London Zoo

London Zoo

Mugolski ogród zoologiczny w Londynie, otwarty 27 kwietnia 1828 roku. Zajmuje powierzchnię 15 ha w północnej części Regent`s Park. W zoo prezentowane jest ponad 650 gatunków zwierząt. Ponadto jest tu wiele zielonych alejek i kilka ławek dostępnych dla zmęczonych zwiedzających.

19 sierpnia 1980r. po 21:30

Stresowała się przed tym spotkaniem. Trzy razy sprawdzała, czy jej makijaż na pewno nie jest rozmazany, włosy rozczochrane i czy wszystko ze sobą zabrała. Pożyczyła nawet na tę okazje plecaczek od koleżanki z pracy, który dzięki rzuconemu na niego zaklęciu mógł pomieścić wiele więcej, niż taki zwykły.
Ostatecznie w pobliżu bramy pojawiła się kwadrans przed czasem, ubrana w szorty, koszulkę ACDC i koszulę flanelową w granatowo-niebieską kratę. Wyglądała jak typowa mugolka, do bólu zwyczajnie i miała po cichu nadzieję, że Elias pójdzie za jej radą i też założy coś zwyczajnego. Wolała uniknąć sytuacji, kiedy on ubrałby się jakoś wyjątkowo elegancko, a ona paradowała w jeansach.
W dodatku miała jakieś złe przeczucia, że coś się stało. Może nie Eliasowi, ale... No właśnie, Paul od ponad doby nie zdawał raportu, a jedyne co wiedziała, to to że Elias może nie być takim, za jakiego go miała. Tylko, czy coś zrobiła z tymi informacjami? No właściwie, to nie. Plotki czy nie, postanowiła się z nim spotkać i spędzić czas tak, jak do tej pory - czyli miło. W końcu do tej pory Elias nie zrobił nic, co mogłoby jej zasugerować, że chciałby jej krzywdy. Wręcz przeciwnie, to ona powinna go przeprosić. A więc miała zamiar to zrobić tak, jak umiała najlepiej, mianowicie ciekawym wieczorem.
Z jednej strony chciała z nim porozmawiać na tyle różnych tematów, a z drugiej nie miała pojęcia, jak zacząć chociażby jeden z nich. Czy dobrze ją zrozumiał, że chciała głównie przyjaźni? Czy może powinna wyjawić mu swoje powody takiej decyzji? Ale czy się wtedy nie zdenerwuje? Jak on zapatrywał się na nią?
Zauważyła go, kiedy zbliżał się do bramy głównej i podbiegła, by w ostatniej chwili pociągnąć go za rękę i skryć się za murowanym ogrodzeniem. Akurat po drugiej stronie przechodził stary ochroniarz, który robił swój pierwszy i jak spodziewała się Beth, ostatni patrol tego wieczora.
- Hej. - Uśmiechnęła się pogodnie i na moment zapomniała, że wciąż trzyma go za ramiona. - Gotowy? - Tym razem ten błysk w ciemnych oczach nie mógł zwiastować niczego dobrego. Była zbyt podekscytowana tym, co chciała mu pokazać. Nie czekając na odpowiedź, pociągnęła go za róg ogrodzenia, gdzie krzakami zamaskowano fakt, że z przęsła płotu ubyło kilka stalowych żeber. Idealne miejsce aby wkraść się na teren zoo.
- Kompletnie nic się nie zmieniło od ponad dziesięciu lat. - Rzuciła, przechodząc do szeptu i na drugą stronę ogrodzenia. - No chodź. - Ponagliła go, a chochlikowaty uśmiech nie schodził z jej twarzy. Jak mogła mieć obawy, przed nim? Może i znali się krótko, ale kiedy wspominała ich spotkanie w gabinecie, nie potrafiła czuć lęku przed tym mężczyzną. I być może było to wielką naiwnością, ale nie żałowałaby, nawet gdyby oberwała zaklęciem w plecy.

Od ostatniego felernego spotkania z jego stalkerem Elias zastanawiał się nad tym czy spotkanie się z Elizabeth było dobrym pomysłem. Długimi godzinami zastanawiał się nad tym czego tak naprawdę się obawiał. Tego, że pozna prawdę i po prostu zniknie z jego życia, a może tego, że pozna prawdę i będzie musiała zniknąć z jego życia...tylko, że dosłownie. On sam doskonale wiedział, że gdyby przyszła taka chwila w jego życiu nie byłby w stanie jej skrzywdzić. Tak samo jakby nie skrzywdził Mildy. Mógł oczywiście zgrywać strasznego i tego bez skrupułów, ale to nie była prawda. Nie chciał tak naprawdę krzywdzić niewinnych ludzi. Paul...cóż zasłużył sobie na taki los, ale Elizabeth w żaden sposób nie była winna. Ciekawość, chociaż się mówi, że jest pierwszym stopniem do piekła, jest jak najbardziej naturalnym uczuciem. Ostatecznie po długich debatach ze sobą i przeanalizowaniu każdego za i przeciw jeden argument wygrał. Po prostu chciał się z nią jeszcze zobaczyć nawet ten jeden razy. Dlatego też ostatecznie podjął decyzję, że stawi się w umówionym miejscu. I chociaż dostał jasne wytyczne, aby ubrać się raczej luźno to mimo to nie miał zamiaru zrezygnować a jakiejś tam dozy elegancji. Owszem ubrał stare jeansy, ale ubrał również czarną koszulę, której kilka guzików przy szyi rozpiął. Skropił się kilkoma kropli perfum po czym udał się prosto na miejsce spotkania. Dostrzec Elizabeth nie było wcale trudno, a kiedy ona go zlokalizowała momentalnie do niego podeszła i chwyciła za ramiona wciągając w pobliskie krzaki. Takiego obrotu spraw Elias się nie spodziewał. Nic więc też dziwnego, że popatrzył na dziewczynę szeroko otwartymi oczami, ale nim zdążył zadać jakieś pytanie już przechodzili przez dziurę w płocie i tym samym uniknęli zapłaty za bilet wejściowy. Włoch przez chwilę chciał już powiedzieć, że to nielegalne, ale po chwili sam zdał sobie sprawę z tego, że z jego strony byłaby to hipokryzja.
-Dobrze znasz to zoo?- Zapytał się ostatecznie, kiedy znaleźli się po drugiej stronie. W końcu gdyby dziewczyna nie znałaby tego miejsca nie wiedziałaby o tym, że można wślizgnąć się do niego niepostrzeżenie.
-Myślałaś kiedyś, aby rozpocząć karierę włamywacza? miałabyś talent- Dodał po chwili milczenia a jego usta rozciągnął delikatny uśmiech. Zbliżył się do Elizabeth po czym sięgnął w stronę jej włosów i wyciągnął kilka zabłąkanych liści, którzy przeczepiły się do niej w chwili tej tajnej misji.

Ścieżki zdawały się jeszcze bardziej kręte, a samo miejsce miało swoją niebanalną atmosferę, która nie mogła równać się tej, panującej tutaj za dnia. Pod koniec wakacji zamykali już przed dziewiątą wieczorem, więc poza ochroniarzami, nikt inny nie kręcił się po tym terenie. Z kolei ciecie nie mieli zamiaru się przemęczać i raczej siedzieli w swojej kanciapce przy bramie wjazdowej.
Było ciepło, chociaż wieczór i nadchodzący nieubłaganie wrzesień powoli dawały o sobie znać. Elizabeth poprowadziła Eliasa jedną z mniejszych alejek, tak aby na pewno uniknąć wścibskiego wzroku ochrony. Dopiero po kilkunastu metrach, gdzieś przy pierwszych wybiegach, Beth odetchnęła i nieco wyluzowała, puszczając rękę Eliasa.
- Przychodziłam tu w każde wakacje, jak jeszcze się uczyłam. Więc tak, całkiem dobrze. - Odpowiedziała mu, przymykając na moment oczy i nasłuchując. Niby w oddali słychać było wyciszający się stopniowo gwar Londynu, ale tu w tym miejscu, otaczał ich totalnie inny mikroklimat, który w półmroku dawał wrażenie dżungli. Małpy, lwy, tygrysy, wilki... Zwłaszcza te ostatnie, które znajdowały się na wybiegu tuż obok nich, zaciekawione nietypowymi gośćmi.
Elizabeth otworzyła oczy, kiedy poczuła dłoń Eliasa tuż przy swojej twarzy. Żołądek jej się ścisnął, bowiem pozwalali sobie na te delikatne gesty, które w mniejszy lub większy sposób świadczyły, że zwyczajnie ich do siebie ciągnie. Niezależnie, czy byłoby to jedynie fizyczne, czy nie, Beth wiedziała, że nie powinna w to brnąć. Nie w ten sposób i nie w tego typu znajomość. Powinni pozostać przy przyjaźni. Niewinnej przyjaźni.
Tylko dlaczego tak strasznie się cieszyła, że go widzi?
- Nie miałabym, ja go mam. - Błysnęła zębami i teatralnie odrzuciła włosy na plecy. Och... Elias nawet nie miał pojęcia, jak bezszelestnym łowcą w mroku może być kot. Nawet taki duży, jak czarna pantera.
- Pomyślałam, że skoro wtedy pomagało mi się oderwać do innej rzeczywistości, to i odwiedzie ciebie od pracy. - Podeszła do barierek od wilczego wybiegu i oparła brodę o swoje dłonie, pochylając się lekko. Z pewnością Martinelli docenił w tym momencie fakt, że Keen zdecydowała się na szorty.
- Podobno obcowanie ze zwierzętami uspokaja. Z drugiej strony to pewien paradoks, jeśli człowiek sobie uświadomi, jak groźne są niektóre z nich. - Czy to była aluzja? Jakaś metafora pijąca do tego co wiedziała ona i wiedział on, ale nie wiedzieli, że wiedzą?
Odwróciła się i oparła pośladkami o ogrodzenie wybiegu.
- Hey there Little Red Riding Hood
You sure are looking good
You're everything a big bad wolf could want... - Zanuciła, puszczając przy tym oczko Eliasowi, jakby go podrywała. Przy okazji pokazała nieco swoich zdolności, bo nawet to spontaniczne podśpiewywanie brzmiało wyjątkowo dobrze. Na tyle dobrze, że chciało się tego słuchać.
-Little Red Riding Hood
I don't think little big girls should
Go walking in these spooky old woods alone... - Chciała zawyć, naśladując wokalistę, ale zrobiła to bezgłośnie, aby nie alarmować ochrony. Za to wilki wyczuły moment i rozpoczęły swój koncert. Dość upiorny, ale piękny. Przeszywający ciało aż do kości i wywołujący ciarki.
- Chyba im się nie podobało. - Zaśmiała się, na powrót zwracając wzrok na zwierzęta.

/ Wykorzystuję przewagę głos jak marzenie

Od czasu znajomości z Mildą Eliasa ciągnęło do niebezpiecznych znajomości. A może szczególnie do niebezpiecznych kobiet. Wampirzyca, która przez jakiś czas istniała w życiu Włocha była osobą, którą dość łatwo można było spławić. Elizabeth ostatnio pokazała, że nie zadowoli się żadnymi półsłówkami. Musiała dociec prawdy za wszelką cenę. Prawda była, jednak taka, że poznanie Eliasa tak blisko jak ona chciała to zrobić nie było warte absolutnie żadnej ceny. A mimo to przyszedł, pozwolił się pociągnąć za dłoń i teraz bezprawnie przebywali na terenie zoo ciesząc się tym głupim występkiem zupełnie jak małe dzieci.
-Powinienem był ci pogratulować- Odparł spokojnie podchodząc razem z dziewczyną do barierki o którą również się oparł. Próbował wzrokiem przebić mrok, który powoli zaczynał się zbliżać. Chciał dostrzec sylwetki wilków, które zaczynały zbierać się na skalnych strukturach, aby przyjrzeć się lepiej intruzom, którzy zakłócili ich spokój.
-Nie tak łatwo mnie odciągnąć od pracy- Faktem było, że nie często wychodził ze swojej nory jaką był jego gabinet w Rozbrykanej. Spędzał tam długie godziny sprawdzając wpłaty ostatnich klientów oraz przeliczając przychód burdelu. Oprócz tego przyjmował interesantów, którzy mieli do niego, a może raczej do jego ojca prośbę. Wszystko to zajmowało niesamowicie dużo czasu a Elias w tym wszystkim zapominał o sobie samym oraz o tym, że chciał czy nie jego życie dalej szło do przodu. Jego myśli zostały, jednak dość szybko rozwiane. Wzrok zabłądził w okolice ud dziewczyny, które przez krótkie szorty zostały wyeksponowane, a zaraz potem zielone tęczówki powędrowały odrobinę wyżej. Myślami uciekł na chwile do tej nocy, kiedy poniosła ich fantazja a nagie ciało kobiety tak dobrze zapisało mu się w pamięci. Nadal uważał, że wyglądałaby znacznie lepiej bez ubrań, ale z drugiej strony czy chciałby, aby ona pokazywała to co on miał przyjemność widzieć u niej w gabinecie.
-Każdy człowiek jest na swój sposób niebezpieczny. W każdym czai się zwierzę, które kiedy zostanie uwolnione może spowodować nie małe spustoszenie- Włoch nie miał najmniejszego zamiaru nawiązywać do informacji, które udało mu się zdobyć. Nie był to odpowiedni czas na to. W końcu zdobytą wiedzę dobrze było wykorzystać nie w chwili, kiedy była na to okazja, a wtedy kiedy przyniesie najlepszy efekt. Jednocześnie też nie chciał psuć tego spotkania na które mimo wszystko wyczekiwał. W pewnym momencie kobieta zrobiła coś czego Elias kompletnie się nie spodziewał. Postanowiła wykonać dla niego dość krótki, ale jakże efektowny koncert. Włoch wpatrywał się w Elizabeth z szeroko otwartymi oczami. Nie często miał okazję słuchać kogoś, kto umiał tak ładnie śpiewać a do tego nakłonić również do tego samego zwierzęta. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech po czym stanął przed dziewczyną nachylając się lekko nad nią. Oparł dłonie o barierki i wpatrywał się po prostu w nią
-Nie myślałaś o tym, aby spróbować swoich sił na scenie? szkoda, aby taki talent się marnował- Sam był zdania, że talentami należało się dzielić ze światem a nie ukrywać dla siebie. Było to marnotrawstwo daru, który przecież nie przytrafia się każdemu.

Nie mogła zrozumieć jak ktoś o tak ciepłym spojrzeniu i urzekającym uśmiechu mógł skrywać coś, przed czym ją przestrzegali. Z drugiej strony, znów słyszała ulubione powiedzenie matki: Diabeł jest dżentelmenem. Tylko co ona powinna zrobić z tym diabłem, jeśli nie potrafiła ot tak zerwać kontaktu? Przecież wyczekiwała kolejnego spotkania z nim, jak dzieciak wyciągający ulubionego przyjaciela do zabawy na podwórku. Miał w sobie coś takiego, że człowiek mówił, nawet jeśli nie chciał lub nie powinien. To ją przerażało bardziej. To że wiedział o niej zdecydowanie za dużo. Ale teraz przynajmniej miała skromne poczucie, że nieco wyrównali tę wiedzę.
- Kolejny z moich wielu talentów. Oboje powinniśmy sobie robić częściej wolne. W końcu są wakacje. - Stwierdziła, w głowie robiąc sobie rachunek sumienia i stwierdzając, że właściwie były to jej najciekawsze wakacje od lat. Najbardziej przygnębiające i przerażające zarazem, ale najciekawsze!
Zadumała się nad tym, co powiedział, nie mogąc powstrzymać delikatnego, tajemniczego uśmiechu. Jakoś wróciła myślami do ostatniego treningu, jaki odbyła. Do pogoni przez las, woni zająca i smaku krwi na jej języku. Może na moment można było zobaczyć, że w głowie Beth nie rodzą się żadne wesołe myśli, ale starała się je od siebie odsunąć.
- A to ciekawe, ostatnio razem ze znajomym obstawialiśmy, jakimi zwierzętami mogliby być ludzie, których znamy. No wiesz, gdyby dla przykładu byli animagami. Jak myślisz, kim byłabym ja? Albo ty? - Zagadnęła, najwyraźniej naprawdę ciekawa jego odpowiedzi. Przy okazji kilka wersów piosenki podsunęło mu zwierzę, które by mu przypisywała.
Wilk. Elias zdecydowanie mógłby być wilkiem. Wielkim i czarnym, z cudownie zielonymi tęczówkami - jak las. Teraz właśnie się w nie wpatrywała, nie mogąc jakoś przerwać tego kontaktu wzrokowego. Dłonie zaciskała na poręczy, żeby utrudnić sobie realizację głupich pomysłów, jakie przychodziły jej do głowy. Jak na przykład wykorzystanie tego, że się nad nią nachylał i pójścia w stronę, w jaką poszli w gabinecie.
- To piosenkarką, czy włamywaczem byłabym lepszym? - Zachichotała, krzywiąc się delikatnie, kiedy jeden z wilków wszedł na jakieś wybitnie wysokie tony. Dotknęła odruchowo swojego ucha, dopiero teraz na moment zerkając na zwierzęta i posyłając im zirytowane spojrzenie. - Mam uraz do występów na scenie po wpadce z podstawówki. Powiedzmy, że nie tylko ja się zestresowałam, ale chłopiec z którym występowałam też i postanowił zwrócić swój obiad na moją sukienkę. - Wyznała z lekkim zażenowaniem i kiwnęła głową w stronę kolejnych wybiegów, jakby sugerowała, że pora ruszać dalej.

Faktycznie nadal trwały wakacje, i dopiero słowa dziewczyny mu o tym przypomniały. Było to na swój sposób zabawne. Kiedy był dzieckiem był bardziej świadom tego upływającego czasu. Dni świąteczne, ale czasami nawet te powszednie były różne. Czekało się na nie z pewną dozą niepewności. Z wiekiem wszystko to zaczynało zlewać się w jedną szarą masę w której on po prostu wstawał rano i musiał zmagać się z dość podobnymi problemami. O ile w mafijnych interesach można mówić o dwóch takich samych sprawach. Kiedy zaczynał czuł podekscytowanie, niepokój, oraz adrenalinę. Nie wiedział czy wszystko pójdzie po jego myśli z czasem im bardziej wpływ jego rodziny na innych stawał się silniejszy, a doświadczenie Eliasa rosło wyzwania, które stawiał przed nim los przestawały być tak ekscytujące. Wiele rzeczy, czynów które dla kogoś, kto nigdy nie był do tego zmuszony, dla Eliasa stało się chlebem powszednim. Groźby, szantaże czy postawienie na kimś krzyżyka. Były to tylko zwykłe interesy. Nigdy nie skrzywdził drugiej osoby dlatego, że miał akurat na to ochotę.
Włoch skierował spojrzenie, kiedy dziewczyna postanowiła zadać mu pytanie o zwierzę, które by do niej dopasował. Przez chwilę wpatrywał się w tęczówki kobiety zastanawiając się nad tym jakie zwierzę mógłby jej przypisać. Nie znali się na tyle dobrze, i Elias nie znał wszystkich jej cech cu utrudniało odrobinę zadanie. Nie oznaczało to, jednak tego, że miał zamiar odpuścić
-Myślę, że- Odezwał się po chwili milczenia odsuwając się tym samym od dziewczyny
-Łasica by do ciebie pasowała. Wiesz są to małe i urocze zwierzątka, ale zwinne i dość ciekawskie- Biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia w których przyszło mu brać udział wiedział, że zwierzę które byłoby w stanie wślizgnąć się w różne miejsca, aby sprawdzić co tam się dzieje to coś co do dziewczyny pasowało. Pozostawała, jednak nadal druga część pytania. Jakim zwierzęciem on by mógł być, ale odpowiedź na nie było dość proste
-Zawsze miałem słabość do jaszczurek. Kiedy byłem małym chłopcem, lubiłem patrzeć jak te wygrzewają się na kamiennych murkach- Cenił w nich nie tylko różnorodność pod względem barwy, ale również zdolność spoczynku, która wcale nie kolidowała z szybkim podjęciem decyzji o ewentualnej ucieczce. No i jeszcze zdolność utraty ogona, który po jakimś czasie odrastał. Wszystko to było tym co Elias cenił nie tylko w samym sobie, ale również w innych ludziach.
-Mogłabyś zostać śpiewającą złodziejką. Myślę, że to byłby hit, który podchwyciłby prorok- Pozostawało, jednak pytanie czy w takim układzie Elizabeth nie zakończyłaby swojej kariery dość szybko. Elias śmiał twierdzić, że nie. Wszystko zależy od tego jak dobra by w tym była.
-To, że raz coś nie wyszło nie oznacza, że następnym razem też tak będzie. Ludzie mają przedziwną zdolność do zniechęcania się do wszystkiego po pierwszym upadku- Dodał po czym ruszył za dziewczyną do kolejnego wybiegu rozglądając się przy tym dookoła i zawieszając chwilowo wzrok na roślinach, które przyozdabiały teren zoo. Musiał przyznać, że było to naprawdę przyjemne miejsce i gdyby tylko miał okazję w nim bywać częściej również by zapisał je w pamięci.

Nie mogła powstrzymać śmiechu, kiedy argumentował wybór zwierzęcia dla niej. Cóż... Może gdyby faktycznie była słodką, małą łasicą, życie byłoby prostsze? Nikt nie ciągałby jej po durnych przesłuchaniach, nie ciągnęłoby jej tak do dziczyzny, a i typowo drapieżne zapędy oraz charakter nie miałyby podstaw bytu. Bo pantera kojarzy się z niebezpieczeństwem, łasica już zdecydowanie mniej.
- Jestem ciekawska, to fakt. - Przyznała, kiwając głową. - Preferuję zadawać pytania, na które znam już odpowiedzi. - Dodała, szukając w oczach mężczyzny jakiejkolwiek oznaki, że wiedział o Paulu. Była kreatywna, inteligentna i szybko się uczyła, ale brak jej było doświadczenia. Nadal na Nokturnie bywała głównie w związku z pracą, a więc daleko jej było do osób, które czuły się tam jak ryba w wodzie. Nadal była sobą. Kochającą i dbającą o innych Elizabeth, z promiennym uśmiechem i ciętym językiem. Tylko ostatnie miesiące dały jej się we znaki i z każdym kolejnym dniem docierało do niej, że będzie musiała się przystosować do nowych realiów. Takich, w których tym bardziej powinna uważać na swoje życie.
- Jesteś fascynującym mężczyzną Martinelli. Większość facetów wybrałoby pewnie smoka, albo jakiegoś innego dużego drapieżnika. - Przechyliła głowę, czerpiąc jakąś dziwną przyjemność z tej ciekawostki, którą jej zdradził. A apetyt wcale nie malał. Z każdą kolejną chciałoby się więcej.
- Jak mnie wywalą z Munga, rozważę pracę na Nokturnie. - Prychnęła, chociaż ciężko było sobie wyobrazić tak uroczą osóbkę, w tak paskudnym miejscu. Pośród tycz wszystkich podejrzanych czarodziejów, cieni przemykających wąskimi uliczkami i szaleńców. - Z lękiem wysokości mi pomogłeś, kto wie... Może jak znajdziesz mi scenę, to się przemogę? - Wzruszyła ramionami, wychwytując wokół zmiany, jakie zaszły w ogrodzie zoologicznym od jej ostatniej wizyty. W pewnym momencie doszli do klatek z kotami.
Piękny lampart wyciągnął się na gałęzi, a na widok Beth zeskoczył z niej i zaczął krążyć po wybiegu, nawołując po kociemu. Beth zdawała się wyglądać przez moment na zatroskaną. Ciężko było powiedzieć, czy miała wizję siebie w tej klatce, zamiast tego kociaka. Być może dla Eliasa był to jedynie wielki kot, jak w każdym zoo. Ale Keen odczytywała wyraźnie każdy ruch ogona, każdy dźwięk. Przecież ona sama ich używała.
- Opowiedz mi coś jeszcze o sobie. - Poprosiła, spoglądając na Włocha. - Możemy zagrać w pytania. Ty jedno i ja jedno. Chcę cię poznać i dać poznać się tobie. Tak myślę. - Bezpośredniość, która akurat w ustach Beth nie brzmiała bezczelnie. Raczej mówiła to z nadzieją, jakby to miało ją właśnie uszczęśliwić. Poznanie Eliasa i dowiedzenie się, jaki jest jego ulubiony kolor.
Przy okazji chyba liczyła na dyskusję. Chciała spędzić ten czas jak najowocniej i może nacieszyć się trochę bardziej akcentem bruneta?
Ujęła Eliasa pod ramię, jak podczas ich pierwszego spotkania. Pociągnęła go dalej, najwyraźniej doskonale wiedząc, dokąd. Martinelli też miał okazję dość szybko przekonać się, dokąd prowadzi go Beth, bo na znaku wyraźnie pisało Gady.
- Alohomora. - Szepnęła, celując swoją różdżką w zamek. Znowu miała ten chochlikowaty uśmiech na twarzy, kiedy mogła wprowadzić Eliasa do środka. Z pewnością przez ten cały czas serce biło jej szybciej. Ona nawet pomimo dziecięcych wybryków miała z tego wszystkiego ten dreszczyk adrenaliny. Ekscytacja wywołana tym, że ktoś może ich tu przyłapać. W dodatku zmrok, który zdążył już zapaść działał na wyobraźnię. A miejsce sprzyjało nie tylko jej, ale i pewnej intymności. To ostatnie Keen przeklinała, bo tym ciężej było jej się powstrzymać i zachowywać rozsądnie i fair wobec Eliasa, jak i Theo.
A mimo to za każdym razem, jak dłonie jej i Włocha się przez przypadek zetknęły, cichy głosik w jej głowie wręcz krzyczał. Przecież w nic się nie angażowałaś. On jest odpowiedniejszy dla dziewczyny twojego pokroju. Znasz go lepiej, od początku traktował cię lepiej.
Budynek do którego weszli faktycznie zaczynał się działem gadów. Ciepłe światło z lamp było na tyle wystarczające, że nie trzeba było przyświecać sobie różdżkami.
- Jaszczurki są w porządku. Tylko czemu muszą jeść to ohydztwo. - Wzdrygnęła się, widząc pojemniczek ze świerszczami. Ba! Słysząc je wszędzie. - Już mam wrażenie, że po mnie łażą.

Rzuty na alohomorę - drugi udany, uznajmy że spoko xd

Wynik 1d100: 56

Wynik 1d100: 95

Elias nigdy nie lubił być tym, który się wywyższa...chociaż może inaczej. Nigdy nie musiał dodawać sobie żadnych atrybutów, aby wiedzieć, że góruje nad niektórymi ludźmi, chociaż i tak każdego starał się traktować w dość dobry sposób. Naturalnie pod warunkiem, że taka osoba sobie na to zasłużyła.
-Możesz nazwać mnie aroganckim dupkiem, ale może po prostu znam swoją wartość i nie potrzebuję do tego porównań do smoków czy innych olbrzymich stworzeń, aby być tego świadom- Powiedział po czym jego usta wygięły się w uśmiech. Najwyraźniej przez jego głowę przebiegła jakaś najwyraźniej głupia myśl.
-Słyszałaś pewnie, że niektórzy czarodzieje im dłuższą różdżkę posiadają tym krótszy ich penis. Ponoć sobie to rekompensują tym ten...hmmm...defekt?- Zakończył swój wywód po czym wsadził ręce do kieszeni.
-Jaki to ma związek z ze mną...absolutnie żaden...uznałem to za śmieszną ciekawostkę- Elias nie zawsze to co mówił miało jakiś sens. Czasami po prostu lubił palnąć coś głupiego na poczekaniu. A może było to dość cwane zmylenie przeciwnika, odwrócenie od niego na chwilę uwagę, albo odsunięcie jakiegoś niebezpiecznego tematu, który ostatecznie mógł się zbliżyć i to zrobił. Elias drgnął lekko kiedy usłyszał wzmiankę o jej pracy na Nokturnie. Jak mało kto znał to cholerne miejsce. Codziennie musiał użerać się z narkomanami, alkoholikami, nimfomanami, albo zabójcami którym się wydawało, że skoro potrafią rzucić kilka czarnomagicznych zaklęć to są już królami świata. Ostatnie czego by dla niej chciał to takiej przyszłości, ale nie mógł też sam przed sobą się nie przyznać, że czasy były trudne o dobrego medyka trudno.
-Mam nadzieję, że nie będziesz musiała nigdy tam postawić swojej stopy- Działo się znowu to samo, znowu chciał dla drugiej osoby lepiej niż dla samego siebie na skutek czego co robił...mówił więcej niż powinien.
-Dlaczego z resztą mieliby wyrzucić tak zdolnego medyka. Dzięki tobie po tamtej kontuzji nie ma już prawie śladu- Powiedział wyciągając dłoń z kieszeni pokazując ją dziewczynie. Faktycznie skóra zdążyła się już zregenerować. Miejscami jedynie pozostało kilka siniaków.
Elizabeth w końcu postanowił ruszyć w dalszą przygodę w zoo. Chwyciła Eliasa pod ramię na co on z resztą jej pozwolił zaciskając delikatnie jej dłoń. Ruszyli przed siebie, a dziewczyna uznała, że chciała go jeszcze lepiej poznać.
-To kiedy masz urodziny? - Zapytał się w końcu z lekkim uśmiechem. Może nie zadał żadnego wyjątkowego pytania, ale wedle niego było to dość istotną sprawą. W końcu często poznawanie zaczynało się od takich drobnych rzeczy, do których nikt obcy nie przywiązywałby większej wagi. Kobieta, jednak nim odpowiedziała postanowiła otworzyć przy pomocy zaklęcia jedne drzwi a Elias kątem oka dostrzegł tabliczkę, która zdradziła mu gdzie zmierzają. Weszli do pomieszczenia w którym znajdowały się wielkie terraria a w nich różnego rodzaju węże, jaszczurki, kameleony a i nawet jakiś krokodyl się znalazł. Elias przechadzał się spokojnie po sali zaglądając przez niektóre szyby, aby podejrzeć życie tych niesamowitych stworzeń. A przynajmniej tak było do momentu, kiedy kobieta zwróciła jego uwagę na świerszcze stojące niedaleko.
-Świerszcze to ponoć symbol filozofów...ale również- Zaczął spokojnie mówić podchodząc do pudełka w którym ów stworzenia raz po raz podskakiwały próbując najwyraźniej wydostać się na wolność.
-Pamiętaj bajkę Pincchio?- Zapytał się a imię głównego bohatera w ustach Włocha zabrzmiało wyjątkowo dźwięcznie. Z resztą Elias nie bez powodu wybrał akurat ten tytuł. Domyślał się, że Elizabeth jako dziecko wychowana w mugolskiej rodzinie musiała znać tę historię.
-W jednej z adaptacji świerszcz był sumieniem tej kukiełki. Dość uroczym był stworzeniem- Elias nie bał się owadów. Wszystko dlatego iż spędził tyle czasu z marginesem tego świata, że nawet najbrzydszy owad wydawał się być mu naprawdę uroczy.
-A jeżeli to tobie nie pomaga...cóż są przydatne, a w dodatku niezwykle miło się ich słucha letnimi nocami- Sam pamiętał, że czasami lubił wychodzić na balkon i po prostu wsłuchiwać się w ciszę, oraz ten niezwykły koncert świerszczy, które gnieździły się w ich przydomowym ogródku.

Lubiła, kiedy ludzie się przy niej uśmiechali. W ten konkretny sposób. Nie z pożałowaniem, nie fałszywie. A beztrosko lub z rozbawieniem. Lubiła to poczucie, że sprawia innym radość, że daje powody aby na moment zapomnieli o zmartwieniach. Nawet jeśli te miały ich lada chwila dogonić, to Keen uważała, że każdy powinien mieć moc zrobienia i][stop klatki[/i]. W tej chwili, gdyby ona to zrobiła, uchwyciłaby Eliasa takiego, jakim chciałaby go widzieć zawsze. Takiego, jakiego może go już ani razu nie zobaczyć, jeśli padną pewne pytania.
Zabawne, że mijamy codziennie tak wiele osób. Z niektórymi nawet rozmawiamy, pomagamy im. Pojawiają się i znikają nie tylko w naszym życiu ale i w głowie. Obojętne plamy, echo dnia minionego. Ale pewne osoby zostają z nami już po pierwszym spotkaniu i żyją w naszych myślach. Te pojedyncze jednostki, które zdają się ważniejsze i wyraźniejsze niż cała reszta. Jakby wszechświat wręcz krzyczał, że dwie osoby powinno coś łączyć. Niezależnie czy byłaby to szczera przyjaźń, czy romans. Czy nienawiść aż po grób. Chodziło o połączenie.
- Idąc tym tropem twoja różdżka zapewne jest najmniejszą z dostępnych. - Parsknęła, trochę nie mogąc uwierzyć, co właśnie padło z ust Włocha. Jeszcze raz zlustrowała mężczyznę wzrokiem, nadal się śmiejąc. Merlinie, do czego to doszło...
Chociaż mogła mu pozazdrościć jednego - tego poczucia własnej wartości. Jej było nieustannie podkopywane i pewnie gdyby nie ludzie, którzy ją otaczali i cena jaką zapłaciła, aby być tu, gdzie jest, dałaby się stłamsić. Jak na początku szkoły. Te wspomnienia odbiły się na twarzy Beth, chociaż stłumione przez uśmiech, który w pewnym momencie przestał dosięgać oczu. Może dlatego odwróciła wzrok od Eliasa, aby nie widział.
- Obawiam się, że jest za późno. - Odparła, raczej bez większej emocji. - Elias, składam ludzi, kroję ludzi i naprawdę, twoja ręka nie była wyzwaniem.
Co nie znaczyło, że nie skorzystała z okazji, by ująć dłoń bruneta i zerknąć na nią dla pewności. Chyba chciałaby nawet zrobić coś jeszcze, ale opamiętała się, wypuszczając długie palce mężczyzny ze swoich. Ujęcie go pod ramię wydawało się w porządku. Mniej angażujące.
- W Halloween. Urodziłam się w święto duchów, upiorów i straszydeł. Rodzice nawet nie wiedzieli, jakie to było prorocze. - Wyszczerzyła się. - Dobra, twój największy wybryk z dzieciństwa. - Odebrała swoją kolejkę, oczywiście niedługo później przystając aby pokrzywić się na widok robactwa.
Przez moment chyba nawet nie wiedziała, o czym do niej mówi, bo mało że ostatni raz słyszała tytuł dawno temu, to jeszcze nigdy w oryginalnym języku.
- Och... - Zaskoczyło, a kobieta zmarszczyła brwi. - Naprawdę tak to się wymawia? - Pytanie było raczej retoryczne. - Cóż... Widzę pewną analogię, jeśli przyrównać tego irytującego, jednego świerszcz, który chowa się gdzieś miedzy deskami i nie daje ci w nocy spać, z sumieniem, które nie daje ci spokoju. I właśnie między innymi dlatego nienawidzę kłamać, przez to nieszczęsne sumienie. - Beth uniosła rękę i dla pewności docisnęła wieczko plastikowego pojemniczka. Sama myśl, że mogłaby mieć te robaki we włosach, wzbudzała w niej pewien rodzaj paniki. Była kobietą z krwi i kości, nawet jeżeli czasami odbiegała od przyjętych standardów.
- Chociaż uważam, że na sumienie drewnianej kukiełki bardziej nadawałby się kornik. - Stwierdziła po chwili namysłu.
Podeszła do terrarium z wężem. Na tabliczce widniała nazwa kobra królewska. Elizabeth stanęła przed samą szybą, zaintrygowana. Zwykle unikała tej części zoo, zwłaszcza kiedy była młodsza i przychodziła tu sama nocą. Zawsze też węże ją przerażały, ale teraz, patrzyła jak zahipnotyzowana na powoli podnoszącą łeb kobrę. Gad zawisł po drugiej stronie szyby, jakieś pięć centymetrów od oczu Keen.
- Piękna... - Zwróciła się do Eliasa, nie odrywając wzroku od zwierzęcia. Nie wiedział, czemu szepcze, ale chyba nie chciała przerwać tego kontaktu wzrokowego z wężem.

/ poniekąd wykorzystanie przewagi Puszek

Źrenice Włocha zwęziły się odrobinę, kiedy usłyszał, że Elizabeth najwyraźniej już zdążyła odwiedzić to przeklęte miejsce. Więc czy to będzie kolejna osoba za którą będzie musiał wysłać kilku swoich ludzi, aby mieli ją na oku i w razie czego wyciągnęli z opresji. Naturalnie wierzył w to, że dziewczyna sobie poradzi w trudnej sytuacji, ale znał również ulice Nokturnu, oraz w sporej części tych, którzy tam się kręcili. Nie były to czarodzieje, których chciał widywać w towarzystwie Elizabeth. Niestety wiedział też, że nie będzie mógł jej tego zabronić. Połączyła ich pewna nić znajomości, potem chwila uniesienia oraz nagłego podniecenia, które domagało się wręcz uzyskać swoje ujście, ale po za tym...nie było nic więcej, a przynajmniej nie na tyle, aby on mógł stawiać się w pozycji do zakazywania jej czegoś. Dlatego też uznał, że najlepiej będzie przemilczeć całą sprawę i z bezpiecznej odległości obserwować przyszły rozwój wydarzeń.
Pytanie o jego największą zbrodnię z dzieciństwa sprawiło, że mężczyzna oderwał swoje myśli od tych ponurych uliczek Nokturnu. Na jego twarzy ponownie pojawił się delikatny uśmiech, a w oczach odbijała się swoista ulga. Nie chętnie wracał nawet myślami do tego wyklętego przez innych bardziej szanujących się czarodziejów miejsce. Znacznie bardziej wolał przebywać w miejscach takich jak to.
-Cóż- Zaczął cicho zastanawiając się przez chwilę nad tym co mógłby jej odpowiedzieć -Muszę ciebie chyba odrobinę rozczarować. Byłem dość nudnym dzieckiem. Znacznie częściej wybierałem wylegiwanie się pod drzewami, albo czytanie książek. To mój brat był zawsze tym, który niszczył wszystkim spokojne chwile- Jego nieszczęsny brat, który nie raz i nie dwa doprowadzał go do szału. To on jak nikt na tej ziemi miał talent do wyciągania z Eliasa wszystkich tych najgorszych cech, których on sam wolałaby unikać. Mimo to był to jego brat, za którym skoczyłby najpewniej w ogień i wyciągnął by z każdych tarapatów w które by się wpakował. Po za tym...każda rodzina posiadała swoją czarną owcę.
-Ale coś sobie przypomnę- Mimo to nie chciał zawieść swojej rozmówczyni tym, że był tak nudnym człowiekiem, chociaż ona sama już kilka razy wyraźnie podkreśliła to, że w pewien sposób ją zafascynował
-Byłem wtedy już trochę starszy, ale nadal głupoty mi przychodziły do głowy. No i moja ciotka przyjechała z córką, która była mała. Miała ze sobą taki zabawkowy elektryczny mikser. Bawiła się w kucharkę, udawała, że miksuje składniki na ciasto a ja chciałem jej zabawę urozmaicić. Więc z łazienki z kosmetyków mamy wziąłem talk i wsypałem do tego pojemniczka i powiedziałem, że to mąka. Nie przewidziałem tego, że talk się pyli. Wystarczyło kilka sekund miksowania, aby to wszystko wzbiło się w powietrze- Urwał na chwilę. Na jego twarzy pojawił się wyraźny uśmiech rozbawienia. Było w tej historii coś na swój sposób uroczego. Już jako małe dziecko chciał wywołać na ustach małej dziewczynki uśmiech i sprawić jej jeszcze większą radość.
-Jak moi i jej rodzice zobaczyli dym wydobywający się pod drzwi to wpadli przerażeni, bo myśleli, że coś się zapaliło. Zastali nas bawiących się w najlepsze. Ja cały biały, ona cała biała...talk osadził się na każdym możliwym meblu oraz w każdej możliwej szparze. Kilka godzin to sprzątaliśmy. W tym domu na Sycylii nadal znajduje się biała plama na jednej z desek- Elias najwyraźniej nie robił podobnych rzeczy co jego rówieśnicy. Nie zjeżdżał na rowerze z górki, aby ostatecznie wyłożyć się na kamieniach, nie próbował zaszpanować lataniem na dziecinnej miotełce, ani też nie kradł różdżki ojca, kiedy ten nie patrzył. W jego domu zasady były dość twardo egzekwowane, a kiedy któreś dziecko je złamało kara często była adekwatna do wyrządzonej szkody. Niektórzy może nazwaliby to zimnym chowem, ale uczyło to życia już za dziecka.
Włoch wysłuchał opinii kobiety o świerszczach, która to opinia raczej nie uległa zmianie, chociaż próbował przedstawić to stworzenie w bardziej przyjazny sposób. Nie mógł jednak powstrzymać się od krótkiego i cichego parsknięcia śmiechem.
-Nienawidziłem tej bajki...- Dodał przez co dzięki trzem słowom zburzył niemal całą fasadę cudowności świerszczy, którą usiłował tak misternie zbudować. Faktem było, że Pinokio nigdy nie trafiło na listę jego ulubionych bajek, a warto wspomnieć, że Elias nie miał jakiś wielkich wymagań co do bajek i baśni czy chociażby legend. Jego wzrok spoczął na wężu, który uniósł łepek w chwili w której Elizabeth zbliżyła się do szyby. Uśmiechnął się lekko i sam podszedł do terrarium, aby oprzeć się o barierkę wyznaczającą wyraźnie granicę do której mogli zbliżyć się zwiedzający.
-Czemu postawiłaś na tak prywatne spotkanie?- Zapytał się w końcu po chwili milczenia. To pytanie nie dawało mu spokoju. Przecież mogli spotkać się tutaj za dnia, i tak jak każdy normalny mugol kupić bilet, po czym oglądać zwierzęta. Elizabeth wolała zachować prywatność, a to dawało dziwne wrażenie, że chodziło o coś jeszcze niż tylko o miło spędzony czas.

Może ten niepewny grunt, na którym stali był przeszkodą aby pogadali naprawdę szczerze. Może się pospieszyli i nie powinni dopuścić do tak intymnych relacji, zanim faktycznie się nie poznają. Elizabeth dużo o tym myślała. Jednocześnie wiedział, że jakkolwiek by to nie zabrzmiało, nie chciała go stracić.
- Nie rozczarowałeś. - Stwierdziła, kiedy skończył opowiadać historię. - Wyczarowałeś śnieg w domu i to bez magii, to czyni cię utalentowanym czarodziejem.- Puściła do niego oczko, wciąż rozbawiona. Może nawet spróbowała go sobie wyobrazić jako małego chłopca. - Poza tym dbasz o rodzinę i dziewczyny, kobiety. Tak sądzę. A to niestety rzadsze niż można by było sądzić. - Pozwoliła sobie na ocenę, być może błędną. Biorąc pod uwagę słowa Paula, które pobrzmiewały w jej głowie. Przyglądała się przez moment Eliasowi, a na jej twarzy gościł zagadkowy uśmiech. Jak bardzo mogła się mylić? I dlaczego była tak durna, że drążyła wciąż temat jego osoby. Powinna odpuścić. Ale nie mogła.
- A ja nienawidzę robali.- Dorzuciła i chyba byli w jakimś stopniu zgodni w tym, że pora zostawić świerszcze w spokoju. Chociaż samą bajkę Beth chyba powinna docenić bardziej. W końcu uczyła, że kłamstwo jest złe.
Powoli zmierzali do punktu rozmowy, z którym Keen musiała się w końcu zmierzyć. Liczyła jednak, że dotrą chociaż do mini oceanarium i zginie w milszych okolicznościach, niż węże, jaszczurki i robaki. A jeśli będzie chciał wymazać jej pamięć, bo uzna, że faktycznie wie zbyt dużo? Nie, to byłoby gorsze od śmierci i groziłoby postradaniem zmysłów, a to było... Dla kogoś, kto taki kawał życia poświęcił nauce, zabranie chociażby skrawka pamięci było tragedią.
Kobieta nadal patrzyła w oczy kobry. Widocznie spięła się, nie tylko pod wpływem swoich myśli, które zrodziły w niej znajome uczucie - lęk. Również dlatego, że pomimo, iż myślała nad tą rozmową od rana, nadal nie wiedziała, jak zacząć. Przeniosła wzrok na Eliasa i pochwyciła spojrzenie zielonych źrenic. Nadal czuła się, jakby patrzyła w oczy węża, tylko że teraz już nie dzieliła ich szyba.
- Ja... Nie lubię kłamstw, to już wiesz. Głównie chciałam dać ci miły wieczór, jakąś rekompensatę za ten nieszczęsny mecz. - Westchnęła. Nadal się nie wyluzowała. - Sądzę, że to miejsce ma zupełnie inną magię po zmroku i zamknięciu. Ale to nie jedyne powody. Chciałam też z tobą pogadać, bo... - Przełknęła ślinę, jak dziecko, które ma się zaraz przyznać do jakiegoś wyjątkowo głupiego wybryku. - Chciałam być ostrożniejsza i tak jakby cię sprawdziłam. Poprosiłam znajomego, żeby miał na ciebie oko. Znaczy... Nie zrozum mnie źle. - Odruchowo chwyciła go za ramiona, jakby chciała uspokoić. Chociaż przecież definitywnie to ona tego potrzebowała. - Ja bywam czasem na Nokturnie i mówiłam ci już, że przeraża mnie trochę to, co się dzieje. Nawet nie sądziłam, że on coś znajdzie. Ale dotarło do mnie kilka plotek, a on nie wrócił i... Dlaczego mam wrażenie, że ty już to wszystko wiesz? - Głos jej zadrżał, a palce zsunęły się po ramionach Włocha, by ostatecznie zatrzymać na jego dłoniach. Jakby to miało ochronić ją przed jego gniewem.

Elias już godząc się na spotkanie wiedział, że nie będzie to tylko miło spędzony czas. Ba już od chwili, kiedy przyłapał tamtego mężczyznę i wycisnął z niego potrzebne mu informacje wiedział, że nic nie będzie takie łatwe. Przez jakiś czas miał nawet pretensje do dziewczyny. Dlaczego musiała być taka ciekawska i wtykać nos w nie swoje sprawy. Czy ich relacja, która wytworzyła się podczas ich pierwszego spotkania była dla niej niewystarczająca, czy naprawdę potrzebowała wiedzieć o nim wszystko. Mimo to w ciszy i dość dużym spokoju wysłuchał tego co kobieta miała mu do powiedzenia odkrywając przed nim niemal wszystkie karty. Może faktycznie mógł nie zabijać tamtego mężczyznę, może wystarczyło się zapytać, ale gdyby ten doniósł do niej wszystkie szczegóły, kto wie czy Elias nie byłby spalony w jej oczach. Teraz, jednak przyszła najwyraźniej chwila szczerości a Martinelli nie mógł wyzbyć się przeczucia, że chęć zrekompensowania mu pozostawienia na meczu straciła naglę wagę i najważniejsze obecnie było zdemaskowanie go na co nie mógł sobie pozwolić. Emocje, które być może u każdego innego człowieka już dawno eksplodowały, u niego wydawały się być bardzo powierzchowne. Nie drgnął nawet na moment, nie odwrócił wzroku. Jego mimika jak i spojrzenie nie zmieniło się. Wiedział, że tylko spokój go uratuje, ale również został poniekąd postawiony przed ścianą.
-Słyszałaś takie powiedzenie jak "ludzie mówią"?- Zapytał się zaciekawiony -Ludzie zawsze coś mówić będą, ale pokaż mi tych ludzi, którzy mówią- Sam nie był zwolennikiem plotek i ploteczek. Zdecydowanie bardziej wolał skupiać się na swoim życiu niż na życiu innych ludzi,, bo w końcu w pewnych chwilach można było stracić głowę, jeżeli nie dorosło się do pewnych spraw.
-A cóż to za plotki do ciebie dotarły?- Zapytał się spokojnie spoglądając prosto w oczy dziewczyny. W żaden sposób nie była to udawana ciekawość. Naprawdę był ciekaw tego co ludzie na Nokturnie o nim mówili. Być może w chwili, kiedy się tego dowie to będzie wiedział również komu powinien był ukrócić odrobinę język, który od jakiegoś czasu rozsyłał informacje na lewo i prawo. Elias mimo wszystko dość mocno cenił

Nie postanowił nasłać na nią węży, udusić ani połamać żadnych kości. Nawet nie podniósł na nią głosu, a sama Beth nie była w stanie stwierdzić, czy to dobrze. Mimo wszystko nie puściła jego dłoni. Ba! Dzielnie zniosła kontakt wzrokowy. Może chciała odczytać z tych oczu cokolwiek, co dałoby jej wskazówkę, czy faktycznie jest tak, jak przypuszczała?
- To, że mówią jest faktem. Najwyraźniej też za tobą nie przepadają, w co mi osobiście jest ciężko uwierzyć. Plotki przekazał mi znajomy, który obecnie zaginął w eterze, więc przykro mi, ale nie wskażę ci nikogo z imienia i nazwiska. - Na moment zacisnęła usta, jakby sama musiała uspokoić złość. - Podobno lepiej trzymać się od ciebie z daleka. No i często bywasz w Rozbrykanej. - Zmarszczyła lekko nosek, jakby zwłaszcza ta ostatnia informacja była dla niej wyjątkowo mało komfortowa. - Samo to powinno popchnąć mnie do upewnienia się, że nic mi nie sprzedałeś. - Dorzuciła zadziornie, robiąc te pół kroku wprzód, jakby chciała pokazać, całkowicie wbrew temu, co czuła, że wcale się go nie boi. - Może dowiedziałabym się czegoś więcej, ale niezależnie, jak złe to by było i tak doszłoby do tego momentu. Do momentu, w którym pytam ciebie, czy to prawda. Bo zależy mi na twojej opinii i twojej szczerości.
Na moment zapadła cisza, podczas której koncert dawały jedynie nieszczęsne świerszcze. Elizabeth nie wiedziała, co jeszcze mogłaby zrobić, aby udowodnić mu, że nie ma złych zamiarów, a jedynie stara się zadbać o swoje bezpieczeństwo. O swoje i swojej rodziny.
- Najpierw powiedział mi, że niektóre osoby, z którymi rozmawiał, kiepsko reagują na twoje nazwisko. Że ciężko się czegokolwiek dowiedzieć. Uznałam, że to zły znak, bo o większości ludzi łatwo zdobyć informacje. Ale już wtedy wiedziałam, że bywasz na Nokturnie, więc poprosiłam go, aby cię pilnował. W razie jakby... Jakbyś potrzebował pomocy. Miał dać mi znać. - Przyznała, dopiero teraz robiąc krok w tył. I kolejny i jeszcze jeden, aż poczuła za sobą drzwi prowadzące do kolejnej sali. Oparła się o nie, a nawet w słabym świetle było widać, że obecna emocja, jaka ją zalała była czystym speszeniem. Peszyła się tym, że martwiła się o niego. Co mogło znaczyć, że był dla niej istotny, nawet po tych kilku spotkaniach.
- Mogłam to trochę lepiej rozegrać, wiem. I tak, wiem też, że to naiwne. Na swoją obronę powiem, że mam za sobą wyjątkowo ciężki miesiąc i mogę mieć jakieś zalążki stresu pourazowego. - Spróbowała zażartować, jak zwykle, kiedy się denerwowała. - Odniesiesz się do tego jakoś? Powinnam się obawiać?

Elias wiedział, że od tej rozmowy nie będzie w stanie uciec tak łatwo. Już w chwili, kiedy zgodził się na spotkanie, a potem kiedy przyłapał "agenta" dziewczyny na węszeniu tam gdzie nie trzeba wiedział, że nic co pojawiło się pomiędzy nimi nie będzie proste i miał przez to na swój sposób żal do dziewczyny. Była kolejną osobą, która chciała od niego znacznie więcej niż mógł sam zaoferować. A i tak był w stanie dać od siebie wyjątkowo dużo. Mężczyzna przymknął na chwilę oczy biorąc głęboki wdech. Stał aktualnie na minie, pozostawało tylko pytanie czy jak się ruszy to urwie mu nogę, czy może całego rozerwie na kawałeczki. Mimo to musiał wybrnąć z tego w taki sposób, aby nie dawać dziewczynie więcej powodów do podejrzeń.
-Bywam na Nokturnie to prawda, ale z tego co już zdążyliśmy ustalić ty też, ale nie wyglądasz na osobę, która ma zapędy do czarnej magii czy innych nielegalnych gałęzi handlu- Odwiedzanie Nokturnu nie było w żaden sposób zakazane. Ani magimilicja ani ministerstwo nie mogli ścigać konkretnej osoby tylko dlatego, że tam chodziła. Nie mniej trzeba było liczyć się z tym, że oczy władzy mogą się dokładniej przyglądać takim jednostkom. Elias, jednak nie czuł takowej presji. Do tej pory on jak i jego rodzina żyła sobie spokojnie, bez problemów na głowie typu szpiedzy, a nawet jeżeli takowy się trafiał jego los często bywał z góry przesądzony.
-Jestem Włochem...trafią się nawet mugole, którzy kiepsko reagują na moje nazwisko. Przywykłem do tego i nie jest to żadną nowością. Po prostu makaroniarzy jakoś się nie lubi z tego co zaobserwowałem- Naturalnie niektóre uprzedzenia były oparte tylko na jego pochodzeniu, ale sam w dużej mierze domyślał się dlaczego niektórzy czarodzieje na Nokturnie nie chcieli mieć z nim ani z jego rodziną nic wspólnego. Był to efekt długiej i ciężkiej pracy, aby wzbudzić w tych ludziach chociaż minimalną ilość szacunku, ale również strachu, który powinien skutecznie zasznurować wszystkim usta w obawie przed tym jak ich żywot może się zakończyć kiedy powiedzieliby coś więcej.
-Co do Rozbrykanej Różdżki...- Tak miał zamiar odnieść się do wszystkich punktów, oraz zarzutów jakie przedstawiała mu Elizabeth a co zabawniejsze nie mijał się tak mocno z prawdą.
-Bywam tam to prawda, ale nie jako klient. Wspomniałem ci, że członkowie mojej rodziny zajmują się różnymi rzeczami. Jeden wuj poszedł w tę stronę, ale sam nie miał możliwości, aby zamieszkać tutaj. Bariera językowa okazała się dla niego nie do przeskoczenia. Dlatego też dogadaliśmy się. Ja doglądam interesu i realizuje jego polecenia, oraz pilnuje zarobków to wszystko- Prawdą było, że burdel nie należał oficjalnie do Eliasa, prawdą było, że wuj opisał mu wyraźnie wizję tego burdelu, taką samą prawdą było to, że wuj nie mieszkał w Anglii. Ale ta historia miała jeszcze drugie dno, dno o którym Elias uznał, że nie ma sensu wspominać. Mówiąc to, oddając się swoistej spowiedzi spoglądał dziewczynie prosto w oczy ze spokojem. Mówił powoli, ale pewnym głosem, a jego gesty wydawały się być spójne z jego słowami. Nie kłamał, powiedział tylko część prawdy.

Użycie przewagi znacznej: Zawsze mówię prawdę

Łykała jego słowa, jak młody pelikan. Może była zmęczona podejrzeniami, które rodziły jej się w głowie. Może stresem, wywołanym wydarzeniami, które miały miejsce zaledwie trzy dni temu. Niekoniecznie dobrze spała, wciąż nawiedzana przez koszmary z zielonym błyskiem w roli głównej i krzykiem dziewczyny. Dlatego te potencjalne, racjonalne wyjaśnienia przyjęła z ulgą.
- Więc na boku prowadzisz burdel. - Skwitowała na sam koniec. - I to biznes twojego wujka. - Gapiła się na niego przez moment, po czym zaczęła się śmiać. Właściwie można było uznać, że coś jej się poprzestawiało w głowie. Tylko że to uchodził z niej stres ostatnich tygodni. Pochyliła się, zaczesując swoje gęste, ciemne loki do tyłu i odsłaniając twarz.
- Nie masz jeszcze mnie dość? - Zapytała, nie wiedząc, co innego mogłaby mu powiedzieć. - Przepraszam. Znowu. Nie to, żebym pochwalała burdele, ale... - Rozłożyła ręce, jakby się poddawała. - Przypuszczam, że jestem typem femme fatale.
Nie miała zamiaru go oceniać i chyba właśnie stopniowo to udowadniała. Zresztą byłaby hipokrytką, gdyby się o to pokusiła. Z drugiej strony, zorientowała się, jak bardzo mogła pomylić się we wcześniejszej ocenie. Tym samym stojąc pod tymi nieszczęsnymi drzwiami, patrząc na Włocha i pragnąc, aby ostatni miesiąc jej życia potoczył się kompletnie inaczej, nie wiedziała w co powinna wierzyć, ani co czuć. Nie wiedziała też, czy Elias nie postanowi jej odepchnąć. A jednak podeszła do niego i przytuliła.
Pewnie potrzebowała tego bardziej, niż on. Zresztą na próżno w tym było szukać romantycznych podtekstów, a sam Martinelli mógł mieć kolejny raz skojarzenia ze swoją siostrą. Ot, kobiece objęcie, szukające ciepła, oparcia i pocieszenia, jak u przyjaciela.
- Ufam ci. - Spróbowała go zapewnić. Ciężko było stwierdzić, czy chodziło o to, że zawsze ufała, czy zaczęła jakoś teraz. Ale na pewno było to szczere. Mimo, że brzmiała tak, jakby miała jeszcze masę pytań.
- Ale muszę coś wiedzieć. Te kobiety, czy one... Dobrze je traktujecie? - Nie patrzyła przy tym na niego, nadal stojąc na palcach i obejmując bruneta.
Nawet przez moment Beth miała poczucie, że jest jej trochę lepiej. Chociaż wciąż nie wiedziała, gdzie jest Paul i co się z nim dzieje. Nadal nie mogła zapomnieć pewnych rzeczy, ale w tej chwili była bezpieczna. Poruszyła się, a w jej niedużym plecaku zastukały butelki.

Mężczyźnie jedyne co pozostało to obserwować uważnie reakcję Elizabeth oraz modlić w się w duchu, aby te odpowiedzi zaspokoiły jej ciekawość. Sam Elias nie czuł się z tym najlepiej. W końcu zdradził część faktów o swoim życiu, ale nie miał w tej chwili żadnego innego rozsądnego wyjścia. Wycofanie się nie wchodziło w grę, wzbudzałoby jedynie kolejne podejrzenia, oraz sprawiłoby, że dziewczyna zapragnęłaby zaatakować go kolejną fala pytań, tylko po to, aby udowodnić samej sobie, że miała rację. Nie mniej przez chwilę w głowie Eliasa pojawiła się myśl, myśl której nigdy wcześniej nie dopuszczał do samego siebie. Co by było gdyby powiedziałby od początku do końca prawdę, gdyby jej się przyznał, co zrobił z jej "szpiegiem". Opowiedziałby o swojej rodzinie oraz o ilości egzekucji, które albo sam oglądał, albo sam musiał wykonać. Czy ona nadal patrzyłaby na niego w ten sam sposób, czy może odwróciłaby się i uciekła przez drzwi do których już zdążyła się odrobinę zbliżyć. Spojrzał prosto w oczy kobiety, w których tańczyły delikatne iskierki. Uśmiechnął się w jej stronę a gdzieś w jego wnętrzu pojawiło się nieprzyjemne ukłucie. Nie poczuł się wcale lepiej, kiedy ta zbliżyła się do niego i przytuliła się opierając głowę na jego klatce piersiowej. Dziewczyna mogła usłyszeć jak jego serce zabiło kilka razu szybciej. Elias schylił lekko głowę po czym przystawił swoje usta do czubka jej głowy przymykając oczy oraz wdychając zapach jej włosów. Jego dłoń spoczęła na jej potylicy a on zacisnał na chwilę powieki. Zastanawiał się nad tym jakby to było gdyby nie musiał wszystkiego dźwigać na swoich barkach. Trzymanie ręki na pulsie, panowanie nad sytuacją sprawiało, że on sam siebie wyniszczał. Nie mogąc obdarzyć nikogo dostatecznie mocnym zaufaniem każdego dnia czuł narastającą samotność. Chociaż ludzie otaczali go codziennie, nie byli jednak oni kimś komu byłby w stanie wyjawić wszystkie swoje sekrety i obawy.
Elias po chwili odchrząknął cicho odsuwając się od dziewczyny marszcząc lekko brwi po pytaniu, które usłyszał. Dość szybko, na wąskich ustach chłopaka zawitał ponownie łagodny uśmiech. Nie miał jej za złe tego, że się zapytała. Sam wiedział, że nie każdy burdel traktował dobrze dziewczyny, które pracowały na jego utrzymanie. Elias na szczęście do takich szefów się nie zaliczał.
-Nie zmuszam ich do tego. Mogą odejść w każdej chwili. Oprócz tego dostają wikt i opierunek oraz opiekę medyczną w razie potrzeby. A jak jakaś zajdzie w ciąże też może zdecydować czy chce zachować dziecko, ale to wiąże się niestety ze zwolnieniem- Może ostatnie zdanie mogło zabrzmieć brutalnie, ale i tak było to nadal uczciwe rozwiązanie. Naturalnie w razie odejścia jakiejś pracownicy Robrykana nie wtrącała się w jej życie, nie pomagała finansowo. Po prostu umowa była między nimi rozwiązana.
-Czekaj, czekaj...- Mruknął, kiedy do jego uszu doszedł brzdęk szklanych butelek. Pochwycił dziewczynę delikatnie za ramiona po czym odwrócił ją plecami do siebie, aby móc dostać się do suwaka plecaka i rozsunąć go delikatnie, aby zerknąć co znajduje się w jej bagażu.

Była przekonana, że nie może mu pewnych uczuć i obrotów spraw obiecać. Miała też cichą nadzieję, że on to rozumie i wie, że i ona nie oczekiwała tego od niego. Dwoje poturbowanych przez życie czarodziejów, którzy nie chcieli i nie mogli powiedzieć tego, co im leży na sercu. Ale mogli się do siebie przytulić i chyba z każdym kolejnym spotkaniem w jakiś pokrętny, wypaczony sposób udowadniali sobie, że mogą na siebie liczyć. Jakakolwiek relacja by ich nie łączyła i jak wiele nie mieliby na sumieniu.
Teraz chyba uwierzyłaby mu we wszystko. Nawet jakby powiedział, że hipopotamy latają, a żyrafy leczą zapalenie gardła trzy miesiące, bo mają długie szyje. Po prostu przytaknęłaby i przyjęła do wiadomości.
Posłusznie obróciła się, chichocząc. W jej plecaku obijały się o siebie dwie butelki wina, które ostatnio razem pili. A więc musiała zadać sobie tyle trudu, aby pofatygować się do pizzeri i zakupić je za plecami Eliasa.
- Nie wiedziałam, jakie inne lubisz. Ale obawiam się, że będziemy musieli je trochę zbezcześcić, bo nie zabrałam kieliszków. Chyba, że transmutujemy jakieś szczury. - Oczywiście ostatnie było żartem, chociaż Beth rozważała zamianę czegoś w kielichy do wina. Ale na pewno nie zgodziłaby się na żywe istoty. Nawet jeśli nie z powodów humanitarnych, to na pewno z czystego obrzydzenia. Bo to jakby pić ze szczura.
- I zrobiłam ciasto. Wyszło mi za trzecim razem, jest do bólu czekoladowe i prawdopodobnie to jedyne, co umiem przygotować poza kilkoma prostymi rzeczami. Więc doceń i nie mów mi, że masz uczulenie na maliny. - Wyślizgnęła się spomiędzy ramion Włocha, aby podejść do drzwi i nacisnęła klamkę, z satysfakcją odkrywając, że ochrona odpuściła sobie zamykanie ich.
Kiedy Elias przekroczył za nią próg, błądzili po ciemnym korytarzu. Zeszli schodami w dół, mijając wystawy przedstawiające skamieliny oraz liczne grafiki. Tylko że wyglądało to tak, jakby cofali się w czasie, na przekór ewolucji. W końcu pierwsze stworzenia lądowe poniekąd miały wypełznąć z wody.
- Zasłoniłabym ci oczy, ale za duży urosłeś, żebym próbowała do nich doskoczyć. - Stwierdziła, po czym wprowadziła bruneta do... Wielkiego akwarium. Takie odnosiło się wrażenie, kiedy wszędzie wokół, zamiast ścian i sufitów była woda. Ryby, najróżniejsze rodzaje przepływały tuż obok szyb. A tunele zdawały się ciągnąć w nieskończoność i za każdym kolejnym zakrętem odkrywać zupełnie nowe gatunki zwierząt.
Beth rozglądała się, zdając faktycznie odprężać. Jeśli coś charakteryzowało tą część zoo, to cisza. W dodatku to relaksujące światło, które zmieniało się na niebieskie, pod wpływem wody. Keen wybrała chyba najciekawsze miejsce, bowiem przy dnie pływało kilka niewielkich rekinów i większych ryb.
Ruchem palca nakazała, aby Elias się odwrócił i nie patrzył, podczas kiedy ona rozłożyła koc, wyciągnęła dwie butelki wina i otworzyła pudełko śniadaniowe z dość apetycznie wyglądającym ciastem.
- Już możesz patrzeć. - Wydała łaskawe pozwolenie i siedząc, na czerwonym kocu w kratę, uśmiechnęła się do bruneta, trochę bardziej nieśmiało. - Przepraszam, że jestem upierdliwym, kłopotliwym babskiem. I proszę, poświętuj ze mną.

Kiedy włoch rozchylił plecak dziewczyny a jego oczom ukazały się tak dobrze znane mu butelki oraz etykietki nie mógł się nie uśmiechnąć lekko. Jakby na to nie spojrzeć był to dla niego dość miły komplement a raczej dla jego rodziny, która naprawdę ciężko pracowała, aby doprowadzić to wino do perfekcji.
-Jak często tam bywasz?- Zapytał się w końcu zaciekawiony. Sam od jakiegoś czasu nie pojawiał się w restauracji rodzinnej. Nie miał na to ani czasu, ani ochoty. Tym bardziej, że ostatni klient, który tam się pojawił nie należał do tych uprzejmych i Eliasowi chyba zbrzydła praca tam na jakiś czas. Zasunął delikatnie więc plecak ukrywając ponownie skarby, który przyniosła Elizabeth.
-To ja już wolę profanację...jakoś nie widzi mi się złapanie dżumy- Odparł odnosząc się do brakujących kieliszków. Tym bardziej, że nie był mistrzem transmutacji i byłby w stanie zawalić nawet najprostsze zaklęcie. Nie spodziewał się tego, że dziewczyna aż tak się postara, aby to ich spotkanie przebiegło w jak najbardziej miłej atmosferze.
Elias posłusznie udał się za dziewczyną przez ciemny korytarz, uważając aby przy schodzeniu ze schodów nie wyrżnąć pięknego orła. Opierał się jedną dłonią o ścianę, która przez krótką chwilę stanowiła jego jedyne oparcie. Na szczęście udało się zejść na sam dół bez kolejnych zdecydowanie już zbędnych przygód. Był ciekawy gdzie Elizabeth chciała go zaprowadzić, a kiedy się dowiedział nie był w stanie ukryć swojego zachwytu. Nawet ktoś taki jak on nie mógł pozostać obojętny na piękno akwarium w którym pływały różnokolorowe ryby. Całe pomieszczenie miało przyjemnie błękitny odcień, a na ziemi przemykały raz po raz refleksy wody, która musiała być od góry podświetlana specjalnymi lampami.
-Robi wrażenie- Nie miał, jednak wielkiej szansy na przyjrzenie się dokładnie wszystkim żyjątkom, które zostały tutaj umieszczone. Kobieta zarządził, że ma zamknąć oczy i nie podglądać co z resztą uczynił bez większych awantur. Zasłonił dłonią oczy zamykając je również i stał tak spokojnie w miejscu wyczekując. Słyszał brzdęk butelek, oraz na twarz przez moment poczuł delikatny podmuch jakiegoś materiału. Na ślepo nie był, jednak w stanie jasno określić co to było.
-Właściwie na ślepo jestem dość bezbronny...mogłabyś zrobić w tej chwili wszystko- Powiedział z uśmiechem. Pewnie jego ojciec potępił by w tej chwili zachowanie syna. Odebrał sobie sam z własnej woli jeden z ważniejszych zmysłów, który nie raz i nie dwa był w stanie uratować życie. Elizabeth mogła wyciągać już przecież różdżkę i celować w niego, aby zrobić krzywdę a on nie zdążyłby się nawet obronić. W końcu dziewczyna ulitowała się nad nim i pozwoliła otworzyć oczy, a to co zobaczył zdziwiło go jeszcze bardziej. Skierował zielone tęczówki na Elizabeth i zbliżył się odrobinę do legowiska, które im urządziła. Klęknął najpierw na skraju koca, aby wzrokiem omieść to co na nim się znajdowało, a dopiero po chwili pozwolił sobie na to, aby się położyć na nim i wpatrywać przez chwilę w przepływające nad nimi ryby.
-Brakuje jeszcze winogron i mógłby poczuć się jak Cezar- Zażartował przenosząc się do pozycji siedzącej. Był to miły gest ze strony dziewczyny. Sam przed sobą musiał również przyznać, że nigdy nie wpadł na zorganizowanie takiego spotkania. Może dzięki temu nauczy się czegoś. W końcu kobiety chyba nie tylko chciały być zabierane do drogich restauracji.

Musiała pomyśleć nad odpowiedzią. Przez ostatni miesiąc zachodziła tam zdecydowanie częściej, niż powinna. Czasem był to odruch. Wracając z pracy, zgarniała pizze, czasem butelkę wina i bunkrowała się w domu, znów popadając w wir pracy. A może liczyła, że przez przypadek wpadnie na Eliasa?
- Zdecydowanie częściej, niż wypada. Biorąc pod uwagę, jak bardzo zaniedbałam ostatnio treningi. Niedługo przez wasze jedzenie będę się taczać zamiast chodzić. Chociaż, uważam, że powinniście otworzyć lokal w magicznej części Londynu i ogarnąć jakąś dostawę. - Podsunęła mu, wyobrażając sobie, jak sowy poza paczkami, roznoszą również pizze.
Gdyby miała pod ręką lustro, pewnie by się w nim przejrzała, czy przypadkiem jej talia nie poszerzyła się o kilka centymetrów. Chyba jedynym pocieszeniem było to, że najcięższą pracę papierkową miała w teorii za sobą. A to z kolei zaprowadziło ich na koc.
Nawet jeśli nie skomentowała jego wypowiedzi, kiedy ten miał zamknięte oczy, to uśmiechnęła się pod nosem. Była po prostu zbyt skupiona na wyjmowaniu wszystkiego z plecaka. A kiedy zobaczyła, że w istocie jej niespodzianka się udała, uśmiechnęła się radośnie.
- Myślę, że przy pewnych osobach stajemy się bezbronni. - Stwierdziła, nachylając się nad leżącym mężczyzną i wsuwając mu do ust malinę, którą podkradła z ciasta. To musiało mu wystarczyć jako substytut winogron. - Więc, oddaję cesarzowi, co cesarskie. Czyń honory. - Położył mu na klatce piersiowej otwieracz do wina, nie mając nawet zamiaru się za to brać. Przede wszystkim, szkoda wina. Z jej umiejętnościami w tym temacie, połowa wylądowałaby na niej samej i chociaż mogłoby to ich wieczór zaprowadzić w bardzo interesujące miejsce, to Beth chyba wolała tego uniknąć.
- To było jedno z moich ulubionych miejsc w dzieciństwie. Siedziałeś kiedyś na dnie basenu? To daje podobne uczucie. Kompletne odcięcie od świata zewnętrznego. Cisza, która pozwala zebrać myśli. Niestety tylko po zamknięciu. - Podparła się i odchyliła głowę do tyłu. Idealny moment wytchnienia. W dodatku niemal w centrum Londynu. Przymknęła na moment oczy, ale jej wspomnienia znów przywołały zielony rozbłysk. Skrzywiła się lekko, zerkając na Włocha z nadzieją, że był zbyt zajęty otwieraniem wina, by zauważyć, że coś nie gra. Wzięła głęboki oddech i spróbowała znów się uśmiechnąć. Może chciała nawet zapytać go o pewne rzeczy. Może chciałaby podzielić się swoją małą traumą. Ale nie miała zamiaru znów psuć nastroju.
- Więc, jesteś prawie pierwszą osobą, której się pochwalę. Znaczy pierwszą z zewnątrz. - Zmieniła pozycję, wiercąc się w miejscu, wyraźnie podekscytowana. - Po roku skrobania tony listów i wypełnianiu masy pergaminów, udało mi się nakłonić czarodziejów do międzynarodowej współpracy i stworzyć stowarzyszenie wspierające magiczne stworzenia. Więc na całym świecie właśnie w tej chwili czarodzieje tworzą oddziały. A sercem jest Londyn. Mamy za sobą pierwszych darczyńców i totalnie odcięliśmy się od finansowania Ministerstwa Magii. No i we wrześniu jadę do rezerwatu smoków i planujemy jakieś spore otwarcie i jestem...Podekscytowana! - Ta radość dosięgła jej oczu, chociaż jeszcze przed chwilą widać w nich było echo ostatnich wydarzeń.
Była dumna z siebie, z ludzi z którymi pracowała i faktu, że oto praktycznie widziała metę maratonu, który pokonywała przez cały ostatni rok. Między innymi ostatnimi czasy, zajadając się pizzą Martinellich. Ten jeden projekt, jego zwieńczenie i świadomość, że odpowiednio go pielęgnując, pozostawi coś kolejnym pokoleniom, dodawało jej nie tylko siły ale i odwagi. Jakiejś cudownej energii, która była przecież tak masowo wypompowywana z kobiety każdym przykrym wydarzeniem. Znalezienie ciała, spotkanie ze szmalcownikami, kłopoty z ministerstwem, no i te jej przewrażliwienie.