Las Sherwood

Magic Lullaby · 05-22-2019, 19:57

Las Sherwood

Las ten otacza wioskę Edwinstowe i znajduje się w hrabstwie Nottinghamshire, nigdzie indziej jak w Anglii. Związany jest przede wszystkim z legendą Robin Hooda, czarodziejskiego buntownika, który kradł pieniądze czystokrwistym bogaczom, a potem rozdawał je biednym mugolom. Od jakiegoś czasu zagląda tu coraz więcej ludzi, by zobaczyć to legendarne miejsce.

Eliana Noreiko · 11-13-2020, 20:20

Nie musiała patrzeć mu w oczy ani pytać by wiedzieć, że mężczyzna się boi. Że jest mu ciężko i ogarnia go niepewność, ale mimo to jej nie odsunął. Zezwolił jej na tę próbę zbliżenia pod przykrywką usuwania farby z jego przedramion, nie uciekał, nie gniewał się, tylko ją obserwował, jakby szukał czającego się w jej ruchach podstępu. Nie miała mu tego za złe, konsekwentnie dotknięcie po dotknięciu starała się mu okazać, że za rogiem nie chowa się żadna przykra niespodzianka, a ona wyłącznie okazywała mu troskę, na którą też przecież zasługiwał. Nie była w stanie za jednym razem załagodzić bólu minionych lat, które spędził w samotności, ale mogła spróbować je choć trochę ukoić.
Wyciągniętą do niej dłoń zauważyła późno, wyszła za to naprzeciw jego spojrzeniu którego intensywność była wręcz fizycznie odczuwalna. Nie uskoczyła, nie powiedziała nic, lekko skinęła głową. Pozwoliła mu tak, jak on pozwolił jej, zaufanie zostało odwzajemnione. Najpierw dla porządku założył jej niesforne, bezustannie uciekające z warkocza włosy za ucho ale na tym nie poprzestał. Zabawne, że ona reagowała na takie rzeczy w podobny sposób jak on - początkowo głównie obserwowała spod rzęs. Tak samo jak on, Eliana stworzyła wokół siebie twierdzę i nie bardzo wiedziała jak z niej wyjść. Drgnęła gdy opuszki palców mężczyzny jak duch spoczęły badawczo na jej barku. Nie chodziło o chłód, bo ten zupełnie jej nie przeszkadzał, lecz o to, że w ogóle zechciał ją dotknąć. Czuła jak niespiesznie odnajdują drogę w kierunku pleców i tam je zatrzymał, za to zminimalizował i tak już niewielki dystans jaki ich dzielił. Delikatność jaką obdarzył ją w tym objęciu była znacząca, dzięki czemu szybko się z nią oswoiła i bez wahania otuliła go ramionami. Ostatnio kiedy to robiła miał na sobie koszulę, ale obecna sytuacja miała swoją niewątpliwą zaletę; przytulając lekko rumiany policzek do jego piersi słyszała powolne bicie jego serca.
- Więc zostanę. Chcę zostać - dodała, żeby rozumiał iż jest to także i jej wola. Zamknęła na chwilę oczy a palcami z taką ostrożnością jakby obcowała z czymś niezmiernie kruchym, przesunęła wzdłuż nieregularnych krawędzi blizny zdobiącej jego plecy. Tak, jakby chciała mu powiedzieć, że akceptuje w pełni cały jego sztafaż osobliwości, cierpienia i potrzeb, i nie zostawi go z nimi samego. Była od niego nieporównywalnie młodsza, ale dla niej było to w tym samym stopniu znaczące, bo jeszcze nigdy nikogo nie dopuściła na tyle blisko, przed nikim się tak nie otwierała. Pozwoliła mu pomału rozluźnić objęcia, ale nawet gdy już stał na przeciwko, podniosła głowę i odnalazła bez trudu jego spojrzenie. Nic nie mówiła, za to uśmiechała się łagodnie i tak, jak zrobiła to wcześniej, odgarnęła mu starannie włosy z twarzy, pamiętając, że sprawiło mu to przyjemność ostatnim razem.
- Zobaczę cię jutro? - zapytała, również rezygnując z formy grzecznościowej. Chyba nie była im już potrzebna, tworzenie sztucznego dystansu ewidentnie nie było im na rękę. Poza tym nie ukrywając, naprawdę chciała go znowu zobaczyć.

Emery Reeves · 11-13-2020, 20:40

Niegdyś bawiłoby go tak trywialne porównanie, ale miał wrażenie, że w jego podbrzuszu zagnieździło się coś wyjątkowo ruchliwego, a gdzieś po jego plecach przemyka jakieś małe stworzonko. Było to uczucie o tyle fascynujące, że niezbyt dobrze mu znane. Coś jak… ekscytacja? Niechybnie nową relacją, bo to, co zaczynali wspólnie tworzyć, było już namacalne i wyraźne. Nie przypominało już w żadnym stopniu dymu chwytanego w siatkę na motyle, czy słów kreślonych niewidzialnym atramentem. Byli tutaj, trzymając siebie w objęciach i dzieląc ze sobą uczucia, myśli, emocje. Nie sądził, że jest jeszcze do tego zdolny. Spora część jego delikatności odeszła na dobre już wiele lat temu, gdy w napadzie szału i żalu, zmasakrował pierwszego mugola, jaki mu się napatoczył. Potem jego droga ku mrokowi przypominała już równie pochyłą.
Nie chciał już nic więcej mówić, napawając się intymnością tego zbliżenia i jego wartością, która dla niego zaczynała osiągać niebezpieczne rozmiary. Dlatego też popatrzył na nią dłużej, kiedy zadała mu pytanie. Jego niebieskie oczy wydawały się łagodniejsze, niż zazwyczaj, kiedy odpowiedział:
- Przyjdę do ciebie. - Zobowiązał się, a kiedy przekora wstąpiła na jego wargi, dodał jeszcze dwa słowa. - Po zmroku.
Jak prawdziwy krwiopijca zakradający się cichcem do komnat biednej dzierlatki. Po tej jasnej zapowiedzi kolejnego widzenia postanowił dokończyć pakowanie, wcześniej jeszcze mrużąc z przyjemnością oczy, gdy musnęła jego włosy. Wsunął na plecy swoje ubranie, czując dziwne ciepło w miejscu, w którym jej palce dotykały blizny znaczącej skórę i przewiesił przez ramię torbę, w którą zapakował farby, pędzle oraz opróżnioną miseczkę na wodę. Obraz natomiast pomniejszył zaklęciem do rozmiarów niewielkiego prostokąta i zabezpieczył w ten sposób, aby transport nie rozmył wilgotnej jeszcze farby. Potem po prostu wsunął go do kieszeni.
- Chodźmy - zarządził i zanim zdążyła zaprotestować, odebrał jej koszyk z liśćmi, aby go dla niej ponieść.

| ztx2

Elizabeth Keen · 02-03-2021, 23:03

30 września 1980r.

Ten wieczór od początku zapowiadał się żywiołowo. W powietrzu czuć było jakieś napięcie, wiatr rozwiewał misternie plecione fryzury panien i zrywał z głów kapelusze panom. Ale po przekroczeniu magicznej bariery, nagle robiło się znacznie cieplej. Artyści tańczyli z ognistymi kulami, żonglowali pochodniami i pluli ogniem, skryci za maskami z obliczem smoków i feniksów. Lokaje – dwa wilki w dopasowanych czarnych szatach wyjściowych- zabierali okrycia wierzchnie, zapraszali by przejść dalej.

A tam, witał ogród, w którym wcale nie było czuć, że lato zbliżało się ku końcowi. Ścianki bluszczu zgrabnie aranżowały miejsce parkietu oraz długich stołów biesiadnych. W powietrzu unosiły się maleńkie ogniki – zupełnie zimne w dotyku, ale dające ciepłe, nastrojowe światło. Róż było pełno. Niektóre na niewielkich krzaczkach, niektóre w towarzystwie bluszczu. A na nich świetliki, jak małe dobre wróżki, skrywały się przed uwagą gości. Zaczarowany Ogród – taki był motyw przewodni dekoratorów. Świadczyły o tym nawet maski kelnerów i kelnerek! Lisy, zające, borsuki, koty… W centrum była fontanna z wymownym, dumnym jeleniem wypinającym pierś w pozycji, jakby szykował się do szarży. Król lasu, spod którego kopyt spokojnie spływała woda, zmieniając się stopniowo w coraz większe wodospady.

Poza głównym miejscem widowiska, ciągną się żywopłot, tworząc nieduży labirynt z przytulnymi zakamarkami. W jednym była huśtawka ogrodowa, w innym mały staw, gdzie słychać było głównie żaby i świerszcze. A w jeszcze innym maleńka altanka porośnięta dzikim winem.
Zaczęto z niewielkim opóźnieniem, mową powitalną i kilkoma przemówieniami najważniejszych gości. Pierwszy wysłannik Ministra Magii, później do głosu dopuszczono kilku sponsorów o sławnych w świecie czarodziejów nazwiskach. Byli nawet goście z zagranicy, którzy wspierali pracę panny Keen oraz jej stowarzyszenia. Witano znanych badaczy, uzdrowicieli, polityków.

Na koniec wstępu Elizabeth Keen przywitała raz jeszcze wszystkich gości, nawiązała do misji LUMOS i podziękowała darczyńcom obecnym oraz przyszłym. Mówiła o ciężkim czasie, dla wszystkich, również magicznych stworzeń. Mówiła o wieczorze wolnym od konfliktów i przepaści między ludźmi. W maskach wszyscy byli równi. Na koniec wypuściła ze swojej różdżki światełko, które rozświetliło masę lampionów zawieszonych w powietrzu i na dobre rozpoczęło imprezę.
Muzycy zaczęli grać do tańca, a na stołach pojawiło się jedzenie i picie.

W ramach urozmaicenia wydarzenia, zapraszam do wylosowania sobie przygody lub wyzwania. Rzucamy kością k100, a wyniki porównujemy z tymi niżej.

Rozwiń

Licytacje
Na balu cały czas można wystawiać rzadkie (ale legalne!) przedmioty magiczne, dzieła sztuki, podpisane unikatowe gadżety, spędzanie czasu z gwiazdą sportu lub muzyki i tym podobne do licytacji dla innych graczy. Wystawiający wyznacza dolny próg licytacji. Informację o podbiciu ceny lub wystawieniu nowego przedmiotu należy zgłosić na końcu posta i pogrubić. Na koniec, jeśli zajdzie taka potrzeba, pojawi się post podsumowujący.
Przedmioty, które zostały wystawione na licytację w walucie fasol, należy licytować fasolami. Te, które w galeonach - wiadomo, pamiętając o uwzględnieniu majętności postaci.

Rennard Lestrange · 02-04-2021, 21:55

30 września, wieczór

Nie przypuszczał, że nadejdzie kiedyś chwila, kiedy obowiązek ocieplenia wizerunku Lestrange’ów spocznie na jego barkach. Był czarną owcą, milczkiem, aspołecznym dziwakiem… A jednak to właśnie on zmierzał w kierunku miejsca, które wyznaczono na dzisiejszy bal i to z partnerką u boku. Nie wiedział, dlaczego Bellatrix się zgodziła. Może tak jak on uległa presji rodziny, a może miała inne, tylko sobie znane powody. Nie pytał. W gruncie rzeczy nie bardzo go to interesowało. Ważne, że czekała na niego, kiedy zjawił się na Grimmauld Place. Zgodnie z umową, dalej udali się już razem, choć na jego zaproszeniu widniały dane innej kobiety: Rebecca Lestrange, wbrew pozorom, nie była jednak jego żoną i miała tego wieczoru inne zobowiązania. Rennard nie spodziewał się tylko, jak bardzo poruszyła go ta drobna pomyłka ze strony organizatorów.
Lestrange miał na sobie klasyczną, czarną szatę czarodziejów, pozbawioną niepotrzebnych ozdobników, ale wykonaną z najlepszych materiałów. Spod mankietów i tuż pod szyją wystawała śnieżna biel koszuli, zapiętej na ostatni guzik i wyprasowanej tak dokładnie, że wydawała się usztywniona krochmalem. Na twarzy mężczyzny zaś, w każdym razie odkąd znaleźli się w pobliżu celu, znajdowała się karnawałowa maska, którą zakupił w trakcie swojego pobytu w Wenecji. Wręczył zaproszenie jednej ze stojących przy wejściu osób i lakonicznie wyjaśnił przyczynę zamieszania związanego z tożsamością jego partnerki. Nie spodziewał się problemów, podarował kilka cennych obrazów na rzecz stowarzyszenia, które miały zostać później zlicytowane. Całkiem stosownie do okazji, wybrał dzieła z motywem zwierzęcym, spodziewając się, że przyciągną on uwagę obecnych. Jako donatora wymienił niedawno otwartą galerię, której reklama miała być jakąś rekompensatą za poniesione straty moralne, pieniężne i psychiczne. Nie w porządku byłoby go więc nie wpuścić na teren imprezy. W końcu weszli, zostawiając za sobą porywiste podmuchy wiatru.
- Zawsze zastanawia mnie, że organizacje tego rodzaju są skłonne wydać olbrzymie kwoty na podobne temu wydarzenia, żeby wyciągać później galeony z naszych kieszeni. - stwierdził pozbawionym wyrazu tonem, chyba tylko po to, aby nie zmuszać partnerki do spędzenia całego wieczoru w milczeniu. Dobre wychowanie nakazywało mu podjąć wysiłek zainicjowania konwersacji, nawet jeśli czuł się z tym nieszczególnie dobrze. Jego wzrok chłonął tymczasem szczegóły otoczenia, choć Rennard zdawał się w gruncie rzeczy znudzony. Był to najprostszy sposób, który znał, aby nie pokazywać po sobie napięcia i poddenerwowania, które odczuwał zawsze w tego rodzaju sytuacjach.
Gdzieś w tle ktoś przemawiał, a Lestrange rozpoznał głos Ministra Magii. Kolejne niewiele mu mówiły, pewnie były to jakieś osoby ściśle związane z organizacją Lumos. Po części oficjalnej pojawiło się jedzenie, alkohol oraz muzyka. Rennard z każdą chwilą zdawał sobie sprawę z własnej niezręczności oraz nieumiejętności upewnienia się, że partnerka dobrze się bawi. Spojrzał na nią i przeczesał palcami włosy, wprowadzając pewien nieład w dotychczas perfekcyjnie ułożonej fryzurze.
- Myślisz, że powinniśmy porozmawiać z organizatorką? - o Beth krążyły różne plotki, w tym takie, które pozwalały wiązać ją z ich bezpośrednimi przeciwnikami. Była ordynatorką oddziału w Św. Mungu, tyle się o niej dowiedział, a charytatywna działalność jedynie potwierdzała jego teorię, że panna Keen należała do tych obrzydliwie moralnych i na wskroś poczciwych osób, które poświęcają życie czynieniu dobra oraz naprawianiu szkód wyrządzonych przez innych. Być może korzystnie dla ich sprawy byłoby nawiązać z nią bliższą znajomość.

Bellatrix Black · 02-04-2021, 22:44

Bellatrix wychodząc z domu oraz idąc pod rękę z Rennardem miała nietęgą minę. Nie było to przerażenie a grymas obrzydzenia i niechęci. Gdyby nie domowy skrzat, który za zadanie miał odbieranie listów od sów i dostarczanie ich do adresatów ta sytuacja nigdy nie miałaby miejsca. Kobieta długo udawała, że jej matka nie kontrolowała listów swoich dzieci, ale tym razem nie była w stanie siedzieć cicho, kiedy Druella zakomunikowała jej, że pójdzie na ten bal bez względu na to czy się jej to podoba czy nie. Stanowczość matki Bellatrix w dużej mierze wynikała z tego, że adresatem listu był właśnie Rennard Lestrange. Mężczyzna w którym zatroskana o przyszłość swojej najstarszej córki Druella Black widziała ostatnią deskę ratunku. Walka była ciężka, ale to Druella wyszła z niej zwycięsko zamykając Bellatrix usta jednym, ale sensownym argumentem
-Ten Potter, Rowle był przy nim, czystokrwisty. Będą nam się przyglądać...wszystkim a to dobra okazja, aby pokazać się z lepszej strony- Bella rzadko kiedy zgadzała się z matką znacznie bliżej było jej do ojcowskich poglądów, ale to była prawda. Po śmierci Luciena oczy ministerstwa zostaną skierowane nie tylko na ród Rowle, ale na całą resztę tej śmietanki towarzyskiej. Dlatego się zgodziła i stała u boku Rennarda ubrana w długą aczkolwiek prostą czarną suknię, której przedłużany tył ciągnął się za kobietą. Na całej sukni ponaszywane były czarne koraliki oraz cekiny, które w odpowiednim oświetleniu zaczynały się mienić dodając całej kreacji wieczorowego wyglądu. Rękawy sukni zrobione były z kilku warstw cienkiej czarnej koronki, która sięgała do połowy ramienia, ale same ramiona były odsłonięte. Z przodu jaki z tyłu sukni zostały doszyte sznury czarnych pereł. Rodowa biżuteria z motywem przewodnim kruków jasno dawała do zrozumienia z kim miało się do czynienia. Na nadgarstku kobiety kołysał się delikatnie czarny koronkowy wachlarz, który miał wyhaftowane kruki w locie pod którymi złotymi nićmi była wyszyta rodowa maksyma. Maska, którą wybrała była a jakże...czarna wykonana z koronki ale miejscami zostały dodane również czarne najpewniej kamienie szlachetne.
Naburmuszona mina Bellatrix zmieniła się dopiero w chwili, kiedy razem ze swoim partnerem dotarli prawie na miejsce. Na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech, który posłała osobie sprawdzającej zaproszenia i po wyjaśnieniu kilku niedogodności mogli spokojnie wejść na teren przyjęcia, które jak się okazało nie było wcale takie plebejskie jak Bellatrix się wydawało na samym początku.
-Próbują udowodnić sobie i innym, że coś znaczą. Problem polega, jednak na tym, że to nie ilość pieniędzy będzie o tym decydować tylko ich pozycja, którą wypracowali ciężką pracą oraz...- Urwała nagle bo przeszli obok gości, którzy zaczęli się im przyglądać. Chciała wspomnieć coś o czystości krwi, którą ona sama ceniła ponad wszystko inne.
-Obrona zwierzątek...też mi coś. Chociaż nie ukrywam, że niektóre z nich mogą być przydatne. Weźmy taką akromantule, gdyby przekonać do swoich racji...- Było to niezwykle trudne, ale przypuszczała, że Czarny Pan by sobie z tym poradził bez większych problemów co zrodziło w jej głowie myśl. Gdyby poszukać popleczników wśród magicznych stworzeń. Zwerbować chociażby trolle, albo właśnie takie akromantule. Na jej ustach pojawił się delikatne uśmiech, który dość szybko, jednak został zmazany przez kolejne pytanie Rennarda.
-Myślę, że tak. Lepiej unikać ewentualnych plotek w tych szmatławcach..."Black i Lestrange zignorowali organizatorów"- Wyrecytowała przykładowy nagłówek możliwego artykułu. Ostatnie co było im w tej chwili potrzebne to wielki rozgłos. Bella powiodła swojego partnera prosto w stronę Elizabeth Keen o której ostatnio było dość głośno. Podeszli do niej a kobieta zmusiła się do lekkiego uśmiechu chociaż obrzydzenie wyjątkowo jej to utrudniało
-Nie miałyśmy chyba nigdy okazji się poznać. Jestem Bellatrix Black muszę przyznać, że naprawdę pięknę przyjęcie- Wydusiła z siebie z trudem siląc się na jak najbardziej słodki głosik, chociaż w jej wykonaniu mogło zabrzmieć to trochę bardziej jak kpina niż uprzejmość.

Sukienka/maska

Elizabeth Keen · 02-04-2021, 23:00

A se rzucę, a co!

Wynik 1d100: 37

Elizabeth wyglądała, jakby w drodze na bal spotkała dobrą wróżkę, która wyczarowała jej zjawiskową suknię. Ciężko było stwierdzić, co robiło większe wrażenie - danie główne, czy sposób jego podania. Kobieta nikomu nie szczędziła uśmiechu, wspinając się na szczyt swoich możliwości i jak przystało na gospodynię, zagadując do samotnych gości, przedstawiając ich innym. Co jakiś czas wymieniała kilka słów z młodą dziewczyną o filigranowej posturze i buźce jak u porcelanowej lalki, teraz skrytej pod srebrną maską. To właśnie z nią Beth konsultowała, w razie wątpliwości, kto jest kim i niezwykłą staranność przykładała do tego, aby wszyscy goście czuli, że ten bal nie tylko pozwolił spędzić im miło wieczór, ale i ugrać co nieco w sferze koneksji.
I tak stresowała się mniej, niż podczas swojej przemowy. Tak wypadało, by to ona, jako założycielka i jedna z głównych pomysłodawczyń całego przedsięwzięcia, powiedziała kilka słów do gości. Oczywiście czuła na sobie przeróżne spojrzenia. Niektórzy przecież znali jej historię, pamiętali ze szkoły. Przez tyle lat nie odważyła się tak bardzo odsłonić, jak teraz. Ale ostatecznie z kieliszkiem szampana w dłoni wzniosła toast i z dumą pokazała się, jako kobieta, która samodzielnie wdrapała się na ten szczyt. Żadnej rodzinnej fortuny, czy taryfy ulgowej.
Jej suknia zaszeleściła mieniąc się złotem. Dekolt oraz wydatne obojczyki podkreślał kwiecisty haft. Z kolei talię, zdobiony pas z mizernie wykonanych kryształów. Całość pokryta była delikatnym białym na wpół przezroczystym tiulem, z całą pewnością będącym wytworem magii. Z daleka było widać, że gdy tylko czarownica wykonywała obrót, materiał układał się wręcz bajecznie, wirując wokół jej osi. To również miało w sobie coś magicznego, zwłaszcza dla tych, którzy chociaż raz wyobrażali sobie, jak może wyglądać księżniczka lub dobra wróżka. Beth idealnie wpasowywała się tego wieczoru w obie te role. Jej ciemne loki częściowo rzucono na odkryte do połowy plecy, a resztę upięto złotymi spinkami z roślinnym motywem, przywodzącym na myśl Sen nocy letniej, driady lub nimfy, niczym z jakiegoś greckiego mitu. Całości dopełniała złota maska - bardzo delikatna, z misternymi zdobieniami, przywodzącymi na myśl haft lub koronkę, jednak w całości wykonanymi z cienkiego metalu. Znów... Coś takiego nie mogło wyjść spod ręki, która nie używała magii. Biżuteria była jedynie dopełnieniem, bardzo delikatna, uciekająca w kamień księżycowy w złotej oprawie. Oczywiście w tym wszystkim znalazło się też miejsce na różdżkę, zgrabnie skrytą w kieszeni sukni.
Pani ordynator obróciła się, skinając delikatnie, acz z szacunkiem głową i witając parę, która wyraźnie chciała z nią porozmawiać.
- Bardzo miło mi poznać, Elizabeth Keen.- Przedstawiła się, uśmiechając przyjaźnie do kobiety w czarnej sukni. Nie dało się nie zauważyć, że były kompletnymi przeciwieństwami. Wręcz książkowymi, gdy stały obok siebie. Niczym dzień i noc, albo ponury, listopadowy wieczór i rześki wiosenny poranek. Nawet jeśli Beth mogła mieć wątpliwości, co do szczerości tych grzeczności, to w żaden sposób nie dała tego po sobie poznać. Trzymała się zasady, o którą apelowała - aby chociaż na ten jeden wieczór zakopać przepaście, które ludzi dzielą.
- Bardzo dziękuję, robiliśmy co mogliśmy, aby sprostać wymaganiom naszych gości. Mam nadzieję, że się udało. Och... Pan Rennard Lestrange, jak przypuszczam. Bardzo się cieszę, że zdecydowali się Państwo pojawić. - Czysto dyplomatycznie, starała się poświęcać po równo swojej uwagi dla kobiety, jak i mężczyzny. - I widziałam obrazy. W imieniu stowarzyszenia, chciałabym wyrazić naszą wdzięczność, są przepiękne.
Anioł nie kobieta, prawda? Taktowna, z pozoru czysta i szlachetna. Ale skrywająca wielką skazę - przynajmniej w mniemaniu niektórych. A mimo to bardzo pewnie i odważnie patrzyła rozmówcom w oczy. Nie wiedziała...

Linki poglądowe: sukienka ; maska

Udo Shacklebolt · 02-12-2021, 14:14

Oczywiście przyszedł, bo warto było się czasem pokazać, a przynajmniej tego uczył go ojciec, który ze względu na stabilną sytuację finansową mógł sobie pozwolić na wspieranie różnych inicjatyw. On jeszcze takiej nie miał, starając się nie brać z rodzinnego konta za dużo, a jak już to tylko w razie potrzeby. Chciał mieć poczucie poparte czynami, że byłby w stanie sobie poradzić i zarobić konkretne pieniądze z tylko małą pomocą krewnych. Nazwisko oczywiście też mu pomagało, ale bez przesady, że miałby się go pozbywać albo udawać, że to nie on. Wtedy by się zachowywał jakby się wstydził rodziny, a tak się nie godzi.
Jego ojciec ubrał tradycyjne, a zarazem eleganckie wyjściowe szaty czarodziejskie, matka za to ubrała rozłożystą, ciemnoniebieską sukienkę. Mieli dopasowane do siebie maski lwa i lwicy, nawiązujące do rejonu pochodzenia rodziny Shackleboltów, a zarazem bliźniacze, mające wskazywać na ich relację. Udo postawił na coś innego. Idąc w nowocześniejszym kierunku modowym ubrał elegancki garnitur, z takim kołnierzem, by w miarę zakrywał mu kark. Na dłoniach miał rękawiczki, a maska w kształcie pyska wilka zasłaniała mu całą twarz i przy okazji utrudniała przyjrzenie się jego szyi. Z premedytacją zasłonił ile mógł po cichu licząc, że dowie się, czy ktoś przypadkiem jego rodziny nie obgaduje na salonach. Wyższe sfery to jednak też spiski, trzeba było się mieć na baczności.
Wysłuchał przemówień, po czym oddalił się od rodziców, choć od początku nie trzymał się ich za blisko. Wiedzieli o jego planach i nie mieli nic przeciwko, więc pozwolił sobie na to licząc, że za dużo osób się nie domyśli kim naprawdę jest. Był ciekaw, jak jego dzieło, przekazane przez jego ojca na licytację się sprzeda. Podarowali w końcu coś, co może nie budziło zachwytu kunsztem, ale nawiązywało do motywu zwierzęcego i było praktyczne, a więc również coś warte. A dokładniej klatkę z mechanicznym, zaklętym kanarkiem, który prócz śpiewania i wesołego skakania po klatce (której notabene nie trzeba było czyścić czy wypełniać jedzeniem i wodą) mógł nagrać trzy ostatnie rozmowy, niezbyt długie, jeśli wcześniej się go nakręciło. Do jakich czynów zostanie użyty? Shacklebolta to nie obchodziło. Ale był pewien, że kogoś to zainteresuje, a on może się trochę rozreklamuje. Nie trzeba byłoby w razie co daleko szukać by się dowiedzieć czyje to dzieło.

Rzut na to co potem Udo spotka

Wynik d100: 93

Rennard Lestrange · 02-12-2021, 14:22

Wybaczcie, ale egzaminy i ogólne rozbicie mojej osoby.

Domyślił się, co Bellatrix chciała dodać, skinął więc tylko głową. Zgadzał się z nią. Przypuszczał ponadto, że żadne z nich nie znajdowałoby się tutaj, a na pewno nie z tym samym partnerem, gdyby tak głęboce nie byli przekonani o wyższości osób pochodzących ze starych rodów czystej krwi, które mogły pochwalić się w konsekwencji określoną pozycją i prestiżem. Co do ciężkiej pracy… Cóż, poniekąd przyznałby jej rację, choć dostęp do rodowego majątku istotnie ułatwiał człowiekowi życie. Coś o tym wiedział, bo przez pewien okres czasu musiał polegać na pracy własnych rąk w znacznie większej mierze, niż miałby na to faktycznie ochotę. Nie wiedział, czym zajmuje się Bella oprócz służenia Czarnemu Panu. Spodziewał się, że niczym, jak większość dobrze urodzonych i dobrze wychowanych panien. Korzystała więc z zasobów zebranych przez ród Blacków, samej nie dokładając do rodzinnego majątku. Voldemort nie płacił swoim poplecznikom, nie w galeonach w każdym razie. Nie, było w tym oczywiście nic złego, a ciężka praca niekoniecznie musiała przekładać się na jakiś namacalny dochód, ale… Jego dość zawiły wywód mentalny przerwały kolejne słowa Belli. Spojrzał na nią uprzejmie, pozwalając jej podzielić się pomysłem, który uznał za interesujący, acz całkiem ryzykowny.
- Nie wiem, w jakim stopniu tego typu stworzenia skłonne są do dialogu i współpracy. - rzucił neutralnym tonem, widząc jej entuzjazm odnośnie nowego projektu. Osobiście nie przepadał za magicznymi istotami. Mówiły, czy nie, były na niższym stopniu rozwoju od ludzi i należała im się pogarda. Poza tym ich działania oraz motywacje były nie do przewidzenia, co czyniło z nich zawodnych sprzymierzeńców. Wątpił, aby mogły podzielać idee Czarnego Pana, a więc poszłyby za tym, kto dałby im więcej. Sam wolałby nie nawiązywać współpracy z kimś takim.
- Zgadzam się z tobą. - stwierdził natomiast odnośnie ich powinności względem organizatorki wydarzenia. Choć wątpił, aby ewentualny nietakt był dostatecznie interesujący, aby pisać o nim w gazecie, lepiej było budować mosty niżeli je palić. Szczególnie z osobami posiadającymi jakieś wpływy. Panna Keen wydawała mu się poza tym całkiem interesującą i nie zamierzał przepuścić okazji, aby z nią porozmawiać.
Podeszli więc do Elizabeth, odzianej w suknię, która jego zdaniem była zbyt… dziecinna i bajkowa. Zdecydowanie bardziej odpowiadała mu estetyka, na którą postawiła Bellatrix, choć w przypadku obu kobiet zasugerowałby większą prostotę stroju. Gdyby w ogóle miał się wypowiadać na temat, o którym miał znikome pojęcie, czego nigdy by nie zrobił. Skoro zaś o odzywaniu się mowa, to nie udało mu się także zgodnie z etykietą przedstawić swojej partnerki, bo zrobiła to sama. Uśmiechnął się jedynie kącikiem ust i w milczeniu poczekał, aż uwaga Beth skoncentruje się na nim.
- Zgadzam się z moją przedmówczynią, wszystko zostało bardzo dobrze przemyślane. - potwierdził i elegancko ucałował dłoń Keen, kiedy przeszli do powitań. Cóż, kolejność prezentacji może nie była tradycyjna, ale pewnym normom należało uczynić zadość.
- Z przyjemnością wspomogłem Pani projekt w ten sposób. - dodał, kiedy jego rozmówczyni odniosła się do podarowanych na aukcję obrazów. - Pracuje Pani w Św. Mungu, prawda? - zapytał, ale nie poczekał na odpowiedź, z uprzejmym uśmiechem kontynuując. - Ratuje więc pani ludzi w codziennej pracy i dodatkowo zajmuje się organizacją pomagającą innym stworzeniom. To godne wsparcia, bez najmniejszej wątpliwości. Oraz podziwu, dodajmy. Czy znajduje Pani w ogóle czas na sen?

Louis Poole · 02-12-2021, 15:58

30 września 1980

Podobne wydarzenia były czymś, co nie do końca należało do jego ulubionych form spędzania wolnego czasu. Czemu? Wszystko przez nadętych bogaczy - w większości przypadków obrzydliwych wyznawców dyskryminacji klasowej - dla których wypadało być miłym przez wzgląd na ich wypełnione galeonami kieszenie. Dobrze, że należało to do zadań Beth, jak i innych pracujących pod sztandarem stowarzyszenia Lumos. Cała reszta gości mogła mieć tę zasadę głęboko gdzieś. Uff!
Decyzja co do osoby towarzyszącej należała do jednej z prostszych, dlatego też Poole zaraz po otrzymaniu oficjalnego zaproszenia od przyjaciółki, bez namysłu wysmarował propozycję, którą posłał sową na adres Wywerny. I nie, nie chodziło tu o Regisa, chociaż on też wydawał się niezłym kompanem na wieczór, tylko takim trochę mniej atrakcyjnym (bez obrazy, kumplu!). Obecność Becci, oprócz wiadomych walorów związanych z obopólną sympatią (oby!) miała też kolejny, wielki plus - dziewczyna zobowiązała się do zajęcia się kwestią kostiumów, do czego Louis nie miał ani głowy, ani ręki. Hale w tym przypadku była nikim innym, jak wybawieniem, za co był jej bardzo wdzięczny.
- Chyba nie wpasowaliśmy się w motyw - wymamrtował do Becci, gdy przekroczyli już przysłowiowy próg. Większość gości w swoim ubiorze postawiła na zwierzęta, magiczne stworzenia, ewentualnie na prostą elegancję, a nasza para, cóż... wyglądała nieco bardziej kostiumowo. Gryfon miał na sobie czarną, pikowaną, nieco dłuższą kurtkę wykonaną ze skóry. Był zaopatrzony też w kaptur i niebieską chustę, którą zakrył połowę twarzy. - Dobra, ale ten łuk to mogłem sobie odpuścić - dodał, wymachując kawałkiem drewna, którym prędzej byłby w stanie kogoś zdzielić przez łeb, aniżeli wystrzelić celnie strzałę.
Ktoś prędzej, czy później musiał wpaść na Robina Hooda! Halo, byli przecież w Sherwood!
Louis nie przyszedł z pustymi rękami. Oprócz wymienionego już rekwizytu miał ze sobą przedmiot, który oddał na licytację. W końcu nie można było zapomnieć, że uczestniczyli w wydarzeniu charytatywnym. Przy najbliższej okazji wręczył osobie odpowiedzialnej za licytację drewnianą, wysłużoną pałkę do gry w Quidditcha. Sprzęt przysłużył mu się w jednym z wygranych meczów przeciwko Niemcom, rozegranych kilka lat temu na Mistrzostwach Świata.

chop / siup

Becca Hale · 02-13-2021, 12:03

Becca zwykle również unikała tego typu zbiegowisk, ale jej rezerwa (choć w gruncie rzeczy chodziło o to samo, co w przypadku Poole’a - o bogaczy) w znacznie większej mierze wynikała z dużego ryzyka napotkania kogoś z rodziny lub kogoś, kto z tą rodziną pozostawał w konszachtach i tylko czekał, aby im na nią donieść. Wolała informować Crouchów o tym, na co sama miała ochotę, choć wnosząc z lakonicznych odpowiedzi, nieszczególnie interesował ich jej los. Co ostatecznie przekonało ją, że być może nie będzie miała na karku żadnych wścibskich spojrzeń, nawet jeśli natknie się na bywalców salonów, co było praktycznie nieuniknione. Przecież o to chodziło w tego typu balach - o ściągnięcie możnych i wpływowych i zmuszenie ich, aby podzielili się trochę swoim bogactwem.
W każdym razie nie zamierzała się tym teraz martwić. Beth zachowała się niezwykle miło, zapraszając ją, podobnie jak Poole, miała więc mocne postanowienie, że będzie się po prostu dobrze bawić. Biorąc pod uwagę fakt, że z Louisem zwykle przyjemnie płynął jej czas, nawet jeśli istniało zagrożenie stratowania przez garboroga, nie sądziła, aby miało okazać się to wielkim wyzwaniem.
- Chyba masz rację. - mruknęła, rozglądając się dookoła po innych gościach. - Może to bardziej mugolska legenda? Ja też kojarzyłam ją bardzo mgliście, chociaż potem bez trudu znalazłam więcej informacji o Robin Hoodzie i Marian. - z jakiegoś powodu nie wpadła na to, że bal maskowy może nie być równocześnie balem… przebierańców. W takim sensie, w jakim ona go rozumiała, w każdym razie. A przecież bywała już na takich w przeszłości. Faktycznie większość osób postawiła albo na klasyczne kreacje, albo na stroje z delikatnym motywem zwierzęcym czy też baśniowo-leśnym. Becca poprawiła wymyślne nakrycie głowy i spojrzała w dół, na swoją stylizowaną na średniowiecze różową suknię. Przez chwilę chyba zastanawiała się, jak bardzo irytuje ją fakt nieadekwatnego stroju, ale w końcu wzruszyła ramionami.
- Moim zdaniem wyglądamy świetnie. - postanowiła i zerknęła na wspomniany przez Poole’a łuk. Zaśmiała się radośnie i wskazała na przechodzącą obok parę, która ewidentnie próbowała swoimi strojami nawiązać do leśnej zwierzyny. - Przyda się, jakbyś chciał na kogoś zapolować. Chociaż to chyba odwrotność tego, co jest celem dzisiejszego wieczoru. - prawdę mówiąc, bez tego przedmiotu byliby chyba dwójką niezbyt rozpoznawalnych postaci. Kim bowiem był Robin Hood bez swojego łuku?!
Zanieśli w stosowne miejsce kij, który Poole zdecydował się oddać na licytację, a Becca w międzyczasie poczyniła w swoim podręcznym notatniku kilka szybkich zapisków. Zamierzała oddać temu wydarzeniu honor w następnym wydaniu Żonglera. Należało nagłośnić szlachetne cele stowarzyszenia Lumos i zachęcić ludzi do pomocy!
- Idziemy zobaczyć, co dają do jedzenia? - zapytała, kiedy załatwili już formalności. Należało zorientować się w dostępnych zasobach, zanim ruszą do zabawy, czy coś.

young&beautiful

Bellatrix Black · 02-17-2021, 12:32

Bellatrix wydawała się dość szybko stracić zainteresowanie Elizabeth. Jej wzrok zaczął błądzić po różnych ludziach, którzy ich mijali a ona sama ledwo powstrzymywała się od tego uśmiechu, który zawsze rozciągał jej wargi w chwili, kiedy jej ego dawało o sobie znać. Błękit jej tęczówek spoczął na jednej parze gdzie chłopak taszczył ze sobą łuk a jego partnerka...o zgrozo wyglądała jakby ktoś oblał ją różowym lukrem. Czuła się jak królowa, którą nagle otoczyło całe stado błaznów próbując rozbawić, ale zamiast wesołości wzbudzali w niej wstręt i odrazę, która narastała z każdą kolejną chwilą. Przez chwilę nawet miała wrażenie, że jelita zaczynają się jej skręcać a zawartość żołądka wędruje powoli krętymi schodami do góry.
Na całe szczęście przed katastrofą uchronił ją Rennard, który zainteresował się pracą organizatorki tego jakże WYBITNEGO przyjęcia. Bellatrix wróciła swoim spojrzeniem na nią przypominając sobie tym samym, że dalej stoi przed nimi w sukni żywcem wyrwaną z jakiejś głupiej dziecinnej baśni.
-Przypuszczam, że niewiele- Odezwała się szybciej niż kobieta zdążyła odpowiedzieć na pytanie.
-Zdolni i pracowici medycy są potrzebni...szczególnie w tych czasach, kiedy nie wiadomo co i komu może się przytrafić po wyjściu z domu- Widziała narastający lęk wśród czarodziejów. Oczywiście obawiać się musieli ci, którzy nie byli godni ujrzenia nowego świata. Szlamy, charłaki, zdrajcy krwi, mugole. Byli zgniłymi owocami, które zatruwały całe drzewo. Nie wystarczyło pozbyć się samego owocu. Trzeba było wyciąć całą gałąź na którym ten owoc rósł. Tylko w tak radykalny sposób mogli oczyścić ten świat z tych plugawców.
-Chociażby ten biedny Potter. Taka tragedia, której nikt się nie spodziewał- Ciało kobiety delikatnie zadrżało a jej dłoń, która spoczywała nadal na przedramieniu Rennarda zacisnęła się mocniej wbijając mu tym samym swoje długie paznokcie w ciało. Wspomnienie jej małej zabawy z Potterem rozpalało w jej ciele dziwny żar, który rozgrzewał jej ciało zupełnie tak jakby stała właśnie przy rozpalonym kominku. Źrenice Belli zwęziły się.
-Przynajmniej tego potwora Rowlea dosięgnęła sprawiedliwość- Był bezużyteczny, zbyt słaby, aby zawalczyć o swoje życie a Czarny Pan takich ludzi nie potrzebuje. Kiedy usłyszała, że młody Rowle ma iść z nimi była przeciwna temu pomysłowi, ale Czarny Pan szybko jej uświadomił, że jego decyzje nigdy nie są nie przemyślane i miał rację. Słaby trzeba tępić, a ci którzy są za słabi, aby walczyć o życie i poddać się śmierci nigdy nie zasługiwali na życie.

Charles Myrnin Hucksberry · 02-18-2021, 02:15

30 września 1980 roku
(wtorek)

Nie miał zbytnich oczekiwań, co do dzisiejszego wieczoru. Przyszedł, bo tak należało zrobić. Idea była szlachetna, sporo członków rodzin błękitnej czy czystej krwi udawało się na wydarzenie organizowane przez LUMOS, stowarzyszenie, które dopiero rozkwitało na lokalnej scenie. A z tego, co słyszał, miało ono apetyt na znacznie więcej. Nawet Hucksberry, trzymający się raczej z dala od typowych pogawędek arystokratów, wiedział to i owo. Z takimi indywiduami w rodzinie nie było to niczym zaskakującym. Ciotki zresztą tak łatwo by mu nie odpuściły, wpychając na każde ważniejsze wydarzenie, żeby zdecydował się na wykonanie kolejnych kroków w przyszłość. Od niego zależało, co będzie dalej z Hucksberrymi, był póki co jedynym ogniwem, który mógłby przyczynić się do przedłużenia ich rodu. Korzystny ślub, dziedzic, zapieczętowany układ. Plan tylko z pozoru wydawał się prosty, bo mężczyzny myśli zaprzątały inne sprawy, a jakiekolwiek kreowanie rodziny było od tego dalekie.
Po ostatnich przygodach większość września spędził w zaciszu swojego domu, układając zdobyte błyskotki, otaczając szczególną uwagą zdobyte informacje i czekając na możliwość ruszenia do przodu ze swoimi badaniami. Nie lubił ulegać stagnacji, mimo że przyjemne były również i te dni w których zaczytywał się w nowych zdobyczach z magicznych bibliotek przy kubku dobrej herbaty. Od alkoholu starał się zachować bezpieczną odległość. Wiedział, że w obecnym stanie byłoby to wielce niewskazane.
Przebranie miał proste, bez przesadnej ekstrawagancji, choć i tak wyróżniało się z tłumu, bo ciemnofioletowe floresy na jego szacie lśniły w ciemnościach. Włosy zostawił rozpuszczone, a maska zasłaniała głównie jego oczy i nos. Lokajom, jak na przyjęcie powiązane z charytatywnością było, zdaniem Charlesa, zbyt suto, podziękował uprzejmie, ale nie oddał odzienia i przeszedł do ogrodu. Tym razem sam, bez dodatkowego towarzystwa, postanowił odrobinę się rozejrzeć, a potem sprawnie się ewakuować. Bez obecności ciotek, sprawa zdawała się być ułatwiona.
Charlie, zabawmy się! Kochanie!
Odchrząknął i wziął głęboki wdech, licząc, że zaraz Delilah się uspokoi i na nowo jego mózg się uspokoi. Od czasów wydarzenia z wilkołakami, zrobiła się śmielsza i przemawiała do niego częściej. Maska pozwalała mu ukryć swoją tożsamość, co ułatwiało mu poruszanie się między innymi, bardziej lub mniej znanymi osobowościami. Pewnym było, że w tłumie znajdowali się również dziennikarze, gotowi na każdą okazję o której można by było rozpisywać się w jednym z czasopism. Zaczarowana zieleń była intrygująca, więc na chwilę przystanął, oddając się kontemplacji o jeleniu, którego trudno było nie zauważyć. Z tego, co pamiętał, zarówno Potterowie jak i Rowlowie byli związani z tym zwierzęciem, a w świetle ostatnich wydarzeń, symbol ten, zyskiwał na mocy. Kiedy dotarł bliżej serca wydarzenia, wysłannik z Ministerstwa Magii skończył mówić, ustępując komuś, kogo Charles mgliście kojarzył z zimowego spotkania Klubu Arystokracji. Nie trudno było zauważyć i badaczy. Część z nich jeszcze słabiej od niego przyłożyła się do swoich strojów wieczorowych, dając się łatwiej rozpoznać. Charakterystyczna bródka Stewarta, dziwaczna tiara w runy Hansena czy zwierzęce akcenty Fawleya, pozwoliły na szybką identyfikację. Po słowach organizatorki płynnie przeszedł w stronę poczęstunku. Licytacją się szczerze zainteresował, miał też przygotowaną zabytkową książkę Wielkie tajemnice umarłych, którzy czynili dobro Agnes Wareham z rodzinnej biblioteczki. Taka sama znajdowała się w szufladzie jego biurka, dlatego bez żalu mógł się rozstać z jej odpowiedniczką. Przekazał ją w dłonie jednej z osób, które odpowiadały za to przedsięwzięcie, równocześnie udzielając porady, co do traktowania przedmiotu. Książka ta, oprócz ciekawej zawartości, była zdradziecka dla tych, co postępowali z nią lekkomyślnie. Po tej krótkiej wymianie zdań, zaschło mu w gardle, lecz zanim sięgnął po jakikolwiek trunek, do jego uszu dotarła ciekawa i przy tym niepokojąca wymiana zdań.
- Zróbmy to. Będzie zabawnie jak całość okaże się klapą i stanie się ośmieszeniem na oczach wszystkich.
- A jeśli komuś się coś stanie? Co jeśli...
- Nie pękaj, głupi. Efekty nie trzymają się długo. To nic...
Zamaskowane postacie działały szybko i sprawnie, a on nie miał żadnej pewności, co do dalszego przebiegu rozmowy. Zanim dostał się w ich pobliże, zdążyli czmychnąć a on stanął przed dylematem. Całość była podejrzana, a Hucksberry nie miał żadnych dowodów. Musiał działać sam. Sięgnął po kryjomu po różdżkę i skorzystał z dobrze mu znanego zaklęcia, Malice, które miało go wspomóc w weryfikacji napitków. Pierwsza wskazała, próba wskazała, że napój, w tym przypadku grzane piwo Dwie Wieże, było dobre. Może tylko się przesłyszał? Albo nieznajomi zrezygnowali z realizacji swego planu? Dla pewności zamierzał jeszcze zobaczyć jak sprawa miała się z porzeczkowym winem skrzatów i miodem pitnym olbrzymów. Od razu powróciły do niego wspomnienia z szepczącego lasu.

Przedmiot do kupienia za galeony.

Wynik d100: 14

Będą sprawdzane driny, elo (bawi mnie pisanie tego z tego konta)

Wynik d10: 4

Nastia Fiodorov · 02-18-2021, 22:32

Służba nie drużba...czy jakoś tak mówili. Jeżeli magikomendant mówił, że trzeba iść w teren to nie było żadnego "ale" i trzeba było ruszyć dupsko i pójść w teren. Niestety nie zawsze kończyło się na zwykłym obchodzie i kontroli czy nikt nie łamie prawa. Niektóre zadania były znacznie bardziej skomplikowane. Idealnym przykładem była właśnie ta misja, która została powierzona Nastii i Grubemu, który zadeklarował się, że ją przypilnuje. Chociaż ona wiedziała, że Mike liczy na konkretny bufet z którego będzie mógł skorzystać. Sama nie wiele wiedziała o przyjęciu, które było organizowane. Od kolegów z pracy i od samego opiekuna usłyszała, że to zwykły bal maskowy z motywem przebrania. Niestety nikt, albo nie był w stanie jej powiedzieć niczego konkretnego, albo nie chciał. Mike zapewnił ją, że wszystko ma pod kontrolą, a to oznaczało jedno. Jeżeli Gruby mówił, że miał coś pod kontrolą to oczywistym było to, że niczego pod tą kontrolą nie miał. Niestety rudzielec nie miał większego wyboru i musiała zdać się na opiekuna, który chociaż był dość mało rozgarnięty, to na swój sposób go lubiła. Umówiła się z Grubym nieopodal miejsca w którym cała impreza się odbywała. Mieli się przebrać i już w przebraniach wejść do środka legitymując się jako magimilicja, która miała pilnować porządku oraz zapobiegać ewentualnym atakom terrorystycznym. W końcu ostatnie wydarzenia w świecie czarodziejów były opłakane w skutkach co spowodowało, że Ministerstwo Magii postanowiła obstawić każdą większą imprezę jaka miała miejsce.
Nastia stała pod jednym z drzew opierając się o korę i dłubała stopą w ziemi dziurę wzdychając co jakiś czas. Miała wrażenie, że Mike się spóźniał.
-Pewnie musi wyżreć wszystkie ziemniaki ze stołówki...- Mruknęła sama do siebie a wówczas obok niej rozległ się głośny trzask i zmaterializował się nie kto inny jak sam Gruby Mike. Kiedy Nastia tylko go dostrzegła otworzyła najpierwsze szerzej oczy, a zaraz potem spróbowała powstrzymać nagłą falę śmiechu.
-W coś ty się ubrał?- Zapytała się Nastia nie mogąc oderwać oczu od mężczyzny.
-Dzieciaki mówiły, że to jakiś bohater...Bat...Baton czy jakoś tak. Powiedziały, że będzie pasować- Dziewczyna nie bardzo wiedziała jak miała się w tej chwili zachować. Patrzyła się właśnie na dorosłego mężczyznę, który miał na sobie szarą bluzkę na środku której był chyba dość dziwnie narysowany nietoperz na żółtym tle. Bluzka była o dużo za mała, gdyż jego wielki i owłosiony bęben wylewał się zasłaniając tym samym częściowo żółty pasek. Nie chciała dłużej kontemplować nad dołem jego kostiumu, który nie wyglądał wcale lepiej. Przeniosła wzrok na jego głowę na której miał dziwnie wycięty kask z dziurami na oczy oraz doklejonymi chyba gumowymi uszami. Peleryna natomiast wyglądała tak jakby zrobił ją ze zwykłego namiotu.
-Na Merlina...- Wydusiła z siebie, kiedy skończyła analizować cudaczny strój mężczyzny.
-Mike...nie uważasz, że to jest...no wiesz...za małe?- Mruknęła nieśmiało. Nie chciała w żaden sposób obrazić swojego towarzysza, tym bardziej, że on sam wyglądał na dość z siebie zadowolonego.
-Kochanego ciała nigdy za wiele...no, ale teraz kolej na ciebie- Powiedział po czym z torby, którą miał przy sobie wyciągnął coś na kształty olbrzymiej pozbawionej powietrza piłki, albo uznał, że Nastia w namiocie też będzie dobrze wyglądać.
-I za co niby mam się rpzebrać...za flaka?- Próbowała doszukać się jakiegoś sensu w tym kostiumie, ale przez dłuższy czas nie była w stanie rozpoznać gdzie są ręce a gdzie nogi.
-Nie...za mnie- Powiedział Mike odbierając od niej kostium po czym rozciągnął go ukazując tym samym...kostium zrobiony z jakiejś dziwnej gumy, do którego się wchodzi i napełnia się powietrzem. Co gorsza kostium ten miał na sobie namalowany niebieski strój mugolskiego policjanta, spod którego również wylewał się obwity brzuch.
-No chyba ciebie pogrzało...- Mogła protestować sobie do woli, ale koniec końców i tak musiała się wcisnąć w kostium a Mike po odszukaniu swojej różdżki w fałdach tłuszczu napełnił kostium powietrzem. Dziewczyna nagle zadała sobie sprawę z tego jak trudno w życiu musi mieć Mike. Zrobienie chociażby jednego kroku wymagało od niej nie lada wysiłku i skupienia. Kiedy sądziła, że gorzej nie będzie na jej głowie wylądowała czapka policyjna zrobiona z podobnego materiału co sam kostium.
-Zabije cię za to...- Wycedziła przez zęby, ale nie było już odwrotu. Razem z Grubym szli w stronę mężczyzny, który sprawdzał zaproszenia. Oni mieli specjalne uniwersalne zaproszenie...a raczej Mike miał. Wystarczyło, że pokazał odznakę i wyjaśnił cel ich przybycia a mężczyzna odsunął się na bok wpuszczając tym samym do środka. Dziewczyna od razu dostrzegła, że zwrócili na siebie uwagę i nic dziwnego. Przyjęcie owszem była maskowe i kostiumowe, ale ona sama poczuła się dość dziwnie w chwili, kiedy zobaczyła, że wszystkie kobiety są ubrane w piękne suknie. Właściwie tak naprawdę wiele nie straciła. Sama nigdy by się nie wkręciła na takie przyjęcie bo nie miałaby pieniędzy na tak piękną kreację. Dlatego mimo wszystko na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech. Trzeba w końcu korzystać z tego co daje życie. I popatrzeć na wszystko pozytywnie. Cóż a przynajmniej tak myślała do momentu, aż potknęła się o własne nogi i wyłożyła się na ziemię. Dzięki merlinowi mocno napompowany powietrzem kostium zadziałał niczym gruba poduszka. Rudzielec przekręcił się na plecy odkrywając tym samym, że wstanie w czymś takim nie jest wcale niczym łatwym. Zaczęła więc wywijać w powietrzu rękoma i nogami niczym jakiś wyjątkowo dziwny żuk, który właśnie został przez jakiegoś dzieciaka przewalony patykiem na grzbiet.
-Mike...rusz swoje tłuste dupsko...- Warknęła siląc się na to, aby unieść głowę tak wysoko jak tylko mogła, aby spojrzeć na swojego towarzysza. Gruby wydawał się być w tej chwili zbyt zajęty śmianiem się z sytuacji w jakiej znalazła się jego podopieczna. Bez wątpienia za jakiś czas cała ta sytuacja będzie nie zwykle zabawną historią, która będzie krążyła po ich oddziale, ale teraz Nastia miała ochotę zatłuc Grubego, który ostatecznie ledwo nachylił się i chwycił swoimi krótkim rączkami jej ręce. Niestety przy jego pochylaniu można było usłyszeć dźwięk rwanego materiału a mężczyzna chociaż już prawie podniósł Nastię to puścił jej dłonie sprawiając tym samym, że rudzielec znowu wylądował niczym niezdarny żuk na plecach. Mike przystawił dłonie do swoich masywnych pośladków i zaczął bujać się z palców na pięty.
-Gacie ci na dupie pękły prawda?- Zapytała się dziewczyna przyzwyczajając się już do tej dość ciekawej pozycji. Nawet położyła sobie dłonie na masywnym obecnie brzuchu i jak gdyby nigdy nic próbowała się zrelaksować.

Kostium Grubego/Kostium Nastii

Rzu dla Nastii

Wynik d100: 10

Theodore Bulstrode · 02-19-2021, 13:04

30 września 1980

Po otrzymaniu listu z zaproszeniem na bal maskowy, Theodore liczył, że zatrzyma to w tajemnicy. Problem tkwił w tym, że Amelia dowiedziała się o tym od przyjaciółki, która pytała czy również otrzymała podobne zaproszenie. Theodore choć z początku próbował zaprzeczyć, w końcu poddał się i wysunął kobiecie kopertę od Elizabeth. Amelia lubiła takie przyjęcia. Miała duszę imprezowiczki, a Theodore musiał to znosić, choć czasem najchętniej siedziałby w Hareford i ćwiczyłby sobie w pokoju. Dla Elizabeth przyszedłby tutaj bez zawahania, bał się jedynie, że w obecności matki musiałby się z nią obchodzić jak z dzieckiem. Nie ukrywał, że za każdym ich wspólnym wyjściem tak właśnie było. Na boku impertynenckie koleżanki, które plotkowały za jego plecami, Amelia próbująca go zeswatać z połową córek czarodziejów, a tymczasem zadowolony Bulstrode siedział w biurze i liczył sobie tabelki. Ciągle przed twarzą miał obraz swojej porannej filiżanki kawy, którą pił przed pracą oraz twarz beztroskiej matki, która pomimo wieku nie wyglądała staro, a dobrane kosmetyki idealnie zakrywały zmarszczki. Nieco inaczej wyglądały jej dłonie, które wiele lat tliły się na oddziałach Munga. Teraz przynajmniej zakryła je długimi, jedwabnymi rękawicami w lazurytowym kolorze. Miała majestatyczną maskę z piórami wyjętymi prosto z ogona pawia, ale wydawały się na pierwszy rzut oka bardzo sztuczne. Przed wyjściem na bal, zdążył wypić swoją lawendową herbatę, by przypadkiem skutki swojej rodowej choroby nie nasiliły się do takiego stopnia, aby musiał zostać zabrany w kaftanie bezpieczeństwa z imprezy. Amelia dostałaby zawału, a Elizabeth pewnie odwiedzałaby go raz na kwartał.
— Theodorze, ta Elizabeth musi mieć porządne znajomości skoro wyprawiła tak dobrze zorganizowane przyjęcie — huknęła entuzjastycznie Amelia do swojego syna w prostej, liliowej masce zakrywającą całą twarz, jakby się wstydził, że przyszedł z matką. — Nie będę twoją kulą u nogi przez cały wieczór, ale pamiętaj, że tu jestem.
— Nie zamierzam przecież zostawić cię na pożarcie jakimś tanim podrywaczom w sile wieku. — Theodore zaśmiał się pod nosem.
Amelia skarciła go lekkim uderzeniem w brzuch. Theodore przesunął się i niestety, natrafił na niespodziankę pozostawianą przez jakiegoś kuguchara lub inne stworzenie, które nie wiedziało, w którą stronę do toalety. Bulstrode przeklął pod nosem, czując jak smród unosił się ku ich twarzom, a wypastowane buty mężczyzny ubrudziły się czyimś fekaliami. Próbował coś z tym zrobić, więc wziął różdżkę swojej matki i próbował rzucić zaklęcie Chłoszczyść, lecz niestety był zbyt zdezorientowany by na wejściu wśród gości bawić się gównem.
Już lepiej wsadzić kij w mrowisko. Amelia głupio się śmiała do gości, zamierzając uniknąć obowiązku pomocy swojemu synowi.
— Pójdę wyczyścić to tradycyjną metodą — rzucił do Amelii i wygramolił się w końcu z jej ramienia.
Szukał chusteczek, choćby zwykłej serwetki. Oparł się o stolik z alkoholem i zaczął ściągać to co miał na bucie. Na szczęście był w masce i nikt nie musiał widzieć to nieeleganckie zachowanie ze strony Theodore'a. Co chwilę szukał wśród gości swojej... Elizabeth.

Wrzucam tutaj prostą maskę Theodore'a.

Wynik d100: 20

Rzucam na odchody. Ups.

Wynik d10: 7

Elizabeth Keen · 02-19-2021, 15:56

Elizabeth uśmiechnęła się, starając ukryć zakłopotanie tak tradycyjnym przywitaniem ze strony Lestrange. Jakoś w swoim życiu nie była w zbyt wielu takich sytuacjach. A teraz w dodatku zdawała sobie sprawę, z kim rozmawia. Osoby wpływowe, dobrze urodzone. Jej kompletne przeciwieństwo. Miała wrażenie, że żołądek zrobi zaraz w jej wnętrzu fikołka. Kolejny raz nawiedziło ją uczucie, które dobrze znała z wizyt w domu Theo. Poczucie, że wścibskie uszy słuchają, a wszyscy oceniają. Tylko tam miała Jego u boku, czuła się w jakimś stopniu bezpieczniej.
Miała już odnieść się do kwestii swojej pracy, kiedy również dostrzegła Louis'a i Beccę. Dla odmiany, Elizabeth wyglądała na rozbawioną całym zajściem. Ale pozwoliła sobie jedynie na delikatny uśmiech i sceptyczne uniesienie brwi do góry. Szybko powróciła wzrokiem do dwójki rozmówców, nie chcąc nietaktownie odbierać im swojej uwagi.
- Jestem zwolenniczką stwierdzenia, że wyśpię się w grobie. - Odpowiedziała, nawet nie wiedząc, jak ryzykowne to było stwierdzenie. - Świadomie wybrałam ten zawód i uważam, że pomimo, iż medycyna rozwinęła się niesamowicie w ostatnim czasie, to nadal powinniśmy napędzać ten postęp, bo to coś, co będzie nam towarzyszyć zawsze. Kolejnym pokoleniom również. - Powiedziała, naturalnie pijąc do tego, że Mung był cholernie niedofinansowaną instytucją i Ministerstwo Magii powinno bardziej docenić służbę zdrowia. Zwłaszcza w ostatnim czasie i biorąc pod uwagę badania, również te dotyczące magicznych stworzeń.
Na wzmiankę o Potterze, poczuła że tym bardziej chce się oddalić od tej dwójki. Przed oczami stanęła jej Evans, a później znów wizja Theo w podobnej sytuacji. Jak czułaby się Beth, gdyby...
- Śmierć jest tragedią, niezależnie kogo dosięga. Nie znałam tych czarodziejów osobiście, ale nawet jeśli mieli coś na swoim sumieniu, to smutne, że zakończyło się to w ten sposób, a nie sądem, procesem i skazaniem. - Wybrnęła, przynajmniej taką miała nadzieję. Bo nawet jeśli czuła okropny gniew przez tę niesprawiedliwość, jaka zaistniała, to nadal wierzyła w sąd. A przynajmniej tak sobie wmawiała, starając nie zerkać na dumnego jelenia, który był jednym z symboli dzisiejszego balu.
Jej wzrok przykuła kolejna para gości. Takich, którzy zdecydowanie nie powinni mieć możliwości wejścia na teren imprezy. Nie wyglądając w ten sposób.
- Na Merlina... - Beth uniosła dłoń do ust, zastanawiając się, jak powinna z tego wybrnąć. - Najmocniej Państwa przepraszam, ale sami Państwo widzą. - Zwróciła się do Belli i Rennarda, jednocześnie rozglądając za jakimś wolnym kelnerem, który pomógłby jej sprawnie załatwić tę sprawę. - Gdyby Państwo czegoś potrzebowali, obsługa z pewnością pomoże. Mam nadzieję, że będą się Państwo wspaniale bawić. A póki co, przepraszam raz jeszcze. - Skłoniła lekko głowę i wyminęła ich, porywając po drodze jednego z kelnerów i każąc wypytać lokaja na wejściu, kim jest ta dwójka. Chociaż kobietę skądś kojarzyła.

Machnęła różdżką, wyglądając w istocie, jak dobra wróżka z Kopciuszka i sprawiła, że opasłe przebranie sugerujące magimilicję, najpierw wydało z siebie przeciągły świst, by następnie opaść w dół, na biodra kobiety i zmienić się w piękną, balową suknię. Było w niej nieco złota i czerwieni, ale również delikatnych brązów. Wszystko ślicznie podkreślało sylwetkę rudowłosej i idealnie zgrywało się z jej czupryną. Która swoją drogą szybko nabrała loków. Ot kilka prostych zaklęć transmutacyjnych i przed gośćmi prezentowała się kompletnie inna odsłona tajemniczej dziewczyny. W dodatku, jakby ku zwieńczeniu poczucia humoru Keen, magimilicjantka dostała szklane pantofelki i śliczną, delikatną maskę sugerującą swoim wzorem uroczego lisa.
Zaraz później, kolejne machnięcie różdżki i szept zaklęcia zmienił strój opasłego mężczyzny we wzorową wyjściową szatę. Niestety tusza nieznajomego pozostawała poza wpływem Elizabeth.
Keen stanęła przed dwójką gości, chowając różdżkę do kieszeni sukni i zgarniając najpierw dwa kieliszki z szampanem dla przybyłych, a później jeden dla siebie. Kelner, który je przyniósł, dostarczył również wieści brunetce, kim były te dwie postacie, które w tak niefortunny sposób wybrały stroje.
- Magimilicja... - Westchnęła, lustrując swoje dzieło. - Teraz przynajmniej nie rzucacie się tak w oczy. Aurorzy obecni na sali już zaczęli szeptać. Nawet jeśli nie płacicie za wejście, to proponuję dobrze zapoznać się z tematyką i stylem imprezy, na którą wchodzicie. - Niemal ich zrugała, ale zachowała przy tym neutralny ton i twarz. - Życzę miłej zabawy. - Puściła do nich oczko zza maski i rozejrzała się, czy coś jeszcze wymaga jej interwencji. Cieszyła się, że mogła uciec z poprzedniej rozmowy, która teraz znajdywała swoje odzwierciedlenie w kolejnym już kieliszku. Ten smakował jakoś inaczej i Beth zmarszczyła brwi. Wiedziała, że coś jest nie tak, ale nie potrafiła znaleźć odpowiedniego wyjaśnienia.
Odeszła na bok, podjadając przy stole truskawki. Wszystko nabrało tak intensywnych barw, a ona sama miała wrażenie, że rozpiera ją energia. Muzyka wręcz kusiła, by porwać kogoś na parkiet.

Udo Shacklebolt · 02-22-2021, 14:10

Nie zważając na mężczyznę, który podejrzanie przyglądał się drinkom nalał sobie trochę alkoholu na spróbowanie. Próbując paru rzeczy z bufetu przysłuchiwał się pięknej muzyce, która wprawiła go w naprawdę dobry nastrój. Zagadał parę osób próbując się dowiedzieć jakichś plotek o swojej rodzinie, jednakże niestety nic takiego nie usłyszał. Może był zbyt nachalny w ich wyciąganiu i się domyślili. Potarł brodę pod maską w zamyśleniu.
Muzyka zmieniła się na skoczną, a on postanowił to wykorzystać. Tańcząc i wprowadzając trochę zabawy do zastanego towarzystwa może zwróci na siebie uwagę i wzbudzi sympatię, a dzięki temu łatwiej uzyska jakieś ciekawe informacje. Po rozejrzeniu się zauważył, że organizatorka całej zabawy robiła właśnie porządek z jakąś dwójką osób. Widząc, że z nimi kończy postanowił podejść od niej, skoro miał okazję ją złapać, a potem wyrwać na parkiet jeszcze parę dam.
Podszedł powoli, tanecznym krokiem w stronę nieszczęsnej trójki. - Przepraszam bardzo - zaczął wyczuwając dobry moment. Upewniając się po reakcji, że dobrze go wyczuł wyciągnął zachęcająco rękę w stronę Elizabeth. - Mogę prosić do tańca? - pierwszy taniec im się mógł trafić, kto by się spodziewał. Zastanawiało go, czy może rozpoznać go po głosie, bo z jego maską, wysokim kołnierzykiem i rękawiczkami raczej ciężko było szybko stwierdzić, że jest mulatem. Ale w dalszym ciągu dało się, jak się człowiek dobrze przyjrzał.
Miał w sumie nadzieję, że się zgodzi. Być może spełni swoje cele, ona rozrusza towarzystwo, które zdecydowanie od początku było zasiedziane, ewentualnie dziennikarze wywęszą jakieś plotki, ale co go to. W końcu oboje mogą zyskać.
Kątem oka wyłapał jeszcze swoich rodziców. Matka gadała z innymi arystokratkami pijąc szampana i zapewne licząc, że wraz z jakimiś matkami zeswatają czyjeś dzieci. Niekoniecznie jego, ale i tak nie podobało mu się to. Był młody, nie spieszyło mu się do małżeństwa. Ojciec zaś zamieniał słowa z jakimiś znajomymi. Jak widać nie tylko on chciał wykorzystać okazję do zdobycia towarzyskich plotek i informacji.

Elizabeth Keen · 02-22-2021, 18:31

Co też faceci mieli z tymi swoimi matkami? - Zapytałaby Beth, gdyby tylko mogła wejść do głowy Udo. Tym bardziej zaryzykowałaby tym pytaniem, właśnie teraz, w tym stanie. Wszystkie bodźce odczuwała znacznie silniej, jej źrenice rozszerzyły się i zwłaszcza ludzie, którzy ją znali, mogli zauważyć, że coś jest nie tak. Chodziła, jadła, piła zupełnie, jakby nic się nie działo, ale kiedy tylko została poproszona do tańca, podała mężczyźnie rękę bez zastanowienia.
- Jasne. - Rzuciła, jakby zapominając o manierach. Następnego dnia miała umierać z zażenowania, ale teraz nie za bardzo była tego świadoma. Średnio była świadoma czegokolwiek, kiedy jej ciało odbierało muzykę na zupełnie innych falach, niż poprzednio. Nawet nie rozpoznała z kim tańczy, ale Udo wyraźnie mógł zobaczyć zmianę w zachowaniu brunetki, która mimo że dawała się prowadzić, chwilami walczyła z nim w tańcu, chcąc nieco przyspieszyć.
W dodatku Beth zaczęła gadać. I o ile wszyscy wiemy, że była raczej jedną z tych inteligentnych kobiet, to w tej chwili w ciągu minuty tańca wyrzuciła z siebie tyle słów na temat muzyki, gości, strojów, imprezy, przekąsek, a nawet drinków i kilkoro z gości, że gdyby była na miejscu czarodzieja, sama miałaby ochotę się zakneblować.
- Jak się bawisz? Znamy się? - Rzuciła na koniec swojego obszernego monologu, a w jej zmienionych oczach błysnęły niebezpieczne ogniki. Cokolwiek zostało dodane do jej napoju, dostała tego końską dawkę i gdyby nie muzyka, wszyscy goście słyszeliby jej puls.
Zachwiała się podczas jednego z obrotów i zachichotała. Ale to był wybitnie nie jej śmiech. Przełknęła ślinę, a przez moment, kiedy świat wirował, jakby do niej dotarło, że coś jest nie tak. Nie chciała się tak zachowywać, ale jednak to robiła. Przestraszyła się, że ci wszyscy ludzie patrzą się na nią, oceniają ją i pewnie mówią, że jest już kompletnie pijana. Na początku własnej imprezy!
Ale w boku nie wyglądało to wcale źle. A przynajmniej nie tak, jak to sobie wyobrażała. Rozpierała ją energia, wciąż ale wyglądała zaledwie na delikatnie wstawioną i taką, która naprawdę nieźle trzyma rytm. Inna sprawa, że jakoś mocniej zacisnęła palce na ramieniu Udo, a jej spojrzenie podczas tańca padło na jedną maskę, później kolejną i w jej zamroczonej główce pojawiła się pewność, że tańczy z wilkiem.
- Jestem jak tańczący z wilkami? - Rzuciła, uśmiechając się i pokazując, że jej dowcip wcale nie jest lepszy w tym stanie. Zarzuciła połami sukni, czując jak coraz mocniej kręci jej się w głowie. Na jej szczęście piosenka się skończyła i Keen przeprosiła swojego partnera oraz podziękowała za taniec.
Maski, skryte twarze zaczęły ją osaczać, jak w bajce ukazanej w krzywym zwierciadle. Jej oddech przyspieszył, a ona jak najdyskretniej ulotniła się z parkietu. Przeszła obok mężczyzny skrytego za fioletową, maską i zdawać by się mogło, że ją przeraził. Zniknęła w labiryncie, brnąc przed siebie, aż dotarła do altany. Oparła się o jej konstrukcję i położyła dłoń na swoim mostku. Spróbowała uspokoić oddech, przymykając jednocześnie oczy.

Theodore Bulstrode · 02-23-2021, 10:58

Mógłby przysiąc, że poznał ten zapach. I wcale mu nie chodziło o fekalia na swoim bucie, bo gdy już go dostatecznie wyczyścił, zdecydował się odwrócić głowę w celu znalezienia źródła przyjemnego zapachu. Choć twarz miał zakrytą, docierały do niego wszelakie zapachy, które znajdowały się dookoła. Skupił się zaś na tym jednym licząc, że trafi w końcu we właściwe miejsce. Słyszał jej głos, gdzieniegdzie się pojawiał. Na chwilę wzrok padł na czarnoskórego czarodzieja, który znajdował się pośrodku parkietu, tańcząc z kobietą o bujnych, czarnych włosach. Zdecydowanie tego szukał od chwili, gdy tu przyszedł.
Ruszył więc za zapachem, dostrzegłszy labirynt, do którego się udał. Szukał Elizabeth, z nadzieją, że wkrótce ją spotka. Na samą myśl, by wrócić do matki ciśnienie mu skakało. Gdy już dotarł na koniec labiryntowej pułapki, trafił do altany, gdzie stała Keen. Przyjrzał się jej posiadając jeszcze maskę na twarzy. Gdy już był dostatecznie blisko, chwycił ją za rękę. Spojrzał jej prosto w oczy. Chciałby coś powiedzieć, ale skrywał szelmowski uśmiech, którego szybko nie zdejmie. W duchu zaśmiał się, bo przyszło mu do głowy coś naprawdę głupiego — umiejętność zmiany wyglądu, tak żeby Elizabeth go nie poznała — i mógłby robić coś zupełnie innego niż spodziewa się po nim jego matka. Amelia niestety znała go na tyle dobrze, że gdyby coś było nie tak, podejrzewałaby każdą osobę na balu.
— Wszystko w porządku? — zapytał niższym głosem niż normalnie. Miał wrażenie, że maska bardziej mu zaniżała ton. — Panno Keen, wygląda pani obłędnie.
Chociaż z początku kobieta wydawała mu się nienaturalnie blada, toteż i tak wolał skomplementować jej dzisiejszy wygląd. Nie tak, by stwierdzić, że Elizabeth dobrze wygląda od święta, ale nawet gdyby miała na sobie worek i karton, wyglądałaby dla niego jak bogini. W końcu odsłonił swoją twarz, by posłać jej ciepły uśmiech.
— Nie, poważnie... co się dzieje? — dopytał już bardziej zmartwiony.
Miał cichą nadzieję, że na niego nie zwymiotuje. Oprócz wejścia na minę liczył, że nie zostanie z niego kompost dla świń. Wprawdzie nie po to miał na sobie drogie szaty, by w jeden wieczór je poniszczyć.

Nastia Fiodorov · 02-23-2021, 12:29

Nastia zaczęła już przyzwyczajać się do swojej dość mało wygodnej pozycji. Ba cała ta sytuacja nawet ją bawiła gdyż na jej ustach mimo wszystko zakwitł delikatny uśmiech. Nie miała nic przeciwko temu, że czasami...właściwie to cały czas wychodziła na kretyna. Dzięki temu życie było znacznie bardziej kolorowe i łatwiej było znieść niesprawiedliwe aspekty, które nie raz i nie dwa ją dotykały
-Emmm...nie- Mruknął Gruby przyciskając mocniej dłonie do swoich pulchnych pośladów. Rudzielec pokręcił lekko głowa i pokazał mu palcem, aby ten się obrócił. Nie mogła, jednak powstrzymać nagłego ataku śmiechu, kiedy magimilicjant spełnił jej prośbę i odsunął dłonie od tyłka ukazując tym samym konkretne rozdarcie przez które prześwitywały wielkie białe gacie z hipogryfami.
-Hipogryfy?- Zapytała się w przerwie od śmiechu. Mike natychmiast odwrócił się w jej stronę twarzą na której zagościł rumieniec rozlewając się na całą jej powierzchnię.
-Żona kupiła...- Próbował wyjaśnić, ale Nastia i tak już ponownie dusiła się ze śmiechu. Oczyma wyobraźni widziała już jak Gruby Mike otrzymuje od swej małżonki misternie zapakowany prezent wzbudzający nadzieję, że to może pokrowiec na różdżkę o którym marzył od tak dawna, ale po rozpakowaniu na kolana pewnie wypadły mu te opasłe gacie, które musiał nosić, aby żona się nie obraziła.
W końcu ktoś zwrócił na nich większą uwagę a dla Nastii oznaczało to natychmiastową pomoc. Olbrzymi strój wypuścił z siebie z sykiem powietrze umożliwiając tym samym dziewczynie dźwignięcie się na nogi. Wyglądała teraz jeszcze śmieszniej niż wcześniej. Cielisty flak zaczął na niej wisieć, długie rękawy przysłonił jej całkowicie dłonie. Wyglądała teraz trochę tak jakby próbowała ubrać skórę Grubego Mike, ale nie przewidziała, że jej dość szczupła i drobna sylwetka nie poradzi sobie z takim wyzwaniem.
-Nastia uważaj...- Zakomunikował jej Gruby a rudzielec skierował wzrok w stronę na którą wskazywał jego opasły paluch. Dostrzegła jak w ich stronę zmierza najprawdopodobniej organizatorka balu. Różdżka w jej dłoni sprawiła, że rudzielec cofnął się odrobinę, ale nim zdążyła spod fałd starego kostiumu odszukać różdżkę zaklęcie w nią ugodziło. Cielisty flak nagle zaczął się zmieniać, opasać się szczelniej wokół bioder dziewczyny. Wszystko zaczęło się wydłużać oraz stawać objętościowo większe tworząc tym samym długą czerwono-złotą z drobnymi brązowymi akcentami suknie. Aby uwydatnić kształty dziewczyny gorset zaczął się sam zawiązywać a tym samym odbierając jej dech. Zachwiała się odrobinę, kiedy na jej nogach zamiast ulubionych trampek pojawiły się szklane pantofelki. Nigdy nie chodziła na obcasach a teraz nagle została do tego zmuszona. Rude włosy splotły się same w warkocz, który stworzyła wokół jej głowy koronę a z niego wysunęło się kilka kosmyków kręconych rudych włosów.
-O chłopie...- Wyrwało się Grubemu, który obserwował tę przemianę.
-Ty masz cycki...- Dodał wpatrując się w uwydatnione przez gorset piersi dziewczyny
-Oczywiście, że mam...jestem dziewczyną...- Powiedziała z wyraźnym trudem łapiąc oddech. Przystawiła dłoń do brzucha opierając się o jakiś pobliski stolik.
-Wiszę kumplowi dwadzieścia galeonów...sądziłem, że jesteś tak naprawdę chłopem w długich włosach- Ile razy ona to słyszała. Nawet matka jej powtarzała, że powinna stać się bardziej dziewczęca, ale nikt nie chciał jej nigdy wytłumaczyć na czym to tak naprawdę polegało. Dlatego też ostatecznie machnęła na to ręką i postanowiła być po prostu sobą.
Gruby Mike również nie uszedł uwadze organizatorce, która machnęła szybko w jego stronę różdżką sprawiając tym samym, iż paskudny kostium jakiegoś mugolskiego superbohatera zmienił się w elegancką szatę, która o dziwo pasowała na niego. Niestety opasły bebzol pozostawał na swoim miejscu.
-Mike...nabrałeś blasku- Odparła ze śmiechem a Gruby zaczął okręcać się wokół siebie wprawiając w ruch czarną pelerynę, która miała najpewniej imitować tę książęcą.
-Gdybyśmy nie byli na służbie a ty byś nie miał żony może bym ciebie zaprosiła gdzieś- W jej głosie dało się wyczuć wyraźne rozbawienie, ale również sporą krępacje. Nie czuła się najlepiej w takiej odsłonie. Sukienki, zwiewne fryzury i inne pierdoły nigdy nie były dla niej. Za dzieciaka nigdy nie chciała zostać księżniczką. Bliżej jej było do królewskiego łowcy niż księżniczki.
-Aurorzy...- Odezwał się Mike, który już najpewniej chciał rzucić jakąś inwektywą w stronę swoich kolegów koleżanek z pracy, ale Nastia w ostatniej chwili uniosła dłoń i jakoś dokuśtykała na obcasach stając przed grubaskiem.
-Rozumiemy...Przez wzgląd na ostatnie wydarzenia Ministerstwo Magii wzmacnia ochronę. Wysyłają w teren kogo się da.- Powiedziała spokojnie uśmiechając się przyjaźnie w stronę kobiety a kiedy ta odeszła wypuściła powietrze ze świstem i spróbowała się lekko zgarbić, ale ciasno związany gorset jej to uniemożliwiał.
-Mike weź mi to cholerstwo poluźnij...oddychać się nie da- Powiedziała, ale nim się zdążyła zorientować jej partner kierował już swoje kroki w stronę suto zastawionego stołu.

Sukienka/Maska/Strój Grubego

Elizabeth Keen · 02-23-2021, 12:54

Elizabeth zdawała się mieć trudności z oddychaniem z innego powodu niż Nastia. Nie potrzebowała zawiązywać gorsetu zbyt ciasno, bo jej talia była naprawdę dobrze zarysowana na co dzień. Ale czuła wyraźnie, że rytm jej serca to zupełnie inna bajka i w tej chwili to właśnie on doprowadzał niemal do hiperwentylacji. Próbowała się uspokoić, ale z pozoru nieznajomy mężczyzna, który złapał ją za rękę, wcale jej tego nie ułatwił.
Spróbowała uwolnić dłoń i gdyby nie fakt, w jakim była stanie, pewnie z jej ust padłoby kilka ostrzejszych stwierdzeń względem bruneta. Jednak kiedy tylko ten zdjął maskę, Keen opuściła gardę i odetchnęła z ulgą.
- Dziwnie się czuję. - Przyznała, całkowicie dopuszczając do siebie Theo, a nawet będąc wdzięczną, że się pojawił. W końcu mogła trafić na kogoś nieznajomego, kto zinterpretowałby jej zachowanie jako słabość albo wyjątkowo niestosowne i narobił problemów lub wykorzystał. A Bulstrode był jak obietnica tego, że jest bezpieczna, pośród tej całej zieleni i złocistych lampionów, w cieniu altany. Mogła skupić się na doprowadzeniu się do porządku i powrotu do gości, bo wiedziała, że Theo czuwał.
- Ja... - Oblizała wargi, nadal mając na języku dziwny posmak po szampanie. - Chyba ktoś mi czymś doprawił drinka. - Zmarszczyła brwi, o dziwo zdobywając się na całkiem rozsądne wnioski. - Organizm mi wariuje i... - Wzięła głęboki oddech, bo opisanie tych skrajnych rzeczy, które właśnie czuła, było niemal niemożliwe. Patrzyła na Theo swoimi zmienionymi pod wpływem jakiegoś eliksiru lub narkotyku oczami, czując jednocześnie całkowitą nie moc i rozpierającą od środka energię. Chciała tańczyć, ale kręciło jej się w głowie. Chciała mówić, ale nie potrafiła zebrać słów w zdania. Wic ostatecznie poddała się pragnieniu, które teraz, poza kontrolą rozsądku stało się jeszcze silniejsze.
- Musi mi się przestać kręcić w głowie i... Potrzebuję znaleźć jakiś... - Nie dokończyła, bo oto jedynym stałym punktem skupienia, które miała cały czas przed sobą, stały się usta czarodzieja. Przyciągnęła go do siebie za poły szaty i poczęstowała pocałunkiem. Można było raczej wnioskować, że cieszyła się na widok Theo. Kimkolwiek nie był sabotażysta tego wieczoru, Theodore miał u niego wielki dług, bo Keen w tym stanie nawet nie rzucała obelgami, a i wydawała się całkiem chętna.
- Kompletnie ci odbiło z tą maską... Jest przerażająca.- Wymruczała mu w wargi, uśmiechając się delikatnie, ale wciąż skupiając się tylko na tej jednej czynności. Oczyściła umysł, poddając się emocjom i nie pozwalając Theo się od niej odsunąć. Traktowała go, jak swój ratunek.
Jednocześnie, jakiś cichy głosik w jej głowie podpowiadał jej, że przecież Theo pewnie całował się z taką ilością kobiet, że ona musi się postarać jeszcze bardziej! Ona musi być niezapomniana.