowiedzi, chyba że wliczamy w nią karcące, jednoznaczne spojrzenie pani Fitzpatrick.
Wraz z kolejnymi pokonanymi przez nich korytarzami pojawiały się wyjaśnienia. Padło imię Frances, a obraz stawał się bardziej przejrzysty. A więc faktycznie brał udział w jakiejś próbie. Czyżby dołączenie do Zakonu Feniksa w rzeczywistości nie było tak prostą sprawą? Żadnej herbatki i pogadanki z brodatym staruszkiem z półokrągłymi okularami na nosie? Szkoda.
– Miło poznać. Louis Poole, ale to pewnie już pani wie. Niestety mój przyjaciel jest... niedysponowany gdzieś w Irlandii – wzruszył lekko ramionami. Nie wydawało mu się, aby pani Fitzpatrick miała nalegać na jakieś bardziej obszerne wyjaśnienia, a on też nie czuł się komfortowo ze zdradzaniem tajemnic Gringotta. Jeszcze jakiś goblin urżnąłby mu w nocy uszy w ramach nauczki. – Jestem grzecznym chłopcem, słowo – odpowiedział kobiecie, przy okazji przykładając jedną dłoń w okolice serca, a drugą unosząc w górę, jakby składał jakąś ważną przysięgę.
Wkroczyli do gabinetu, w którym znajdował się już ktoś, kogo Poole zdecydowanie się nie spodziewał. Kojarzył stojącego mężczyznę z meczów Quidditcha, znał go nawet z imienia i nazwiska. Wiedział, że pracuje w Ministerstwie na wysokim stanowisku. Nie miał tylko pojęcia, że jest też związany z czarodziejem bardziej bezpośrednio – przez pewną przyjaciółkę.
– Nie będzie go. Gobliny z Gringotta niestety nie dają wolnego od ręki – wymamrotał, podając przy okazji Theodorowi rękę w ramach przywitania. Wraz z uściskiem pojawił się szeroki uśmiech. Widok kolegi z boiska jakoś podniósł go na duchu po tych ostrych spojrzeniach w wykonaniu pani Fitzgerald.
W końcu Louis zasiadł na wyznaczonym miejscu. Popatrzył po reszcie zgromadzonych o dość poważnych minach.
– Jestem pewien, że dzieciakom nie mógł trafić się nikt lepszy od pani Fitzpatrick – posłał jeden z tych czarujących uśmiechów w stronę kobiety, mając przy okazji nadzieję, że w ten sposób trochę rozmrozi jej postawę. A czy zadziała to na Bulstrode’a, który również przyjął podobną taktykę? Cóż, postanowił spróbować. – Jak wygląda ten świat w moich oczach? Kurewsko... – przerwał i odchrząknął, żeby zaraz się poprawić. – Bardzo niesprawiedliwie. Nie miałem nigdy źle przez to, że jestem półkrwi, ale za to moi przyjaciele już tak. I nie uważam, żeby to było w porządku. W żadnym wypadku nie tylko moich przyjaciół – mówił już bardziej poważnie, a uśmiech chwilowo zniknął z jego ust. Czyżby wspomniane dzieci były również jakąś metaforą? Cóż, tak to dla niego zabrzmiało i tego zamierzał się trzymać. A poza tym to dziwaczne wpatrywanie się Bulstrode’a nie było ani trochę pomocne. Jakby czarodziej czegoś od niego oczekiwał, dlatego skołowany Louis postanowił puścić mu kilka oczek na znak, że kuma tak zwaną czaczę.
– Nikt na to nie zasługuje. Tym bardziej dzieciaki.

---

Na złamanie szyfru:

Wynik d100: 64

Gdyby nie znał Louisa nie wiedziałby czy chłopak mówił prawdę. Jednak jego uosobienie nie należało do ciężkich, oprócz języka jakim się posługiwał. Niejednokrotnie leciały kurwy na treningach czy podczas meczów dlatego posłał mu całkiem przyjemny uśmiech. Pani Fitzpatrick mogła przyuważyć, że Theodore mówił dość niekonkretnie, jakby próbował coś zainsynuować Poole'owi, aczkolwiek nie wdrążał tym samym w sytuację kobiety. Spojrzał na nią i wystarczyło krótkie mrugnięcie i ten błysk w jego szaroniebieskich oczach, by uznała, że jest wszystko w porządku.
— Sama pani widzi jak dobrze jest prowadzony sierociniec. Louis sam to potwierdza — zmierzył jej sylwetkę uważnie, aby ponownie skupić się na Louisie.
Kiedy zwrócił uwagę na niewymowny gest Louisa, że ten rozumie całkowitą aluzję do obecnej sytuacji ucieszył się na tyle, że wziął głęboki oddech. Odpiął guzik od swojej marynarki, a potem wstał z miejsca, by okręcić się do okna i spostrzec cały teren starego, mugolskiego sierocińca. Pogoda nie należała do wybitnie ładnych — aż zatęsknił za Tenby w Walii — po czym mruknął pod nosem.
— Pochodzę z rodu, w którym niemal każdy ma wybitne uprzedzenie do takich jak ty czy tych dzieciaków. Nigdy nie byłem fanem takiego generalizowania ludzi, bo uważam, że każdy z nas ma coś do powiedzenia. Od strony ojca i matki widzę, że nie uszłoby mi płazem małżeństwo z mugolską kobietą. A o dzieciach... to już nie wspomnę.
Ta głośna myśl odnosiła się do dylematu jaki utkwił w sercu Bulstrode'a. Prawdę powiedziawszy było to spowodowane żarliwymi uczuciami wobec Keen, którą dostrzegał w przyszłości jako partnerkę do życia. Była dowodem na to, że teoria Dumbledore'a się sprawdzała. Nie każdy mugolak i półkrwi był gorszy; faktem było to, że to zależy od tego jaką drogą ktoś podąży. Theodore chciał odstąpić od normy w jakiej przygotowywał się od dziecka. Indoktrynowanie na salonach przez innych czarodziejów jak szkodliwe są szlamy zgorszyło spostrzeżenie Bulstrode'a na rzeczywistość w jakiej aktualnie żyli. Louis był wybitnym sportowcem, dobrym człowiekiem i od początku żywił do niego dozę sympatii zważywszy na to, że nigdy nie traktował innych gorzej od siebie. Czasami łapał się na tym, że gdyby nie nazwisko musiałby przechodzić przez to samo co te dzieciaki w sierocińcu.
— Skrywanie się pod maską arystokraty żyjącego w konserwatywnym towarzystwie jest uciążliwe. Dzieci są najbardziej narażone na wpływ, na szczęście odstępuję od normy. — Theodore zrobił niedługą pauzę, aby stanąć z Louisem twarzą w twarz. — Jak myślisz? Co powinniśmy z tym zrobić?
Uciął tym razem, by oczekiwać dokładnej odpowiedzi Poole'a. Ciekawiło go, czy poradziłby sobie z poświęceniem jakie nakładał na nich Zakon.

---

Używam przewagi: Chodząca piękność

Rzut na reakcję pani Fitzpatrick

Wynik d5: 5

Kolejny rzut na szyfr

Wynik d100: 63

Kiedy Bulstrode użył jego osoby jako argumentu na potwierdzenie dobrych warunków panujących w sierocińcu, przez twarz sportowca przebiegło szczere zdziwienie. Powiódł wzrokiem od jednej, do drugiej postaci, żeby wydać z siebie przeciągłe „yyy”, które zaraz zastąpił energicznym kiwaniem głową. Mimo wszystko był tu chyba zbyt krótko, żeby móc jakkolwiek ocenić funkcjonowanie placówki. A poza tym przecież w ogóle się na tym nie znał. Nie miał też żadnego porównania. Zapewne Nate nadawałby się lepiej do podobnej ewaluacji zważywszy na jego przeszłość.
Uśmiechaj się i przytakuj, Louis. Uśmiechaj się i przytakuj.
– Wiem coś o tym... – mruknął pod nosem, żeby zaraz spróbować się w jakiś sposób zreflektować. – Trochę z innej perspektywy, znaczy się. Miałem dziewczynę arystokratkę, a powiedzenie, że jej rodzina średnio za mną przepadała, byłoby sporym niedomówieniem. Bo przecież musiało chodzić o moją krew, nie? Nie mogę być aż tak okropnym zięciem – mówił z rozbawieniem, bo najwyraźniej w taki sposób najwygodniej było mu podchodzić do tego tematu. Tak jak zresztą do większości tematów tak w sumie.
Gdyby w świecie czarodziejów było więcej tych czystokrwistych, którzy wiecznie nie chodziliby z kijem głęboko w dupie i nie patrzyli z góry na całą resztę czarodziejów, wszystkim żyłoby się lepiej. Szkoda, że niewielu było takich jak Theodore, Weasleyowie, czy rodzina Murphych.
Poole otworzył szerzej oczy, kiedy Bulstrode postanowił skrócić dystans między nimi. Jednak na zadane pytanie odpowiedział od razu, bez zastanowienia:
– Bronić ich – powiedział z pełnym przekonaniem. – Będzie to ciężkie, nawet nie wiadomo czy w ogóle możliwe, ale co innego nam zostanie? Przecież stanie obok i bezczynne gapienie się jest zupełnie do dupy.

---

Rzucam na złamanie Enigmy

Wynik d100: 90

Pani Fitzpatrick dobrze znała Theodore'a, lecz tym, co do niej przemawiało nie był ubiór czarodzieja czy jego majętność tylko stosunek jaki miał do wychowanków sierocińca. Starsza, ale i przy tym schludna kobieta, starała się traktować wszystkich równo, zgodnie ze swoim kompasem moralnym. Choć nie zawsze mówiła o tym głośno, bardzo ceniła pomoc jaką pan Bulstrode, Frances i reszta czarodziejów ofiarowywała dzieciom. Sam gabinet był zachowany w bardzo dobrym stanie, przy czym i to pomieszczenie zostało naznaczone przez czas i niesprzyjające warunki. Świadczyła o tym odchodząca farba czy wykwity goszczące na suficie. Meble były jednak starannie wyszorowane, włącznie z sekretarzykiem, znajdującym się w rogu. Na biurku znajdowały się zaś ramki a w nich umieszczone przeróżne fotografie. Nie tylko z dziećmi, ale i ze szczególnymi, bliskimi sercu Virginii Fitzpatrick osobowościami. Spojrzenie, które otrzymał Theodore w ramach jego niewerbalnych pytań, jednoznacznie mu powiedziało, że kobieta nie posiadała w sprawie tego kolegi absolutnie żadnych informacji. W międzyczasie, kiedy zauważyła, że dzbanek został opróżniony, podniosła go i przeszła do miejsca z pojedynczą płytą z palikiem, gdzie znajdował się również czajnik. Niezwłocznie go nastawiła. Póki co, nie wtrącała się do ich rozmowy, w większości biernie się jej przysłuchując.
- Panie Bulstrode, bardzo bym prosiła, żeby uważał pan na te papiery - wtrąciła znienacka, wsypując do dzbanka nową porcję suszu. - Może i to w większości sieroty lub dzieci odebrane nieodpowiedzialnym rodzicom, ale ich prywatność jest dla mnie istotna. Tak jak i wspomniane przez pana bezpieczeństwo w które wlicza się również ostrożność, co do posiadanej przeze mnie dokumentacji.
Ton wypowiedzi wychowawczyni był rzeczowy. Konkretnie przechodziła do sedna, więc i w tym przypadku nie mogło być inaczej. Tak jak i posyłane ku Louisowi spojrzenia, przy czym więcej było w nich skupienia niż prezentowanej do tej pory ostrości. Tylko raz, kiedy pozwolił sobie na przekleństwo, spojrzała na niego tak, jakby zrobił coś absolutnie niedozwolonego.
- Nikt na to nie zasługuje. Tym bardziej dzieciaki.
Te słowa dziwnie trafiły do kobiety, która całe szczęście stała do nich bokiem. Jeszcze tego by brakowało, żeby została przyłapana ze zmiękczonym wyrazem twarzy. Po tym jak czajnik zaczął gwizdać, chwyciła za rączkę sprawnie i zalała dzbanek, aż do końca. Tuż po odłożeniu urządzenia na jego miejsce, wyciągnęła nowy kubek, ozdobiony koślawymi rysunkami dzieci, który postawiła przed Louisem i nalała mu ciepłego napoju.
- Wypij - po wydaniu polecenia, wróciła na swoje miejsce i po słowach Theodore'a, skupiła na nim czujne spojrzenie brązowych oczu. - Ciężko mówić o tym jak jest prowadzony sierociniec, gdy jest się w nim zaledwie chwilę tak jak pan Poole, ale dziękuję za dobre słowa, panie Bulstrode.
Sama pani Fitzpatrick nie rozumiała znaczenia większości wypowiedzianych zdań, a z tymi, które były dla niej zrozumiałe, ani myślała się zdradzać. Słońce łagodnie wpadało przez okno, dobrze oświetlając cały pokój. Nadal nie do końca wiedziała dokąd to wszystko miało prowadzić, ale liczyła, że Theodore wiedział, co miał robić. Również otrzymała wskazówki, ale te miały poczekać, aż pierwsza część dobiegnie końca. Wszystko miało iść zgodnie z ułożonym wcześniej planem. Kontrolnie zerknęła jeszcze na zegarek, żeby się upewnić, co do tego, ile jeszcze było czasu zanim dzieci powrócą z dworu na obiad. Po wzmiance o byciu nie aż tak okropnym zięciem, uniosła jedną siwą brew do góry i zaraz poprawiła się na swoim fotelu, gotowa do wkroczenia do akcji.
- Bronić ich - na tym się skupiła, resztę postanowiła puścić mimo uszu, bo tak to niepotrzebnie by się przyciągnęło. Co prawda młody mężczyzna nie do końca panował nad swoim językiem, ale jego postawa zyskała odrobinę aprobaty w oczach pani Fitzpatrick. Gdyby było inaczej, już zostałby wyproszony za drzwi sierocińca.
- Dobrze, wystarczy - ucięła ich rozmowę, bo na więcej nie było czasu. Otworzyła szufladę i wyciągnęła z nich koperty, które podała jednemu i drugiemu. - W środku znajdziecie instrukcje do których macie się zastosować. Jeśli wszystko pójdzie dobrze z planem, otrzymacie ode mnie swoistego rodzaju potwierdzenie, że jesteście dobrze przygotowani. Zanim ruszymy, dopijcie herbatę.
Kiedy byli gotowi, starsza wychowawczyni podniosła się i zaczęła zmierzać w stronę wyjścia z gabinetu. Następnie pokonując korytarze i mijając przy okazji dziecięce pokoje, dostali się na parter, a stamtąd przeszli jeszcze niżej.
- Mam nadzieję, że podejdziesz do całej sprawy poważnie - zwróciła się jeszcze do Louisa, po czym zerknęła na Theodore'a i kiwnęła mu krótko głową. Teraz nadeszła pora, żeby uporali się z drugą częścią ich dzisiejszej wizyty.

---

Oboje przyjmujecie, że pani Fitzpatrick wam towarzyszy do pewnego momentu, do niższych poziomów sierocińca, a potem was zostawia przy schodkach prowadzących na sam dół. Porzucam mapkę. Tą czerwoną gumką się nie przejmujecie jakby co, a te wielokąty to wyznaczone miejsca grupek.


Louis, masz +5 do tego etapu. Możesz je wykorzystać w dowolny sposób. Poniżej znajduje się treść wiadomości do której musisz się dostosować.

Rozwiń

Na otrzymany znak, wejdziesz do środka. Staniesz oko w oko z sytuacją prawdziwą, w której użycie magii jest ostatecznością. Będziesz musiał dokonać wyboru i wybierać między tym, co słuszne a tym, co łatwe. Kieruj się sercem.

Zalecane jest korzystanie z umiejętności, a także z przewag i zawad. Magia to ostateczność. Na każdą akcję rzucasz k100. Modyfikatory będą dodawane w zależności od tego, po co sięgniesz i jak to wykorzystasz. W pomieszczeniu będą znajdowały się osoby, konkretnie dwie grupy. Jedna z nich będzie złożona z zakapturzonych postaci, trzymających kobietę z ostrzem przy jej gardle, a druga z dziećmi nad którymi ich kat stosuje zaklęcia sprawiające im cierpienie. Jeden z napastników mówi ci, że dzieci będą wolne, jeśli pomożesz im zabić kobietę. Drugi zaś wskazuje, że pozwoli ci uratować kobietę, jeśli dołączysz do dzieciaków.

Theodore, poniżej znajduje się treść wiadomości do której musisz się dostosować.

Rozwiń

Wejdź jako pierwszy i przygotuj przeszkody, które wspomogą stworzone na poczet weryfikacji iluzje. Zadbaj o dylematy moralne, dzięki którym będzie możliwe zweryfikowanie jego psychiki. Jak już wejdzie do środka, nie pomagaj mu a nawet utrudniaj całość w oparciu o swoje umiejętności.

W przypadku sięgania o umiejętności, stosujesz się do ich opisów. Przy tworzeniu przeszkód, oprócz potencjalnych zaklęć, wykonujesz rzut k20. Może wykorzystywać takie elementy jak np. pudła, kamienie, zabawki czy urządzenia. Takich przeszkód powinno być przynajmniej 2.

1-8 - przeszkoda nieudana, zepsuta i nienadająca się do użycia.

9-15 - przeszkoda niestabilna, istnieje szansa, że pojawią się komplikacje. Należy wykonać rzut k2, gdzie 1 to przeszkoda działająca całkiem dobrze, a 2 to atakująca zarówno Louisa jak i ciebie.

16-20 - przeszkoda stabilna, stworzona tak jak tego oczekiwano.