Herbata ci stygnie - Lily E. & Remus L.

29.01.1980 r.
Kontynuacja wątku z Remusem

Koniec pierwszego miesiąca mógł sprzyjać rozluźnianiu napiętych mięśni, kiedy było się pewnym, że wszystko szło swoim leniwym, codziennym tempem. Znali się nie od wczoraj, wiedzieli o sobie całkiem sporo, zawsze czuła z nim ten rodzaj więzi, który sprawiał, że wiedziała, że w końcu będzie w porządku. Wystarczyła chwila, upewnienie się poprzez spojrzenie w jego rozumne oczy, nie będące w żaden sposób wzburzone przez gwałtowne fale emocji, by mogła się uspokoić, złapać oddech. Może i on to czuł, widząc w niej oparcie, w tym wątłym ramieniu, które przecież przylegało do jej małego ciała. Poniekąd chciała go bardziej ośmielić w swojej obecności, dlatego zdarzało jej się podchodzić bliżej, szturchać i patrzeć na ile mogła sobie pozwolić. Kącik jej warg drgnął w odpowiedzi na jego reakcję.
- Jesteś nieuprzejmy - odparła z udawanym oburzeniem, ale zaraz się krótko zaśmiała. - A tak się starałam! Specjalnie tyle zjadłam...
Sięgnęła rezolutnie po kilkanaście paluszków, które magicznie pomieściła w swej niewielkiej dłoni i wepchnęła część do ust.
- I nadal jem - zauważyła, po przegryzieniu i połknięciu swojej słonej dawki. Poprawiła się na kanapie. - Trochę jednak wiem o tym jak mnóstwo pytań, czasem całkiem nie mających sensu, zadają ludzie. Przypominam, że jestem na stażu w Mungu.
Wyłożyła się jeszcze bardziej na kanapie, jak przystało na domową lwicę. Rodzice Lily posiadali całkiem bezpieczne życie, chwała Godrykowi, ale nie zmieniało to faktu, że i tak zamartwiała się, gdy tylko wychodziła z domu na dłużej. To właśnie ten strach o nich, najmocniej ją trzymał w rodzinnym domu, pomimo że przecież niejednokrotnie zastanawiała się nad wynajęciem jakiegoś małego mieszkania kawałek dalej od zgiełku londyńskiego życia. Rudowłosa znajdywała sobie mnóstwo argumentów przeciw. Pokiwała z zastanowieniem głową, nadal roztrząsając temat śmierci, ale nie mając nic więcej do dodania, przynajmniej na razie.
- Remusie, ale w momencie gdy chodzi o samego Ministra Magii, sprawa też nie może być zbyt prosta. Założę się, że na pewno są jakieś magiczne zabezpieczenia na wykrywanie stworzeń, zwłaszcza po tym, co kiedyś miało miejsce, między innymi za sprawą samego Newta Scamandera. Ludzie uczą się na błędach - dodała jeszcze, ale uśmiechnęła się przy jego kolejnych słowach. Kiwnęła powoli głową, odłożyła pusty kubek i przymknęła na chwilę powieki. Jej myśli swobodnie popłynęły do poruszanych przez nich zagadnień. Na chwilę udało jej się całkowicie wyłączyć na bodźce z zewnątrz.
- Wierzę na słowo, ale wiesz jak to nieraz jest z feromonami, które wydzielamy. Ponoć z nimi nie wygrasz - otworzyła najpierw jedną powiekę, potem drugą. Dała mu mówić, nie przerywając w żadnym momencie. Zrobiła zamyśloną minę.
- To nie jest nic złego, ja wiem, Remusie. Ale myślisz, że i większość wampirów i wilkołaków jest tego samego zdania? Że ten rozejm wytrzyma? - dodała z wahaniem, ciekawa, co on sądził. Temat po odpowiedzi Remusa, dobiegł końca. Rozciągnęła w tym czasie ręce, nieco chichocząc przez to co mówił i w jaki sposób.
- Jeszcze mamy ten obiad i czekoladę, gdzie eksperymentalnie, dla ciebie bazą był napar na alergie - poruszyła znacząco rudymi brwiami, ale na wspomnienie Erin na nowo spoważniała.
- Cóż... trochę dawno temu, ale widziałam. Sam rozumiesz, obowiązki, ścigające człowieka terminy - wraz z potrzebą usprawiedliwienia, przyszło poczucie winy.

Gdyby nie fakt, że przyjaźnił się z wszystkożernym Jamesem (i Peterem, takim niepozornym objadaczem), jej porcja paluszków zrobiłaby na nim wrażenie. Uniósł jednak tylko brew, uskuteczniając swoje systematyczne opróżnianie przekąsek w tempie umiarkowanie kulturalnym. Nawet Syriusz musiałby przyznać, że Remus nie zachowywał się jak wygłodniały wilkołak świeżo po pełni. Trzymał fason, nie połykał każdego smakołyka w całości i grzecznie przeżuwał, nim sięgnął po następny.
– Jestem szczery – odgryzł się z błyskiem złośliwości w złotych oczach, ale pod otoczką przyjacielskiego kuksańca przebijała się szczera troska. – Porozmawiamy za pięć kilogramów więcej, Evans. – Podrzucił papryczkę w dłoni i tak nadstawił swoją otwartą paszczę, by warzywo znalazło się idealnie na języku. Przegryzł ze smakiem, zadowolony nie tylko ze smakowitego kąska, ale i z faktu, że ta niewymagająca sztuczka się udała.
Tak, był to poziom popisów Huncwotów, ale w końcu przed Lily siedział jeden z zaszczytnego grona wiecznych dzieciaków i naczelnych hultajów Hogwartu. Nicponi, jak mawiał dyrektor. Remus uśmiechnął się do wyblakłych wspomnień szkolnych lat, gdy prześcigali się z chłopakami coraz to nowszymi wybrykami. Piękne czasy, pomyślał z przekąsem, przypominając sobie także znużenie nad podręcznikami od eliksirów i gonitwy po Zakazanym Lesie.
– Czasem o tym zapominam – przyznał z cichym westchnieniem i nie wynikało to z jego pobłażliwego stosunku do doświadczenia zawodowego Lily, a z tego, że dość rzadko się widują. Przez to czasem umykały niektóre szczegóły jej życia, bo też nigdy nie spotykali się jedynie po to, by narzekać na swoich pracodawców. A, Lupin był tego pewien, Evans na pewno miałaby na swoich szefów równie ogromną ilość uwag, co Remus na swoich. – Idę o zakład, że ja też zadaję czasem niemądre pytania, podczas gdy odpowiedź mam pod nosem. – Starał się o tym pamiętać, ilekroć zderzał się ze ścianą wrodzonej ignorancji ze strony klientów banku. Rzadko który naprawdę uważnie sczytał umowę i jeszcze potrafił rozejrzeć się wokół, by wyłowić pośród kolumn znaki wskazujące gdzie i do kogo się udać w konkretnej sprawie.
Prościej było zapytać styranego wilkołaka, mopującego po raz dziesiąty podłogę jednego dnia.
– Lily, spójrzmy prawdzie w oczy. Przeciętny Minister Magii nawet nie wie, że rozmawia z wilkołakiem. Ten cały rejestr niewiele w tym temacie zmienia – zauważył możliwie najdelikatniej, bo rozumiał, że im wyżej człowiek znajdował się w tym komicznym łańcuchu pokarmowym, tym więcej znaczył. Nie wątpił, że zabezpieczenia otaczające Ministra wykraczają ponad sieć klątw i ukrytych przejść Hogwartu. – Liczę na to, że Ministerstwo szybko nauczy się na błędach i nowy Minister umrze ze starości. – Życzył tego każdemu z obecnych kandydatów, ale… szczególnie Potterowi. Nie wyobrażał sobie, że ktokolwiek mógłby zamordować tego szlachetnego, dobrego człowieka. Nie w obliczu rozlicznych tragedii, która dotknęła tę rodzinę. – Musi wytrzymać. W przeciwnym wypadku potwierdzi się wszystko, co o nas mówią. – Przeniósł wzrok na swoje dłonie, powoli zginając palce. Jeszcze przed kilkoma godzinami były to szpony, należące do niego i jednocześnie do kogoś innego. Czegoś innego, jak poprawiliby go w Ministerstwie. Przymknął powieki i, wyprostowawszy się w fotelu, wrócił spojrzeniem do Lily.
Wzmianka o czekoladzie rozwiała wszystkie jego posępne myśli. Gdyby nie fakt, że wypadało mu zachowywać się przyzwoicie, już teraz pochwyciłby kobietę do kuchni i, przystępując z nogi na nogę, czekałby niecierpliwie na ciepły napój. Uwielbiał ten element ich spotkań – gdy Evans szykowała mu coś, co bez jej magicznej wkładki w postaci neutralizującego eliksiru, mogłoby go spokojnie wysłać na drugą stronę.
– A gdyby tak polać obiad czekoladą? – fantazjował głośno i trudno było powiedzieć, czy jego żołądek nie widzi w tym żadnej przeszkody, bo wydawał się ochoczo nastawiony do takiego połączenia. – To dobrze. Bardzo dobrze. – Znali się na tyle, że Lily momentalnie mogła wyłapać jego nerwowy tik – dłoń pocierającą kark, jakby w próbie rozładowania napięcia. – Też nie widuję się z nią zbyt często.
Żeby nie powiedzieć, że niemal wcale, pomyślał żałośnie, kręcąc zaraz głową. Musiał sobie przypominać, że to kwestia czasu. Niczego więcej. Nie jego godności, statusu, czystości czy wilkołaczej skazy.
– Wróćmy do obiadu. Albo lepiej, do czekolady. – Uśmiechnął się szeroko, a jego miodowe tęczówki rozbłysły wesołością. O, jest i stary, poczciwy Remus.

Dbał o linię, jak przystało na porządnego wilkołaka, co by tu więcej dodawać. Może nie zrobiła na nim zdecydowanego wrażenia, ale jak na nią i jej warunki, było to już coś wartego odnotowania. Zazwyczaj nie dodawała sobie tylu zbędnych kalorii.
- Też coś, Remusie Lupinie! Ja jestem za chuda? JA? - udała oburzenie, nawet sugestywnie zmarszczyła swój nos, jak to miewała w zwyczaju przy jakichś ich wymianach zdań. Zazwyczaj nad książkami w bibliotece, gdy pani Pince znajdowała się na tyle daleko by rozgorączkowane szepty i wręcz elektryzujące spojrzenia nie doprowadzały jej do szewskiej pasji. Zawsze dbała o komfort książek. - A co z tobą, co? Prawie sama skóra i kości!
Odważyła się go zlustrować, choć niechętnie musiała odnotować, że trochę przybrał na masie. Oparła w końcu głowę o oparcie kanapy, lekko nią uderzając kilka razy pod rząd, aż kilka rudych kosmyków zatańczyło w powietrzu.
- Może wyglądasz odrobinę lepiej, ale tylko odrobinę, nie myśl, że to mnie usatysfakcjonuje - wymruczała, patrząc na niego spod łba, patrząc jak bawi się tymi papryczkami. Coś takiego, zaczynała myśleć, że Remus wraz z wiekiem nieco dziecinnienie, choć czy nie było tak zawsze? Za miodowymi tęczówkami w których czaiła się niesamowity ból i cierpienie, krył się w gruncie rzeczy dzieciak. Ten blady 11-latek, który nie mówił za wiele i dopiero zaczął się otwierać, i otwierać, i...
- Nie przejmuj się, mi też się zdarza. Czasem liczę, że to po prostu sen. Obudzę się i będę w dormitorium. Rozsunę te potężne kotary, wpuszczę powietrze do środka, na co usłyszę sprzeciw pozostałych dziewcząt. Erin będzie spała twardym snem, a ja, bardzo cicho zejdę do Pokoju Wspólnego, gdzie będziesz leżał zakopany w książkach. A jak cię obudzę, spojrzysz na mnie nieprzytomnie i podziękujesz, wracając chwiejnym krokiem do siebie - uśmiechnęła się do niego, do tych myśli, trochę pozwoliła sobie w nich utonąć, w tej tęsknocie. To było coś, co sprawiało, że łatwiej było ogólnie rozmawiać, cieszyć się tym, co było.
- Kto pyta nie błądzi - zauważyła rezolutnie i potarła jedną stopą o drugą. Koniecznie powinna rozprostować nogi, nieco jej zdrętwiały. Wolała myśleć jak najmniej o pracy, gdy miała wolne, w takich chwilach wolała przypominać sobie recepty na eliksiry, albo tworzyć nowe. Na razie na jawie.
- Może coś jednak daje, ciężko mi się wypowiedzieć, nie znam tego tak dobrze, nigdy aż tak się tym nie interesowałam - choć przyznaje się do niewiedzy nie było już rzeczą prostą. - Ale to prawda, zawsze jest jakiś... margines ryzyka? Nie wiem jak to lepiej ubrać słowa.
Pokiwała głową, sama tego życzyła, niezależnie od tego, kto tym Ministrem Magii zostanie. Przyjrzała się dobrze jego twarzy i westchnęła ciężko. Nagle zaschło jej w gardle.
- Nie będzie tak, nie pozwolę na to - rzuciła wręcz buntowniczo, jakby próbowała do tej absurdalności przekonać i Remusa. Przynajmniej czekolada odgoniła posępne myśli, rozjaśniła nieco ten ponury, śnieżny dzień. Absolutnie lubiła go zaskakiwać, a przy tym mieć jakąś satysfakcję z prób stworzenia czegoś, co mogłoby się przydać przyjaciołom.
- Chcesz mięsne pulpeciki z warzywami i ryżem oblać czekoladą? Remusie, ty czekoladowy maniaku! Podsuń ten pomysł Miodowemu Królestwu - zaśmiała się, osuwając się po kanapie. Denerwował się, mrugnęła na niego zielonym okiem, uspokajająco. Śmiech ustał.
- Nie przejmuj się, na pewno nie ma ci tego za złe. Tobie? W życiu - spojrzała na niego wręcz rozczulająco i podniosła się w końcu, nie siląc się nawet na to by włożyć kapcie. Podeszła po prostu do Lupina i chwyciła go za rękę.
- To chodź ze mną, mój wierny towarzyszu. Musisz przypilnować bym niczego nie przypaliła, a trochę się martwię o czekoladę - pociągnęła go za sobą i wyciągnęła różdżkę z kieszeni, rzucając proste zaklęcie użytkowe, które przydawało się do nastawiania gramofonu. Popłynęła delikatna muzyka.
- Nakarmię cię dzisiaj, upiję czekoladą, a potem okryję kocem. Mam nadzieję, że jesteś na to gotowy.

Wspomnienie zyskuje status porzuconego z uwagi na upływ dwóch miesięcy od ostatniego posta.

[z/t x2]