Sierociniec im. Roberta Southeya

Sierociniec im. Roberta Southeya

Z zewnątrz wygląda całkiem przyjemnie. Jest utrzymany w ciepłych jasnych barwach, a z tyłu budynku widnieją rysunki stworzone przez dzieci. W środku jednak nie wygląda to najlepiej, a wszystko przez kiepskiej jakości meble, które ledwo się trzymają i rozsypujące się ściany. Mimo to wychowankowie sierocińca zawsze w dobrych nastrojach podbiegają do nowo przybyłych gości, a to wszystko za sprawą wspaniałego podejścia dorosłych, którzy są odpowiedzialni za ich wychowanie. Trafiają tu przede wszystkim mugolskie dzieci.

3 września 1980

Chociaż o ile było mu wiadomo, Frances udało się już zastąpić swoją świętej pamięci sówkę inną, tym razem ponownie zdecydowała się na usługi jednego ze swoich skrzatów-ogórkowych pomagierów. Spiczastouchy stworek wręczył Poole'owi kopertę tak nudną i pospolitą, że aż niepasującą do znajomej mu Krukonki. Czyżby nie chciała zwracać niepotrzebnej uwagi na tę konkretną korespondencję? Zapewne takie myśli nawiedziłyby głowę młodego mężczyzny, gdyby poświęcił chociaż chwilę zastanowieniu. Woskowa pieczęć pękła z zadziwiającą łatwością, bo już po chwili okazało się, że nie ona była zabezpieczeniem. Był nim szyfr, którym ręka Frances zapisała wiadomość. Na całe szczęście znała swojego byłego partnera na tyle dobrze, by poprawnie ocenić jego możliwości w sferze rozpracowywania łamigłówek, a jednocześnie w razie wypadku zdradzić naprawdę niewiele. Tylko dlaczego chciała się z nim spotkać w sierocińcu? Oby to nie miało związku z żadnymi niechcianymi ciążami...
Dom dla sierot na pewno był mugolski, na co wskazywał już sam adres. Najbezpieczniej (a raczej najwygodniej) było przenieść się siecią fiuu z Glasgow do Dziurawego Kotła, a potem zwykłym, niemagicznym autobusem. Dopiero gdy tak wgapiał się w mijane za szybą budynki, wpadł na pomysł, że umówione spotkanie mogło dotyczyć czegoś o wiele bardziej skomplikowanego, niż zrzekanie się praw rodzicielskich w mugolskim bidulu. Ciekawe tylko czy Nate otrzymał podobną wiadomość? W końcu obaj byli w to zamieszani. Niestety przyjaciela nie widział od kilku dni, co miało zapewne związek z Gringottem.
Podziękował kierowcy i wysiadł na przystanku oddalonym jedynie kilka kroków od terenu sierocińca. W zasadzie już stąd można było dojrzeć fasadę ceglanego budynku. Przekroczył bramę z czarnych prętów, jednocześnie czując nieprzyjemne napięcie. Znalazł się w dość niecodziennym miejscu, w dodatku z nikłymi podpowiedziami co do charakteru samego spotkania, a nigdzie nie mógł dostrzec gęstych włosów w kolorze blond czy tych okrągłych, brązowych oczysk. Nie musiał jednak czekać zbyt długo na pojawienie się jakiegoś towarzystwa.
- Kim jesteś? - Odezwał się dzieciak ledwo odrastający od ziemi. Wpatrywał się w gościa ciekawskim, ale też trochę wojowniczym spojrzeniem, jakby był gotowy zaraz wygonić intruza.
- Yyy... - Dobre pytanie. Mógł zawczasu zastanowić się nad jakąś przykrywką. - Czekam na kogoś - powiedział, co w sumie nie było kłamstwem.
- Na kogo?
- Na... koleżankę.
- Na swoją DZIEWCZYNĘ? - Chłopiec zachichotał. Był chyba w tym wieku, gdy dziewczyny są be.
- To nie jest moja dziewczyna - odburknął mu Louis, który swoim obecnym zachowaniem wskazywał, że chyba jednak nie odstaje wiekiem od swojego nowego, młodszego co najmniej o połowę kolegi.
Nastała chwila ciszy, która nie trwała jednak zbyt długo.
- A dlaczego niebo jest niebieskie?
- Bo... Nie wiem, zadajesz trudne pytania. Nie jestem żadnym profesorem.
- Widziałeś tę chmurę? Wyglądała jak lizak! Czemu? - Dzieciak wydawał się niewzruszony brakiem pomocnej odpowiedzi.
- Nie masz nic innego do roboty? Nie jestem żadnym nienawidzącym dzieci dziadem, ale... No wiesz, czekam na kogoś - powiedział na wydechu. Chętnie jeszcze pogawędziłby z tym dzieciakiem, szczególnie że było mu go trochę żal z powodu całej tej jego przykrej, domniemanej sytuacji rodzinnej (a raczej nierodzinnej), ale obawiał się, że w tym przypadku Louis musiał być sam. Jeśli cel spotkania miał związek z Zakonem Feniksa, nie mógł mieć towarzystwa. Tym bardziej mugolskiego i nieletniego.
- Piłka mi wpadła na dach... Ten wysoki - sierota wskazała palcem na jedną z przybudówek, która chyba była garażem - a pani Fitzpatrick powiedziała, że nikt nie da rady jej zdjąć. Utknęła i już - tak mówi.
Poole wydał z siebie głośne westchnienie.
- Dobra, zdejmę ci ją - powiedział w końcu. Gdyby tylko mógł wyjąć różdżkę, zabawka raz-dwa znalazłaby się na ziemi, ale nic z tego. Dzieciak nie przestawał się w niego wpatrywać. Wkrótce przenieśli się pod ścianę wspomnianego budynku, który zresztą wydawał się teraz dwa, albo nawet trzy razy wyższy. Trzeba było być naprawdę lekkomyślnym odważnym, żeby zdecydować się na taką wspinaczkę po rynnie.
- Łap - odrzucił piłkę dzieciakowi, który wydał z siebie zadziwiająco głośny okrzyk triumfu. - Tylko jak ja stąd teraz, kurwa, zejdę - spytał już bardziej pod nosem, spoglądając w dół. W dodatku daleki od niego dół. Skok stąd wiązałby się z połamanymi nogami i to na sto procent. Zostawało więc znów posiłkować się pordzewiałą rynną licząc na to, że utrzyma się ściany. Zasapany, trochę zmęczony, ale wyposażony w lekki zastrzyk adrenaliny, w końcu znalazł się na stabilnym bruku.

Wynik d5: 3

Z zewnątrz budynek prezentował się porządnie. Musiał mieć swoje lata, ale z pewnością dbano o to, żeby jak najdłużej posłużył jego mieszkańcom. Po drodze nie spotkały Louisa żadne trudności, dotarł bezpiecznie na miejsce. Ze względu na swoje pochodzenie i obycie w mugolskim świecie, uniknął krzywych spojrzeń i może jedynie kilku młodzików, wyglądało tak, jakby chętnie się z nim sprawdzili za jakimiś garażami. Nikt go też nie śledził. Pogoda dopisywała. Spokojnie i słonecznie. Zapowiadał się dobry dzień, pomimo znikomej ilości otrzymanych informacji. Ostatnie wydarzenia i jeszcze narastające problemy z pocztą dawały jasny sygnał, że tym bardziej należało uważać na to, co się pisze i do kogo.
Chłopczyk, zapewne czujący się w obowiązku sprawdzać każdego, kto postanowi zawędrować w te okolice, nie zamierzał tak zostawić Poole'a. Im dłużej rozmawiali, tym lepiej czuł się w jego towarzystwie. Najwyraźniej czarodziej musiał na nim zrobić dobre wrażenie. Najwyraźniej z panią Fitzpatrick nie było tak fajnie. I jeszcze miał ściągnąć piłkę!
- No dajesz. Nie boisz się, że spadniesz? - zawołał za nim. - Ale trzymam kciuki, żebyś nie spadł, dobra? Bo mogliśmy razem zagrać. Bo pewnie ta twoja KOLEŻANKA nie przyjdzie tak szybko. Dziewczyny wiecznie się spóźniaaająąą.
Przewrócił odrobinę oczami i wystawił język na samą myśl o dziewczynach, bo przecież były paskudne. Obrzydliwe i takie... takie...
- A czy to prawda, że dziewczyny to kosmitki z innej planety i przybyły, żeby nas zdominować? - najwyraźniej do głowy chłopca bardzo szybko wpadały nowe pytania. - Albo wiesz co... nie rozmawiajmy o tym. Bo pani Fitzpatrick znowu będzie na mnie zła, a nie chcę by się gniewała, bo ostatnio to często bywa smutna. Odkąd wydarzyło się tyle złych rzeczy.
Kopnął w bruk, robiąc odrobinę posępną minę, ale zaraz się rozchmurzył jak przyszedł mu do głowy nowy pomysł, a Louis znowu znalazł się obok niego.
- A weźmiesz mnie na barana i pobawisz się ze mną? - jasnoniebieskie oczy wpatrywały się w niego z błyskami nadziei. - Proooszę. Proszę. Powiem ci coś fajnego. Naprawdę. Tylko nie idź. Może być fajnie, jakbyś był ze mną w drużynie, to wtedy pokazałbym Freddiemu i Jay'owi, że jestem lepszy, bo znam ciebie, a ty przecież jesteś duży i silny. Odważny.

Jakby był gburem, to byłoby jakoś tak łatwiej. Warknąć na dzieciaka, pogrozić mu i sprawić, że zwieje do tej całej pani Fitzpatrick szybciej, niż spłoszony hipogryf. Podobny scenariusz może i był całkiem prawdopodobny w przypadku Louisa, któremu skończyłaby się cierpliwość - i pewnie miałby potem kosmicznego kaca moralnego - ale nie, gdy Gryfon miał nie najgorszy humor.
- Mogłem umówić się z tobą, że jak oddam ci tę cholerną piłkę, to zostawisz mnie w spokoju, cwaniaku - trudno było powiedzieć czy jego słowa były faktycznym zwrotem do chłopaka, który odzyskał swoją własność, czy jakimś wyrazem zawodu nad własną skłonnością do działania, aniżeli do uprzedniego pomyślunku.
- Już dawno by przyszła, ale pewnie się wstydzi takiego tłumu - udało mu się nawet wtrącić odpowiedź między kolejnymi już słowami kilkunastoletniego towarzysza, któremu ewidentnie brakowało rozmówców. Może i Poole zwróciłby większą uwagę na te wtrącenia o złych rzeczach, gdyby nie fakt, że po krótkich oględzinach polegających na oklepywaniu kieszeni doszedł do dość przykrego wniosku - nie miał już przy sobie ani jednego papierosa, a dziecięca gadanina wcale nie pomagała utrzymać nerwów na wodzy. Oho, chyba wspomniany wcześniej nie najgorszy humor miał niedługo odejść w zapomnienie.
- Dobra, słuchaj młody, miło było, ale ja serio nie mam na to czasu - wyrzucił z siebie niezbyt przyjemnym tonem. Dając się ponieść gwałtownie narastającym emocjom. - Więc albo pójdziesz pobawić się ze swoimi kolegami, albo piłka znowu wyląduje na dachu.

---

Używam zawady Nałogowiec.